Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2021

Απ- άρνηση




(Ήθελα πολύ καιρό τώρα να γράψω ... 
Να θυμηθώ τα παλιά μου μονοπάτια που κλεινόμουν στα σκοτάδια, έβαζα τις σκέψεις μου σε μια σειρά και πληκτρολογούσα νευρικά τα γράμματα στο (ίδιο ακόμα) laptop μου. Λίγο η έλλειψη χρόνου, λίγο οι βόλτες μου, λίγο η αναβλητικότητά μου, αυτό το ιστολόγιο είχε καταντήσει παλιό βιβλίο σε βιβλιοθήκη που όταν το έβλεπα, το προσπερνούσα ... Για μια ακόμη φορά τα ερεθίσματά μου δεν με άφησαν για πολύ καιρό ήσυχη)

"Να προσέχεις κόρη μου, γιατί η προδοσία έρχεται πάντα εκ των έσω"...
Μια κουβέντα που όσο μεγαλώνω με συντροφεύει και με πείθει. Αυτός που θα σε προδώσει είναι πάντα αυτός που αγαπάς, γιατί για τον εχθρό έχεις φτιάξει ασπίδα, ενώ για τον άλλον όχι. Είσαι ευάλωτη, μόνη και απροστάτευτη σε έναν πόλεμο που σίγουρα θα ηττηθείς. Ξέρει που θα πρέπει να χτυπήσει, πως θα χτυπήσει και πότε θα χτυπήσει. Είναι σαν την μαγειρική, θα βάλει 2 κουταλιές του γλυκού αλάτι, μια πιπέρι και θα το πετύχει! 
Και εσύ; Μένεις βουβή και απόκοσμη να κοιτάς νωχελικά τι σου συνέβη, να προσπαθείς να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια σειρά, να τρέχεις να μαζέψεις τα κομμάτια σου ένα-ένα και να βλέπεις ότι θα βρεις παρακάτω και άλλο σπασμένο σου κομμάτι να κείτεται στον πάτο. Εκεί που έφτασες και εσύ. Στον πάτο! Τι όφελος υπήρχε πίσω από την απόκοσμη αυτή πράξη; Τι έδωσες και τι πήρες; Το κεφάλι σου βουίζει και πίσω από το "γιατί" σου δεν υπάρχει πια καμία πειστική απάντηση για να το πάρεις απόφαση και να συνεχίσεις την όποια ζωή σου. Να φερθείς ρε αδερφέ για μια φορά εγωιστικά, να σηκώσεις το κεφάλι σου στον ουρανό και να μην σε πειράξει.

Προδοσία, εγκατάλειψη, άρνηση, ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ.
Η προδοσία φέρνει την εγκατάλειψη, η εγκατάλειψη σε πείθει να βρίσκεσαι σε μία άρνηση και το αποτέλεσμα της άρνησης είναι η ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ. Αρνείσαι τον εαυτό σου, την ζωή σου, τους φίλους σου, τις συνήθειές σου. Ό,τι μέχρι πριν από λίγο σε έκανε καλά δεν υπάρχει πια, έχει φύγει. Την θέση τους πήρε η μοναξιά, η θλίψη και ένα ψεύτικο γέλιο που προσπαθεί να πείσει ότι τα πάντα ρει. Δεν ζεις, αναπνέεις. Τρως, κοιμάσαι, περπατάς, αποφεύγεις να μιλάς. Και αυτό επαναλαμβάνεται κάθε μέρα και η μια μέρα γίνονται δύο, τρεις ... είκοσι πέντε μέρες. Και όλες είναι ίδιες, δεν έχει καμία διαφορά η μία με την άλλη. 




Δεν ξέρεις για τι να πρωτολυπηθείς, για ποιο να θρηνήσεις πρώτα. Για το ότι έγινες θεατής στο έργο της ίδιας σου της ζωής ή για το ότι όφειλες να κρατάς μια πισινή; Σταυρώθηκες σαν τον Ιησού Χριστό σε έναν πολύ όμορφο λακαριστό σταυρό. Σε έβαλαν να επιλέξεις το χρώμα του, το υλικό του και σε σταύρωσαν με χρυσά όμορφα και γυαλιστερά καρφιά με βάναυσο τρόπο. Το αίμα σου έρεε όπως η βρύση που ανοίγει απότομα και αυτοί εκεί, έμπηγαν τα καρφιά πιο μέσα για να αποτελειώσουν το έργο τους. Και αφού παραδόθηκες στα τραύματά σου, ήρθαν με ένα πανί να σου σκουπίσουν τις πληγές αλλά ήταν τόσος ο πόνος, που παρακαλούσες απλά να πεθάνεις.

Και αφού σε κατέβασαν από τον σταυρό, σε έπλυναν, σου γιάτρεψαν τις πληγές, σε έντυσαν και σε άφησαν στο κρεβάτι να ξεκουραστείς. Το παγωμένο βλέμμα σου δεν ξεκόλλησε από το κενό, τα μάτια σου ήταν ακόμη υγρά όταν κοίταξες με έντρομο βλέμμα τις ουλές σου και θυμήθηκες ... 
Θυμήθηκες την κουβέντα που είχες πει: 
"Πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις, απαρνήση με".



Σάββατο 15 Ιουνίου 2019

Χρόνια πολλά πατέρα - Η εξομολόγηση μιας κόρης

 (Έχουμε περάσει τόσα μαζί και θυμάμαι ότι έως τα 29 μου χρόνια, ζήτημα είναι να σου έχω πει 2-3 φορές "Χρόνια πολλά" αυτή την δική σου ξεχωριστή ημέρα. Πόσο άδικο, ε; Στην γιορτή της μάνας να γίνεται ολόκληρο νταβαντούρι και στη δική σου γιορτή μια ησυχία και ένα "ααα ναι χρόνια πολλά". Εγώ φέτος αποφάσισα όμως να σου πω τα "Χρόνια πολλά" με έναν άλλο τρόπο που, πίστεψέ με μπαμπά μου, λίγες κόρες θα έκαναν. Σου γράφω μια εξομολόγηση που ποτέ δεν θα σου έλεγα ακόμα και αν μιλάγαμε οι δυο μας. Και δες τώρα πως τα κατάφερα, όχι απλά θα την γράψω αλλά θα την δημοσιεύσω κιόλας για να την δει όλος ο κόσμος)


Μπαμπά μου, αγαπημένο μου φιλαράκι σε νιώθω τόσο κοντά μου και τόσο κολλητό μου φίλο και ας έμαθες το 1/4 των μυστικών μου όλα αυτά τα χρόνια. Η αγάπη μου για εσένα όμως δεν κρίνεται από αυτό. Κρίνεται από τα πόσα χατίρια δεν μου έχεις χαλάσει, από αυτά που μου χάλασες για να με προστατεύσεις, από τις φορές που ήσουν στον κόσμο μου ο ενοχλητικός που δεν με άφησες να κλάψω με την ησυχία μου γιατί ήθελες να δεις τι μου συμβαίνει, από τις ακόμα περισσότερες φορές που δεν ήθελες να είμαι σκεπτική και έσπασες την ησυχία με ένα αστείο για να πάρω τα επάνω μου. Κάποτε μου είχες πει "να θυμάσαι ότι σαν την μαμά και τον μπαμπά δεν θα σε αγαπήσει κανείς". Άλλαξα ένα σωρό παρέες, άλλαξα ερωτικούς συντρόφους, άλλαξα εργασιακό περιβάλλον, όσα και αν έχω αλλάξει με τα χρόνια, είχες δίκιο απόλυτο. Κανένας φίλος δεν κράτησε το μυστικό μου τόσο βαθιά μέσα του, όσο εσύ τα λίγα που σου έχω πει. Κανένας εργοδότης δεν ήταν τόσο διαλλακτικός στην αυστηρότητα όσο εσύ. Κανένας ερωτικός σύντροφος δεν με αγάπησε όσο με αγάπησες εσύ. Έπρεπε να μεγαλώσω για να καταλάβω τι μου είπες.

Ο τέλειος πατέρας δεν ήσουν ποτέ. Κανένας δεν πιστεύω ότι μπορεί να είναι ο τέλειος γονιός. Κανείς δεν γεννήθηκε γονιός, όλοι έχουν κάνει τα λάθη τους όπως και εσύ έχεις κάνει τα δικά σου λάθη. Μάθε πως σου τα έχω συγχωρέσει όλα! Όχι επειδή είμαι η μεγαλόκαρδη κόρη αλλά επειδή η δική μου ψυχή ήθελε να βρει γαλήνη. Και ξέρεις τι κατάλαβα μπαμπά; Όταν μπόρεσα και συγχώρεσα ό,τι μηδαμινό με ενόχλησε σε εσένα, σε αγάπησα πολύ περισσότερο. Σε αγάπησα όσο ο νους δεν μπορεί να φανταστεί και με όσες λέξεις δεν έχουν ακόμα γραφτεί.

Ξέρω πως έδωσες τον καλύτερό σου εαυτό για να με μεγαλώσεις. Ξέρω πως ήθελες το καλύτερο για εμένα γι'αυτό και σε κάθε συνετή μου επιλογή δεν μπήκες εμπόδιο. Ξέρω πως ήθελες και θέλεις να είμαι ευτυχισμένη όπου και αν βρίσκομαι. Είμαι πατέρα μου ευτυχισμένη, είμαι! Ξέρεις όμως τι δεν θα είμαι ποτέ ξανά; Η μικρή σου κόρη που θα έχω άπλετα τα χρόνια μπροστά μου για να περάσω και άλλον χρόνο μαζί σου. Γιατί κάποια στιγμή αυτός ο χρόνος θα τελειώσει και όταν τελειώσει εγώ θα έχω χάσει το στήριγμά μου να μου επαναλαμβάνει "βάρα μπροστά, μην αγχώνεσαι, μόνο το άγχος σου μένει στο τέλος". "Να είσαι μπεσαλού, να μην λες ψέμματα και να μην φοβάσαι ποτέ να πεις την αλήθεια όσο και αν δεν σε συμφέρει". ¨Να είσαι θαρραλέα, να μην σκύβεις το κεφάλι και η λύση θα βρεθεί, έχει ο Θεός". 

Σε ευχαριστώ για όλα μπαμπά μου. Σε ευχαριστώ για όλα όσα μου έχεις δώσει, γι'αυτά που δεν μπόρεσες να μου δώσεις και ξέρω ότι το ήθελες πολύ μα πιο πολύ σε ευχαριστώ γιατί κάπου μπερδεύτηκες και με μεγάλωσες σαν αγόρι. Με αυτό έμαθα να αποφεύγω τις κακοτοπιές και να βασίζομαι στα δικά μου χέρια και πόδια. Σε ευχαριστώ που μπορώ να έχω το θάρρος να κοιτάω τον άλλον στα μάτια είτε με συμφέρει είτε όχι. Σε ευχαριστώ που όσο και αν λυγίζω στις δυσκολίες μου, πάντα ακούω την φωνή σου να μου λέει "μην κλαις ρε χαζή, τι κάθεσαι και κλαις; Όλα θα γίνουν!". Συγγνώμη για τις φορές που σε πλήγωσα, συγγνώμη και γι'αυτές που έκανα του κεφαλιού μου. Έτσι έμαθα όμως το μάθημά μου. Και όχι, δεν έπεσες ούτε μια έξω! Και ναι σε όσα έχεις πει, όσο και αν προσπάθησα να σε βγάλω ψεύτη, είχες δίκιο. Είσαι ο μπαμπάς μου όμως και έπρεπε να μου δείξεις τον δρόμο είτε με τον εύκολο είτε με τον δύσκολο τρόπο. Τι να κάνω που εμένα μου άρεσε από μικρή ο δύσκολος;

Δεν ξέρω αν θα αξιωθώ ποτέ να γίνω μάνα, γιατί μου μένει ακόμα αναπάντητο το "θα γίνεις μάνα και θα με καταλάβεις. Εύχομαι να ζω για να σε δω.". Εάν ποτέ αξιωθώ να γίνω μάνα, θα ήθελα πολύ να πάρω την δύναμη της δικής μου μάνας και το θάρρος το δικό σου. Και να ξέρεις πως θα αγαπήσω πολύ αυτόν που θα νιώθω ότι με αγαπάει τόσο βαθιά όπως εσύ. Εντάξει, θα με αγαπάει λιγότερο από εσένα ... Κανείς δεν θα μπορεί να με πει "κόρη μου" και κανείς δεν θα με κοιτάει όπως εσύ. Γιατί εσύ είσαι μοναδικός!

Χρόνια σου πολλά μπαμπά μου! Χρόνια σου πολλά στήριγμά μου!


Η κόρη σου ...


Τετάρτη 18 Ιουλίου 2018

Κεκλεισμένων των θυρών! (μυθοπλασία)

Όταν θα πεις το "ύστατο χαίρε" στη ζωή που ονειρεύτηκες μαζί του, όταν θα δεις σε slow motion αυτά τα λίγα ή πολλά όνειρα να εξατμίζονται, όταν θα αισθάνεσαι την καρδιά σου να σφίγγει και να ραγίζει, όλος αυτός ο συναισθηματικός πόνος σε κάνει να δίνεις μια κλωτσιά στην πόρτα που άνοιξες και να φωνάζεις <<φύγε γρήγορα>>. 
<<Θα σου τηλεφωνήσω όταν φτάσω>>
<<Να πάρεις αγκαλιά τις επιλογές,τις προτεραιότητες, τα λόγια, όσα έταξες και αυτά που δεν έκανες και να μείνεις μακριά από το τηλέφωνό μου. Αρνούμαι ... Αρνούμαι να επιλέγεις να με πονάς. Επιλέγω να πονάω μόνη μέχρι μια μέρα να εξατμιστεί και αυτός ο πόνος>>.

Κλείσε την πόρτα δυνατά. Τόσο δυνατά, όσο δυνατό ήταν το τρίξιμό της όταν την άνοιξες να μπει. Το άκουσμα αυτού του δυνατού χτύπου θα σου θυμίσει σε κλάσματα δευτερολέπτου ό,τι πιο όμορφο έχεις να θυμάσαι από την κοινή σας (μικρή ή μεγάλη) πορεία. Λίγες μικρές αναμνήσεις που καθώς έρχονται στο μυαλό θυμίζουν το πλατύ σου χαμόγελο ευτυχίας και η καρδιά, αυτή που τώρα σε προδίδει ανεξέλεγκτα, κάνει ένα χοροπηδητό και μετά καταρρέει. Χτυπάει βαριά, αργά και σταθερά μιας που βιώνει έναν μικρό θρήνο.

Διάβασα τυχαία τις προάλλες πως η ερωτική απογοήτευση έχει τα ίδια συμπτώματα στον οργανισμό με αυτά της απεξάρτησης από τα ναρκωτικά. Ομολογώ πως δεν το είχα συνδυάσει ... Απεξάρτηση η μία, απεξάρτηση και η άλλη. Απεξάρτηση από το εθιστικό θέαμα του προσώπου του που όταν θα τον δεις τυχαία ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΕΠΙΛΕΞΕΙ, τρέμει για λίγο το σώμα, χάνεται ο αυτοέλεγχος και προσπαθείς να ανακτήσεις τις λίγες δυνάμεις σου. Νιώθεις πως αν τον κοιτάξεις ένα δευτερόλεπτο παραπάνω, θα προδώσει η ματιά σου όλα όσα σκέφτεσαι, όλα όσα νιώθεις ακόμα και αυτά που δεν θα ήθελες ποτέ να μοιραστείς με άνθρωπο. Νιώθεις το βλέμμα του να σε περνάει ακτινογραφία και εσύ στέκεσαι άγαλμα δείχνοντας με μαεστρία ότι είσαι δυνατή και δεν θα σε λυγίσει ξανά! Όχι πάλι ρε φίλε... 

Περνάει από το μυαλό σου αστραπιαία ο λόγος που έκλεισες την πόρτα του και ανορθώνεις. Ισιώνεις τους ώμους και θυμάσαι τι σε πόνεσε. Επαναλαμβάνεις ξανά "όχι πάλι..." και συνεχίζεις "τα δεδομένα τα δικά μου σου απέδειξα ότι αλλάζουν αντιστρόφως ανάλογα με του απέναντι. Τα δεδομένα τα δικά σου για εμένα όμως δεν άλλαξαν. Κάνε το πράξη! Αλλιώς φύγε και μην κοιτάς πίσω". Μπαμ!

Ξέρω πως θα ήθελες να την κλείσεις αυτή τη ριμάδα πόρτα ήρεμα και απαλά αλλά, πίστεψέ με, είναι ανέφικτο γιατί δεν το πιστεύει κανείς από τους δύο. Δεν μπορείς προπάντων εσύ να πιστέψεις ότι ήρθε το τέλος. Δεν ξέρεις καν αν θέλεις να έρθει αυτό το τέλος. Όσο "ήρεμα και απαλά" κατεβάσεις το πόμολο, τόσο πιο πολλές φορές η καρδιά και των δύο θα μονολογήσει "εμείς οι δύο θα τα ξαναπούμε σύντομα". Και τα ξαναλέτε! Όντως τα ξαναλέτε. Τι λέτε; Μπαρούφες για να καλυφθεί το συναισθηματικό κενό των ημερών που χάθηκαν που δεν τα λέγατε. Επικοινωνία τύπου << Να σου πω ένα νέο; Χθες έφαγα μακαρόνια!>>
<<Ουάου! Αλήθεια; Τι εκπληκτικά νέα είναι αυτά...>>
Από εδώ, από εκεί, μία ώρα συνομιλία και αποτέλεσμα μηδενικό για το καίριο πρόβλημά σας.

Όσο πιο νωπό είναι, τόσο πιο δύσκολα ξανανοίγεις πόρτες. Φαντάσου να σου χτυπήσει κάποιος ενώ περνάς την φάση σου και να ανοίξεις. Αναμαλλιασμένη, ξενυχτισμένη, με μια ατελείωτη μυρωδιά νικοτίνης, τα μάτια μισόκλειστα γιατί αρνείσαι να ανοίξεις ακόμα και αυτά και τον κοιτάς σαν το σιχαμερό έντομο που ΤΟΛΜΑΕΙ να εισέλθει στον χώρο σου σε πολύ λάθος χρόνο. <<ΤΙ ΘΕΣ;>>, δύο λέξεις μονάχα με μια προδιάθεση απειλής φτάνουν για να τον κάνουν να το βάλει στα πόδια. Και ή που θα μασήσει ταραμά και θα γίνει καπνός, γιατί φοβάται τα δύσκολα, φοβάται την ανάληψη ευθυνών και γενικά φοβάται που αναπνέει και ζει, ή που θα μπαστακωθεί πεισματικά με τα χέρια σταυρωμένα να λύσει το μυστήριο του τριγώνου των Βερμούδων.
Που στο εύχομαι το τελευταίο γιατί είναι "όμορφο να βρεις κάποιον να κατακτήσει το κορμί σου, μα είναι ακόμα πιο όμορφο να βρεις αυτόν που θα κατακτήσει την ψυχή σου"!

Κλείσε την πόρτα καλή μου, αρκετά πούντιασες με μισάνοιχτες πόρτες...
Κλείσε την δυνατά με θόρυβο και εις άλλα (χτυπήματα) με υγεία!




* για την φίλη μου Χριστίνα, που σίγουρα περίμενε ένα άρθρο σαν όλα τα άλλα μα εγώ επέμενα μέσα μου πως πιο πολύ θα την αγγίξει συναισθηματικά ένα άρθρο-μυθοπλασία 

Κυριακή 8 Ιουλίου 2018

Θάρρος ή αλήθεια;


Editorial
Εννιά μήνες ... εννιά ολόκληροι μήνες πέρασαν από την τελευταία φορά που μπήκα να σου κάνω την τελευταία μου καταχώρηση. Ήταν η συνέντευξη με την Αργυρώ τότε, θυμάσαι; Ήταν μια πολύ καλή εποχή ψυχολογικά μέχρι που ξεκίνησε μια ανεξέλεγκτη κατιούσα. Δεν υπήρχε καμία ελπίδα έμπνευσης και δεν ήθελα να σε βλέπω καν. Γιατί σε έστησα με τόση αγάπη, με τόσο κόπο, αφιέρωσα ώρες και χρόνια γραψίματος για να σε γεμίσω και δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι το εγκατέλειψα και αυτό! Αυτό που όχι μόνο με γέμιζε, αλλά έκανε τα ατομικά μου ταξίδια να παίρνουν άλλη διάσταση. Κάθε τι όμως έχει τον λόγο του που γίνεται και εγώ επέστρεψα να σε ελευθερώσω από την σκόνη που σε σκέπασε αυτούς τους μήνες απουσίας μου. Είμαι εδώ, είμαι ξανά εδώ με νέους στόχους στο κεφάλι μου, στήνοντας μια νέα ζωή και δίπλα μου συνοδοιπόρος σε αυτό θα είσαι και εσύ!

Στα χρόνια του δημοτικού είχαμε ένα παιχνίδι που, αν δεν κάνω λάθος, μέχρι σήμερα διαιωνίζεται. Λεγόταν "θάρρος ή αλήθεια" και σκοπός του ήταν να "ψιλοεκτίθεσαι" όποια επιλογή και αν διάλεγες από τις δύο. Στο "θάρρος" η παρέα σε έβαζε να κάνεις κάτι risky που θα έδειχνες ότι δεν διστάζεις να το κάνεις και, ομοίως, στο "αλήθεια" σου έκαναν μια ερώτηση που ήξερε κάποιος από όλους ότι ήταν όντως αλήθεια αυτό που ρωτούσαν οι υπόλοιποι και έπρεπε εσύ απλά να το παραδεχτείς γιατί αλλιώς καιγόσουν. Στην πραγματικότητα όμως, αυτό το παιχνίδι καλείσαι να το παίξεις καθημερινά στην ζωή σου. Καλείσαι να έχεις το θάρρος να αποφασίσεις και να πράξεις και επιπλέον, καλείσαι να παραδεχτείς αλήθειες στον εαυτό σου.

- Θάρρος ή αλήθεια; Θάρρος!
Έχεις το θάρρος να παλέψεις για την ευτυχία σου; Να παλέψεις και να την διεκδικήσεις ακόμα και αν χρειαστεί να φτύσεις αίμα γι'αυτή. Να μάθεις να μην "βολεύεσαι" με τα ημίμετρα και με ό,τι δεν σου κλειδώνει το μυαλό και δεν στο απασχολεί ευχάριστα αλλά δυσάρεστα. Να φροντίσεις να ρίξεις γροθιά στο μαχαίρι όταν αντιλαμβάνεσαι ότι και η νέα μέρα που ξημέρωσε για εσένα είναι μια ακόμα μέρα απόλυτης μελαγχολίας και πολύωρης σκέψης καθώς τίποτα και κανείς δεν πρόκειται να αλλάξει παρά μόνο εσύ! Μόνο εσύ αλλάζεις και κάνεις εκπτώσεις στον εαυτό σου, δεν το βλέπεις; Πως ήσουν, πως έγινες και πως θα γίνεις με τον δρόμο που ακολουθείς; Δεν θα αλλάξεις για κανέναν. Τέλος! Οι εκπτώσεις είναι για τα μαγαζιά. Θέλησε την ζωή σου πίσω και δώσε της νέους στόχους.

- Θάρρος ή αλήθεια; Αλήθεια!
Είναι αλήθεια ότι φοβάσαι για κάθε σου βήμα; Φόβος, τι είναι ο φόβος; Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα που όταν σε κατακλύσει, σε δεσμεύει, σε μαστιγώνει μέχρι που σε καθηλώνει και δεν μπορείς να κάνεις βήμα μπρος. Ποιος δεν τον έχει νιώσει γύρω μας; Και όμως ο φόβος είναι ένα άχρηστο συναίσθημα που όταν καταλάβεις ότι ένα βήμα πιο μπροστά από τον φόβο είναι το "θάρρος", θα δώσεις στη ζωή σου μια άλλη γεύση. Νιώθεις σούπερ ήρωας! Ναι, νιώθεις σούπερ ήρωας! Δεν υπάρχει "φοβάμαι να κάνω αυτό". Κάνε το όσο και αν σε φοβίζει γιατί ό,τι και να σου φέρει μπροστά, είτε σωστό είτε λάθος, κάτι θα μάθεις και από τους δύο δρόμους που πιθανώς να επιλέξεις. Γιατί είναι πιο ρεαλιστικό να σου φέρει κάτι αρνητικό και όχι κάτι θετικό; 



- Θάρρος ή αλήθεια; Θάρρος!
Έχεις το θάρρος να ξεκινήσεις από την αρχή σαν να γεννήθηκες τώρα; Μόνος, με μόνη συντροφιά την οικογένεια. Γιατί αυτοί είναι και οι μόνοι που θα σε στηρίξουν όποιες και αν είναι οι διαφωνίες τους ως προς τις επιλογές σου. Θα σε συμβουλέψουν, θα σε συζητήσουν, μπορεί να γίνουν και επικριτικοί πολλές φορές αλλά στην τελική, εσύ είσαι ο δικός τους άνθρωπος και θα σε στηρίξουν. Φίλοι; Ποιοι φίλοι; Δύο-τρεις το πολύ και αυτοί δεν θα χρειάζονται τίποτα απολύτως για να σου σταθούν. Θα τους καταλάβεις ποιοι είναι. Είναι αυτοί που θα λάβεις ένα μήνυμα τύπου "έρχομαι να σε πάρω, δεν μπορώ να ξέρω ότι είσαι κλεισμένη στο σπίτι". "Τι κάνεις; Είσαι καλά; Έχω τρεχάματα γι'αυτό δεν έχω έρθει να σε δω αλλά να ξέρεις σε έχω στο μυαλό μου και θα σου στέλνω κάθε μέρα μέχρι να σε δω να τα πούμε". "Να έρθεις να σε δούμε, σε αγαπάμε και σε εκτιμάμε και ό,τι χρειαστείς είμαστε εδώ". Κάνε το βήμα μπρος και οι φίλοι σε όποια απόσταση και αν βρίσκονται, είναι εκεί! Θα σε στηρίξουν ακόμα και με μία κουβέντα μικρή, λακωνική και χωρίς πολλές φανφάρες.

-Θάρρος ή αλήθεια; Αλήθεια!
Είναι αλήθεια ότι ξεπέρασες κάθε φόβο σου και τα λίγα βήματα που έκανες σε οδηγούν στην όποια ευτυχία κυνηγάς; Είναι αλήθεια! Είναι αλήθεια πως μετά από κάθε σταύρωση έρχεται η ανάσταση. Δεν ζητάς πολλά, δεν ζητάς σχεδόν τίποτα. Το μόνο που ζητάς είναι ηρεμία και όσο βλέπεις ότι είσαι ήρεμος, τόσο πιο κοντά πηγαίνεις σε ό,τι θέλεις. Καταλαβαίνεις και μονολογείς ότι τώρα θα είσαι καλά όσο και αν δεν ήθελες πριν να παραδεχτείς ότι τώρα θα είσαι καλύτερα σε σχέση με αυτό που ήσουν. Είναι λίγα μόνο βήματα σαν αυτά τα πρώτα βήματα που κάνει ένα μικρό παιδί όταν προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του αλλά παραπατάει. Είναι ακριβώς τα ίδια βήματα! Και τι έγινε αν παραπάτησε, αν έπεσε και χτύπησε; Δεν έμαθε μετά να στέκεται και να περπατά όρθιο; 

Αυτό το παιχνίδι λοιπόν σε έχει μεγαλώσει και εσύ το παίζεις μόνος καθημερινά όταν κάνεις την αυτοκριτική σου πριν κοιμηθείς. Απλά δεν το έχεις συνειδητοποιήσει. Και αν η τότε νεαρή σου ηλικία σε έβαζε να απαντάς "δεν κωλώνω ρε, θάρρος!", τώρα τι σε κάνει να κωλώνεις; Το ότι μεγάλωσες; Το ότι δεν θα κάνεις τα χατίρια άλλων; Ποιος από αυτούς τους άλλους νιώθει αυτό που νιώθεις μέσα σου εσύ; Ποιος από αυτούς τους άλλους έβγαλε τα καρφιά σου όταν σταυρώθηκες; ΚΑΝΕΙΣ! Αυτοί που σου τα έβγαλαν είναι και αυτοί που σε στήριξαν, που σε ένιωσαν και που σε έσπρωξαν να προχωρήσεις μπροστά. Προχώρα μπροστά! Θάρρος ή αλήθεια; 

Τάνια Πίντζου

Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2017

#Almopia_Edition: Η Αργυρώ Σουρτζή από την Λαμία, στην Αριδαία για δουλειά! Άνοιξε την καρδιά της στην κάμερα του Aridaia News!

Editorial 

<<Μία παρά δέκα... έχω ακόμα ώρα. Μία ακριβώς, μία και δέκα. Άργησα για μια ακόμα φορά και θα με ψάχνουν. Το άγχος νομίζω ότι θα ξεχειλίσει από το στόμα μου σαν τους καταρράκτες του Νιαγάρα.

Μπαίνω βιαστικά στο αυτοκίνητο και σκέψεις χοροπηδούν στο μυαλό μου αναιρώντας παταγωδώς η μία την άλλη. Ποια είναι η κοπέλα αυτή; Θα θέλει να απαντήσει σε όσα ρωτήσω ή θα μπλοκάρει, θα μπλοκάρω και θα καταστρέψουμε την συνέντευξη; Τα λόγια του Σταύρου ηχούν στο μυαλό μου έντονα "να είσαι φυσική, να μην αγχωθείς".

Έφτασα... Με περιμένουν ήδη και εγώ προσπαθώ να καλύψω την αμηχανία μου λέγοντας αστεία όπως πάντα, για να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα. Συνήθεια που δεν πρόκειται να αλλάξω ποτέ γιατί με βγάζει από την δύσκολη θέση όπως και τον συνομιλητή μου.

Χαιρετώ και διακρίνω μια ευγενική παρουσία με ένα πολύ λαμπερό χαμόγελο. "Γεια σου Αργυρώ", "Γεια σου Τάνια"... Χαμόγελο! Α, μ'αρέσει αυτό το κορίτσι! Είναι άνετη, είναι δυναμική και νιώθω ότι έχει να μου πει πολλά σήμερα. "Είστε έτοιμες; 3-2-1 ...Πάμε!".>>

Τάνια 


(#Almopia_Edition, επεισόδιο 1, δημοσιεύτηκε από το Aridaianews.gr στις 14/10/2017)

Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2017

Μην ξέροντας τι έκανες, πέρυσι το "καλοκαίρι"...

<<Και καλά να μην ήξερες τι έκανες... Θες λίγο η ηλικία, θες λίγο η φοιτητική ανέμελη ζωή, θες λίγο το καλοκαιράκι, θες λίγο ο χωρισμός που πλέον ήταν καιρός να ξεπεράσεις, θες λίγο οι υποχρεώσεις που σε έπνιγαν και ήθελες να ξεσκάσεις; Σε δικαιολογείς και προχωράς. Και το πιο πιθανό είναι να μην κοιτάξεις καν πίσω ή αν κοιτάξεις να έχεις μια γλυκιά μέθη, μια μακρινή ανάμνηση, ένα κόκκινο κρασί στα χείλη...Και καλά θα κάνεις!
Έλα όμως που υπάρχουν και εκείνες οι αναθεματισμένες φορές που όχι μόνο ήξερες τι έκανες,αλλά παρότι το έβλεπες, ναι, το έβλεπες ότι δεν ήταν μόνο στραβός ο γυαλός, αλλά και εσύ αρμένιζες υπερβολικά στραβά, δεν έκανες τίποτα. Είχες πλήρη επίγνωση της αλλοπρόσαλης συμπεριφοράς σου, καταλάβαινες ότι, όχι μόνο απομακρύνεσαι από ανθρώπους που αγαπάς, αλλά κυρίως ότι δεν τους αφήνεις και περιθώρια να σε πλησιάσουν. Και παρολ΄αυτά τον χαβά σου εσύ. Και το ήθελες ...το ήθελες τόσο πολύ να μην τους αφήσεις να χαθούν, πάλευες να φωνάξεις ότι πονάς και εσύ, αλλά είχες χαθεί στο ίδιο σου το μυαλό. Γιατί στο μυαλό σου πίστευες ότι έκανες το σωστό, ότι τους προστάτευες, ότι έπρεπε να απομακρυνθείς για ό,τι κακό τους είχες κάνει...
Αλήθεια πόσο μεγάλο ήταν πια αυτό το κακό; Αναρωτήθηκες ποτέ σοβαρά; Αφού σε έψαξαν, προσπάθησαν να τα βρείτε, σε συγχώρεσαν και όχι μία αλλά πολλές φορές. Γιατί κατέβασες τοίχους γύρω σου; Γιατί να αυτοτιμωρείσαι; Γιατί να λες και να λες και να λες συνεχώς στον εαυτό σου πως δεν τους αξίζεις; Και οκ, το κάνεις... Για πόσο όμως θα το συνεχίσεις; Και όταν πια σταματήσεις, θα έχεις κουράγιο να μετρήσεις τις απώλειες;
Λένε συχνά πως αυτός που πλήττεται από κάτι ,και δεν εννοώ κάποιο αντικείμενο ή εργατικό ατύχημα για να συνεννοούμαστε, είναι αυτός που πονά πιο πολύ, αυτός που του μένει ένα αγκάθι. Μίσες αλήθειες σου λέω εγώ και κολοκύθια. Γιατί ο άλλος δεν είναι άνθρωπος; Δεν έχει το δικαίωμα να ακουστεί και η δική του εκδοχή; Δεν έχει δικαίωμα να έχει κάνει λάθη ,όχι από εγωισμό ,αλλά γιατί τότε τα έκρινε ως τις μόνες ορθές λύσεις; Δεν υπάρχει περίπτωση να έκαναν και οι άλλοι λάθη; Δε υπάρχει περίπτωση να έφυγε ,όχι γιατί το ήθελε, αλλά γιατί αν έμενε θα έπρεπε να αποκαλυφθούν πρόσωπα και γεγονότα; Μήπως έπρεπε να δώσει άτομα στον τάκο, για να αποδείξει πως και ο ίδιος δέχτηκε ύπουλα χτυπήματα; Χτυπήματα που τον οδήγησαν να δράσει ως άγριο θηρίο επιτεθέμενο προς πάσα κατεύθυνση. Το ξέρεις από παιδί ,μην το παίζεις σοκαρισμένος. Μαζί με τα χλωρά...
Και ναι, τελικά σταματάς το αυτομαστίγωμα και το μόνο που σου μένει είναι ένας βουβός πόνος. Και ο άτιμος, αν και βουβός, σου διαλύει το μυαλό,σε αφήνει για μέρες χωρίς διάθεση, σε κολλάει στο παρελθόν. Και πρόσεξε. Το ξέρεις και το ξέρω πως δεν πονάς για όλους όσους έχασες ,καθώς πολλοί δεν ήταν άξιοι να μείνουν, αλλά για όσους άξιζαν. Για όσους αγάπησες και αγαπάς με την πιο βαθιά σημασία της λέξης, αλλά ποτέ δεν τόλμησες να το πεις, γιατί είχες την πεποίθηση πως αυτό ισούται με αδυναμία. Με ένα άνοιγμα της ψυχής σου που τόσο ξεροκέφαλα κρατούσες μακριά από όλους. Κράτα τη και να τη χαίρεσαι!
Και ποιοι ήταν τελικά αυτοί που κατατάσσεις στις σημαντικές απώλειες; Εσύ ξέρεις...Σύντροφοι, φίλοι, εραστές, συγγενείς, ανεκπλήρωτοι έρωτες. Έχει καμιά σημασία;
Δούλεψε μέσα σου, μάθε να διεκδικείς, να μιλάς όταν έχεις κάτι να πεις και να μη σιωπάς, καθώς όχι μόνο δε θα θεωρηθεί ανωτερότητα ,αλλά πιθανώς να το μετανιώνεις για το υπόλοιπο της ζωής σου. Μη φοβάσαι να λες σε αγαπώ, μη φοβάσαι να αγκαλιάζεις, μη φοβάσαι να κοιτάς στα μάτια τους άλλους μην τυχόν και δουν την ψυχή σου. Ας τη δουν... Αν προλάβεις όμως να δεις εσύ τη δική τους;
Τότε θα ξέρεις τι κάνεις στη ζωή σου, ποιους θες να έχεις και ποιοι θέλουν να έχουν εσένα. Τότε κάθε ‘’καλοκαίρι’’ θα είναι δικό σου. Και το κυριότερο...Θα ξέρεις!>>


Ζέτα Παπαδημητρίου

Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2017

Almopia Edition


Σας παρουσιάζω το concept του νέου βήματος! Το Almopia Edition θα σας γνωρίσει ανθρώπους που θέλουν να μοιραστούν κάτι σε μια πολύ φιλική κουβέντα μαζί μου ξεχνώντας την απολύτως σοβαρή έννοια της "συνέντευξης".
Stay tuned ... :)

Τάνια Πίντζου 
Aridaia News®