Κυριακή 24 Απριλίου 2016

Μουσική καψούρα

Ξεκινάς όμορφα και χαρωπά, γεμάτη κέφι και ενέργεια να πας για τις καθημερινές εξωτερικές δουλειές.

Ντύνεσαι, βάφεσαι, φτιάχνεις μαλλί με υπέρμετρη αυτοπεποίθηση και μπαίνεις στο αυτοκίνητο για μια βόλτα που θα σου κρατήσει ΣΙΓΟΥΡΑ την διάθεση... ανεβασ-μένει; Όλα θα ήταν πολύ όμορφα και πολύ παραμυθένια αν οι τελειωμένες πρώην σχέσεις μάς αφιέρωναν τραγούδια που δεν ακούμε, ας πούμε μια Φαραντούρη (που χωρίς να θέλω να προσβάλλω την αοιδό ακούγεται λιγότερο από την νεολαία σε σχέση με τον Βέρτη), έναν Μάριο Φραγκούλη, έναν Τέρυ Χρυσό βρε αδερφέ.

Έλα όμως που ο σατανάς που λέγεται ραδιόφωνο αν θέλει να σε συγχύσει, μπορεί να το κάνει με τον πιο εύκολο τρόπο. Τόσα τραγούδια έχει η ελληνική δισκογραφία, δεν κατάλαβα δηλαδή, πας εσύ μουσικέ παραγωγέ για "καλημέρα" πρωί πρωί και μου βάζεις το <<Αν δεν κοιτάζω εσένα>> του Χατζηγιάννη; Άντε δίνεις τόπο στην οργή, ξεροκαταπίνεις, μονολογείς πως έτυχε αλλά κάπου εκεί ο νους σε γυρνάει γύρω στα έξι χρονάκια πίσω για να θυμηθείς τον σαρδανάπαλο που το άκουγε κάθε πρωί και θυμόταν εσένα! Φουντώνεις, ξαναφουντώνεις, ξεπηδά και ένα κοσμητικό προς τον εαυτό σου μέχρι που τελειώνει το τραγούδι και μπαίνει το επόμενο. Εντάξει όλα καλά, καθαρό το πεδίο, αυτό δεν θυμίζει τίποτα ας συνεχίσουμε με την καλή μας διάθεση τα ψώνια μας.

Το ωραίο του θέματος είναι πως κάθε πρωί όταν σκοπεύεις να πας στο περίπτερο, η πρώτη σου σνομπαρία προς εσέ είναι πως σαν αράπης κάπνισες και χθες το βράδυ. Σήμερα όμως όχι! Θα καπνίσεις μισό πακέτο. Κατεβαίνεις, παίρνεις τα τσιγαράκια σου, μπαίνεις στο αυτοκίνητο ξανά και τσουπ! Πάλι ο σατανάς μεταμορφωμένος σε ράδιο, <<αφιερώνει στην γυναίκα του με πολύ λαχτάρα το τραγουδάκι που ακολουθεί...Νίκος Βέρτης στη συνέχεια και "Ένα ψέμα">>. Πλάκα ΜΕ κάνεις! Ψάχνεις απεγνωσμένα για τυχόν κάμερες στο αυτοκίνητο, μπας και σπάει κάποιος πλάκα μαζί σου και δεν το έχεις καταλάβει. Ανοίγεις πακέτο, βγάζεις το Marlboro, το ανάβεις με πολύ πάθος και νταλλλλλγκά, βάζεις πρώτη και φεύγεις. Έχεις ανοίξει την ένταση και ο νους ταξιδεύει έναν χρόνο πίσω. No comments! Ούτε να τα σκέφτεσαι δεν θες. Ποιον να βρίσεις; Εσένα; Εκείνον; Η αλήθεια είναι πως αυτό το τραγούδι κατά βάθος είναι το αγαπημένο σου και έχεις κάψει κάθε εγκεφαλικό κύτταρο ούτως ή άλλως. Ε ναι! Ας μην κλαιγόμαστε χωρίς λόγο. Μην συγχύζεσαι όμως, είναι πρωινό Δευτέρας, μην καταδικάζεις την εβδομάδα.

Αφού έχεις ξεμπερδέψει με όλες τις δουλειές και τα ψώνια, ώρα για τον εαυτό σου. Ποιος θα έλεγε όχι σε έναν ζεστό νεσκαφέ στην αγαπημένη σου καφετέρια; Μπαίνεις μέσα όλο τσαχπινιά και νάζι, έχεις μοστράρει και το λαμπερό σου χαμόγελο, χαιρετάς τα γκαρσόνια και τον μπάρμαν που έχει βαρεθεί να βλέπει την μάπα σου κάθε τρεις και λίγο εκεί (όχι ότι τον χαλάει εδώ που τα λέμε) και κάθεσαι στο αγαπημένο σου τραπέζι. Ο ζεστός και αχνιστός καφές σου σπάει την μύτη και ανυπομονείς να γευθείς εκείνη την πρώτη γουλιά. <<...nevermind I'll find, someone like you, I wish nothing but the best for you...>> κάθεται η γουλιά στον λαιμό, να και τα πρώτα θύματα. Σιγά κορίτσι μου θα πνιγείς! Ξέρω, ξέρω, ο σατανάς που λέγαμε; Μονολογείς τι γίνεται σήμερα. Η διάθεσή σου έχει αρχίσει και πέφτει σιγά σιγά. Και πως να μην πέσει δηλαδή; Μια βόλτα βγήκες να κάνεις, όλη η ζωή πέρασε μπροστά από τα μάτια σου. Τσιγάρο! Δεν σου φτάνει, δεν ικανοποιείσαι, παίρνεις τον καφέ σε πλαστικό και φεύγεις. Περπατάς να δεις τις βιτρίνες, βλέπεις κάνα δυο γνωστές σου, την μία κολλητή σου, έναν συμμαθητή από το σχολείο, να και ο πρώην με την νέα του κουκλίτσα. Εμ πες το ντε! Πες το ρε σύμπαν πως με προϊδεάζεις όλη μέρα γι'αυτό που θα δω.

Αυτοκίνητο, όπισθεν, πάμε σπίτι. Ο σταθμός έχει μείνει από πριν δυνατά και σου κόβει λίγο τα γόνατα από την τρομάρα σου. Στα διάλα! Έλα τώρα τι έπαθες. Πως είσαι έτσι; Ανοίγεις την θήκη, "πετάς" το "βινύλιο" στο μηχάνημα, ανεβάζεις ένταση και ταχύτητα και απολαμβάνεις. Έγινε που έγινε το κακό, ας το διασκεδάσουμε τουλάχιστον ολοκληρωτικά. Περνάνε από το αυτοκίνητο η Άντζελα, ο Παντελής, ο Γιάννης, να και ένας Νίκος, να και μια Δέσποινα. Ακολουθεί ο Αντώνης, συνεχίζουμε με Λένα και συνοψίζουμε με Νατάσα φυσικά! Τσιγάρα έχουμε; Από τα είκοσι έμειναν τα πέντε. Ακόμα και για τις υποχρεώσεις σε έξοδα βρίσκεσαι. Να θέλεις να αγιάσεις και να μην σε αφήνει ένα Cd-player. Μα είναι δυνατόν; Δεν υπάρχουν λύσεις. Ομοιοπαθητική. Θα ακούς και θα ανέχεσαι. Είναι που σου τα αφιέρωσαν δεν φταις εσύ. Βέβαια θα ήθελες κάθε φορά που ακούς ένα από τα τραγούδια τους, να είναι το συνδεδεμένο πρόσωπο μπροστά σου να τον "πληρώσεις" με μια σφαλιάρα. Τι γαλήνη! Τι ομορφιά! Δεν μπορείς όμως. Οπότε κορίτσι μου, κάθε φορά που έρχεται ένας Ρωμαίος, αφιέρωνε και εσύ κανένα χτυπητό τραγουδάκι να σε πιάνει και εσένα λόξιγκας μετά τον χωρισμό σας. Όχι, δεν θα μεγαλώνει το εντεράκι σου. Κάποιος θα σε βρίζει!

(το άρθρο "Μουσική καψούρα" δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο του 2014 από το AridaiaNews.gr)

Η αγάπη είναι ζάλη...

Αγάπη είναι ένα ζευγάρι μάτια.
Ένα ζευγάρι μάτια που λαμποκοπούν όταν σε κοιτούν. Που μπορούν και σου μιλάνε ενώ το στόμα δεν έχει δύναμη να αρθρώσει λέξη. Δύο μάτια που δειλιάζουν να ανοιγοκλείσουν εκείνο το ένα δευτερόλεπτο μόνο και μόνο για να μην χάσουν την θέα του δικού σου προσώπου. 

Αγάπη είναι ένα χάδι.
Ένα χάδι που σε κάνει και γεμίζεις σαν επαναφορτιζόμενη μπαταρία. Ένα άγγιγμα που μπορεί να ξεσηκώσει κάθε αίσθηση του 
σώματός σου και να το νιώσεις μέχρι και στην άκρη των δακτύλων των ποδιών σου. Ένα χάδι στο μάγουλο, στα μαλλιά, στα χέρια... 

Αγάπη είναι ένα χαμόγελο.
Το πιο πολύτιμο πράγμα που μπορείς να έχεις όταν σε αντικρίζει. Ένα χαμόγελο που σε πείθει ότι όντως ξεσηκώνεις και εσύ την δική του καρδιά και την κάνεις να χοροπηδά.

Αγάπη είναι ένα τραγούδι, δύο τραγούδια. Αγάπη είναι γράμματα που δεν στάλθηκαν ποτέ, είναι λόγια που ειπώθηκαν, όνειρα απραγματοποίητα, αγάπη είναι εσύ και αυτός/αυτή.
Όμορφο πράγμα να τα έχεις όλα αυτά σε μία σχέση μα ακόμα πιο όμορφο είναι να συνεχίσεις να τα έχεις και μετά από αυτή. Το βολικό είναι μετά τον χωρισμό να μπαστακωθεί ο εγωισμός σε έναν θρόνο με τα χέρια σταυρωμένα και να κοιτάζει τον απέναντι σαν μια σιχαμερή κατσαρίδα που (φταίει- δεν φταίει) φταίει! Πόση δύναμη χρειάζεται να ξεπεράσεις αυτό το στάδιο χωρίς να σου αφήσει κουσούρι το μίσος; Πόση ακόμα περισσότερη δύναμη χρειάζεται να έχεις για να μπορείς να σκέφτεσαι μόνο τις όμορφες εμπειρίες που είχες μαζί του και να διαγράψεις τις άσχημες; Ωραία τα παραμύθια, μόνο που αυτά μας τα εξιστορούσαν όταν ήμαστε παιδιά για να κοιμηθούμε. Της αληθινής ζωής τα παραμύθια όμως δεν έχουν όλα ευτυχισμένο τέλος. Το πριγκιπόπουλο δεν παντρεύτηκε την πριγκιποπούλα, δεν χόρεψαν όλοι μαζί από χαρά και δεν γέμισε το σπίτι τους από παιδικές φωνές.


Οι μεγαλύτερες αγάπες (όπως λέει και το μότο, και οι μεγαλύτεροι έρωτες) αυτή τη στιγμή κοιμούνται σε διαφορετικά κρεβάτια. Είτε μόνοι είτε με παρέα. Βγαίνουν έξω με φίλους για να πνίξουν μέσα τους εκείνα τα μάτια που συνοδευόντουσαν από χάδια. Δεν πονάνε πια, δεν κλαίνε πια, δεν υποφέρουν. Έμαθαν να ζουν με την "απώλεια" και οτιδήποτε την θυμίζει δεν τους γεμίζει με πόνο αλλά με χαμόγελο. Πετάξανε στα σκουπίδια οτιδήποτε αρνητικό είχε το κεφάλι τους γι'αυτό το πρόσωπο, κρατήσανε τις όμορφες αναμνήσεις και προχώρησαν την ζωή τους. Γιατί να την προχωρήσουν; Γιατί έτσι! Τι να κάνουμε τώρα; Η απόφαση πάρθηκε και έπρεπε να γίνει πράξη. Δεν μετάνιωσαν στιγμή για όσα έζησαν μαζί του, δεν θα μετανιώσουν ποτέ. Εφόσον ο εγωισμός και το πείσμα πήραν δρόμο και, αντί γι'αυτούς, εμφανίστηκε η πανίσχυρη αγάπη, κανένα σημάδι μεταμέλειας δεν θα υπάρξει στο μέλλον.

Αν τους δεις στον δρόμο φαίνονται. Περπατούν σκεπτικοί, άλλοτε χαμογελούν άλλοτε όχι. Το βλέμμα τους κρύβει μια λησμονιά, μια θλίψη. Είναι απόλυτα ικανοποιημένοι με τα ήδη υπάρχοντα της ζωής τους αλλά κάτι τους λείπει. Πάντα θα τους λείπει. Πάντα θα έχουν μέσα τους μια μικρή φλογίτσα που την διατηρούν όπως όπως προκειμένου να μην σβήσει. Είναι εκείνη της επιστροφής. Δεν δίνουν ελπίδες στον εαυτό τους, δεν του χαϊδεύουν τα αυτιά. Μοιράζονται όποτε θέλουν την ιστορία τους μόνο και μόνο για να υπενθυμίσουν στον εγώ τους ότι μπορούν να ζήσουν και πως ο κόσμος δεν χάθηκε ούτε θα χαθεί. Πως είναι δυνατοί που άντεξαν και αντέχουν. Θαυμάζουν τον εαυτό τους που στη σιωπή πνίγουν ότι πιο όμορφο πέρασε από την ζωή τους και χαμογελούν σαν να είναι ακόμα μαζί. Δεν τους νοιάζει αν η αγάπη τους είναι αμοιβαία. Δεν τους νοιάζει αν το σκεπτικό το δικό τους συμφωνεί με το σκεπτικό εκείνου/εκείνης. 

Γιατί, όπως λέει και ο Μενέλαος Λουντέμης, <<Αγαπώ θα πει εγώ αγαπώ. Το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά....>> 




(το άρθρο "Η αγάπη είναι ζάλη" δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο του 2014 από το AridaiaNews.gr)

Women dating rules

   Κάθε πρώτο ραντεβού και ένα νέο άγχος. Πως πρέπει να ντυθείς, τι πρέπει να πεις, τι στάση πρέπει να κρατήσεις, πως να καθοδηγήσεις την γλώσσα του σώματός σου για να μην σε προδώσει και, και, και... Ουφ! Με άγχωσες μωρέ. Καλά έκανες όμως και με έψαξες. Εγώ είμαι εδώ. Θα σε άφηνα έτσι; Πάρε χαρτί και μολύβι και κράτησε σημειώσεις. Σκοπός μας δεν είναι να τον τρελάνουμε και να του φύγει ο ενθουσιασμός στο άψε σβήσε αλλά να τον εντυπωσιάσουμε όσο περισσότερο μπορούμε μέχρι να ξεστομίσει το «είσαι διαφορετική!». Καλά, ότι θα το πει, θα το πει. Το θέμα είναι να το εννοεί κιόλας. Πάμε να κάνουμε πράξη το πυρ, γυνή και θάλασσα!

   Απογευματάκι Τετάρτης και, μετά από πολύωρο μπλα-μπλα σε social media μαζί του, μετά από τις πρώτες (και καλά...) τυχαίες μπιχτές του για την ομορφιά σου, φτάνει η ώρα που επιτέλους περίμενες. Έχεις κινήσει την περιέργεια του νέου Μοντέγου που διψάει για περισσότερη Ιουλιέτα. «Here I come Romeo! Be my guest!» αναφωνεί η εσωτερική σου θεά και αρχίζεις μανιωδώς να κάνεις πρόβες για το τι θα πεις. Ξέρεις εσύ, μπροστά στον καθρέφτη με προσεγμένες γκριμάτσες, μην σε περάσει για παλαίμαχο του Μεντράνο, χαμόγελο και συγκεντρωμένη στο βλέμμα του. Πριν ξεκινήσεις για το πρώτο rendez vous βεβαιώσου πως το μακιγιάζ σου είναι προσεγμένο και όσο πιο σοφιστικέ γίνεται. Τόνισε διακριτικά τα δυνατά σου χαρακτηριστικά και βεβαιώσου πως δεν είναι έντονο αλλά γλυκό. Το ντύσιμό σου όχι αποκαλυπτικό αλλά ούτε σαν να απέδρασες από το Νταού Πεντέλης. Ελαφρύ και σέξυ. Τα θέματα εξωτερικής εμφάνισης τα καλύψαμε.



Οι πρώτες εντυπώσεις ενός ραντεβού είναι η αρχή και το τέλος μιας νέας σχέσης. Το άγχος είναι σαν εκείνο των Πανελλαδικών εξετάσεων και το χτυποκάρδι σαν εκείνο το πρώτο που σου έπιασε το χεράκι ο Γιωργάκης από απέναντι στα οκτώ σου. Όταν έχεις λύσει τα εσωτερικά σου θέματα και νιώθεις σίγουρη γι'αυτό που πας να παρουσιάσεις, όταν βαδίζεις με αργά και σταθερά βήματα και ξέρεις τα εντυπωσιακά στοιχεία του χαρακτήρα σου, τότε δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Όλα είναι θέμα παρουσίασης (γιατί, ναι, οι άντρες γουστάρουν να τους "πουλάς" τον εαυτό σου για μεταξωτή κορδέλα) και στρατηγικής πάνω από όλα. Για αρχή, βεβαιώσου πως θα είσαι στην ώρα σου στο ραντεβού και δεν θα τον στήσεις τρία τέταρτα. Δεν θέλεις να μάθεις τι μπορεί να του περάσει από το μυαλό. Αν μπορείς να είσαι εκεί πέντε λεπτά πιο πριν, then do it girl!! Σκάσε μύτη με το όμορφο χαμόγελό σου και φρόντισε από νωρίς το άρωμά σου να μην μυρίζει σαν αρωματικό αυτοκινήτου αλλά να είναι προσεγμένο σε δοσολογία. Ο αέρα του "ήρθα" θέλουμε να αλλάξει την ατμόσφαιρα που προϋπήρχε πριν εμφανιστείς.

   Εν ώρα κουβέντας, επικεντρώσου σε μια επικοινωνία των ματιών. Όχι, μην τον γδύσεις με τα μάτια σου και μην πάρεις το ύφος της Sharon Stone στο "Βασικό ένστικτο". Απλά όταν σου μιλάει και του απαντάς φρόντισε να τον κοιτάς στα μάτια. Δείχνει ειλικρίνεια και απόλυτη προσοχή στα λεγόμενά του. Νιώθει ότι τον ακούς και δεν αδιαφορείς. Προσπάθησε φυσικά να μην κοιτάς έξω από το παράθυρο, ούτε να κοιτάς το ρολόι. Ακόμα και να μην το θέλεις, θα καταλάβει πως βαριέσαι οικτρά και πως «έχεις να μας πεις τίποτα άλλο γιατί με περιμένει και η σοκολατίνα στο σπίτι;». Απενεργοποιείς το wi-fi του κινητού και δεν έχεις πρώτο σκοπό το check-in όσο κολλημένη και αν είσαι με το Facebook. Αν έχεις σκοπό να το κάνεις σε περίπτωση που δεν σου αρέσει και δεν είναι τόσο ενδιαφέρον τύπος όσο νόμιζες, υπάρχουν και άλλοι τρόποι να του το δείξεις όπως για παράδειγμα, να στείλεις ένα γραπτό μήνυμα στην κολλητή σου πριν το ραντεβού λέγοντάς της στη μία ώρα να σου τηλεφωνήσει. Ή δεν θα το σηκώσεις ή θα το σηκώσεις και «ουψ, συγνώμη κάτι έτυχε και δυστυχώς πρέπει να φύγω».


 Αρκετά εκτιμήσιμο από πλευράς του θα είναι να δει έναν άνθρωπο που δεν θεωρεί τον εαυτό του τέλειο και αλάνθαστο. Δεν είπα να πας και να του εξομολογηθείς όλες τις αμαρτίες σου, ούτε όμως και να πιάσεις το άλλο άκρο τύπου «είμαι πάρα πολύ καλός άνθρωπος και δεν έχω κάνει τίποτα στη ζωή μου. Απορώ πως τα καταφέρνουν και με ξεγελούν». Να έχεις εύκαιρη την αυτογνωσία σου και να θυμάσαι πως ΕΣΥ επιλέγεις τι θα μοιραστείς και τι όχι. Εκείνος απλά ακούει και συγκρατεί. Την ώρα που θα σου μιλήσει για τον εαυτό του, φρόντισε να κάνεις και καμιά ερώτηση για να του δείξεις ότι ενδιαφέρεσαι όντως να μάθεις περισσότερα για εκείνον. Χαμογέλα, γέλα στα αστεία του και, αν χρειαστεί, κάν' του και κανένα κοπλιμέντο. Όπως για παράδειγμα «είσαι τόσο γλυκό και ευγενικό παιδί!».

   Θυμήσου πως όσο πιο χαλαρή είσαι, τόσο πιο εύκολα το μυαλό σου είναι συγκεντρωμένο για να σου υποδείξει τι θα πεις, πως θα το πεις και πως θα αντιδράσεις με κάτι που πιθανόν να ακούσεις. Η γλώσσα του σώματος παίζει πολύ μεγάλο ρόλο και, ναι, υπάρχουν άνδρες γύρω μας που μπορούν να τη μεταφράσουν. Για παράδειγμα, το σταυροπόδι και τα χέρια σταυρωτά δείχνουν κλειστό χαρακτήρα και πως δεν έχεις τη διάθεση για ανοιχτές συζητήσεις. Το να ακουμπήσεις το χέρι σου (στυλ μπουνιάς) στο μάγουλο, να φροντίσεις να έχει την συνοδεία χαμόγελου και να τον κοιτάζεις για να του δείξεις πως υπάρχετε μόνο εσύ και εκείνος στον χώρο. Κανείς άλλος. Μην ξίνεις το μέτωπό σου, δείχνεις την αμηχανία σου. Απόλαυσε την στιγμή σου σαν να είναι η μοναδική και μη σκέφτεσαι για την ώρα "πως του φαίνομαι","τα πάω καλά" κτλ. Εννοείται και εξυπακούεται πως δεν γίνεσαι "κουρούμπελο" από το αλκοόλ και έχεις μέτρο. Ώρες είναι να του πετάξεις και κανένα «φιλαράκι, να πιούμε ακόμα ένα και να την κάνουμε Αλέκος;».


 Στο τέλος της βραδιάς, την ώρα του λογαριασμού, κάνε την κίνηση να πληρώσεις. Θα το εκτιμήσει αφάνταστα πολύ και η σκέψη που θα ακολουθήσει στο μυαλό του είναι ότι είσαι ανεξάρτητη και δεν περιμένεις από κανέναν συνοδό να "ξελασπώνει" τα οικονομικά σου, ακόμα και αν αυτά όντως πάνε στον βρόντο! Αν σε αφήσει να πληρώσεις, νομίζω πως καλύτερα είναι να μην ακολουθήσει δεύτερο ραντεβού. Θα έχουμε χάσει κάθε ιερό και όσιο αν σου προτείνει να βγείτε εκείνος και παρόλα αυτά την πρώτη φορά σε αφήσει να πληρώσεις τον λογαριασμό. Φεύγουμε από το μαγαζί, τον αποχαιρετούμε με ένα λαμπερό χαμόγελο (μόνο!) και περιμένουμε για την επόμενη πρόταση. Ναι, ναι, θα υπάρξει. Μην ανησυχείς. Δεν μπορούν τα πολλά φρουφρού και αρώματα, απλά θέλουν να είσαι ενδιαφέρουσα. Και τώρα θα μου πεις, τους άνδρες ποιος θα τους καθοδηγήσει στο πως πρέπει να φερθούν στο πρώτο ραντεβού; Εγώ είμαι εδώ! Μια γυναίκα θα συμβουλεύσει και το αντίθετο φύλο έτσι για να μην μείνεις παραπονεμένη. Και άντε μετά να δω, πως θα βγω εγώ πρώτο ραντεβού ξανά που ο επόμενος θα ξέρει τα μυστικά μου! Είδες τι θυσίες κάνω για εσένα;
to be continued ...

(το άρθρο "Women dating rules" δημοσιεύτηκε τον Νοέμβρη του 2014 από το Noizy.gr με την υπογραφή μου ως Tania DeFee)

Παρασκευή 22 Απριλίου 2016

Η γυναίκα κατά... γράμμα!

"Καθρέφτη καθρεφτάκι μου, ποια είναι η ομορφότερη γυναίκα στον κόσμο;"
- Σίγουρα με αυτό το στυλ και αυτό το "στόμα" όχι εσύ.

Αγαπητή μου φίλη,


 το όνομα σου είναι Γυναίκα. Απόγονος της Εύας και γεννημένη για να προκαλείς καταστροφή. Πανέξυπνη, κυρίαρχος του εαυτού σου, η μοναδική γυναίκα που κατάφερες να υψώσεις τον τόνο της φωνής στον αυταρχικό πατέρα και απέκτησες την ανεξαρτησία σου, χωρίς να περιμένεις ή φοβηθείς τίποτα. Αυτή είσαι σαν σύγχρονη ελληνίδα. Φινετσάτη και πάντα λίγα βήματα πιο μπροστά από έναν άνδρα. Με ένα παντοδύναμο και πολύ δυνατό χάρισμα επάνω σου, το ένστικτο, σαρώνεις και ξεσηκώνεις τα ανδρικά μυαλά με την γοητεία σου. Οι δύο πινελιές σκιά και το προσεγμένο κραγιόν στα ζουμερά σαρκώδη χείλη σου είναι από τις λεπτομέρειες που δεν ξεχνάς ποτέ. Τι συμβαίνει όμως όταν, ενώ όλα αυτά τα έχεις στην εντέλεια, η συμπεριφορά σου σε κάνει να λαμβάνεις απέχθεια από το αντίθετο φύλο;

   Μεγαλώνεις, κληρονομώντας τις συμβουλές της μαμάς σου. Από το πως πρέπει να φέρεσαι μέχρι και το πως πρέπει να περπατάς επάνω στα επτάποντα. Περνάς από την εφηβεία και εμπρός μαρς έχεις χαράξει τον δρόμο για να γεννηθεί η γυναίκα μέσα σου! Ο οικογενειακός και φιλικός περίγυρος είναι τα θεμέλια του χαρακτήρα σου. Υπάρχεις εσύ που μεγαλώνοντας έχεις μια ανεκδιήγητη φεμινιστική συμπεριφορά απέναντι στο ανδρικό φύλο, υπάρχεις και εσύ που μπορείς να τους έχεις "σήκω επάνω - κάτσε κάτω" με το γάντι. Υπάρχεις εσύ γέννημα θρέμα θύμα και εσύ που απλά είσαι τόσο ήπιων τόνων που πολλές φορές ξεχνάς και η ίδια ότι αναπνέεις. Πολλά τα είδη της γυναίκας, ίδιο το φύλο όμως. Και όλα κρίνονται από ένα, την συμπεριφορά σου.

Εκείνο που δεν ξέρουν οι φίλοι μας οι άνδρες αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά εμείς είναι πως μια γυναίκα μαγνητίζει, πρωτίστως, με την αύρα της. Δηλαδή, αυτό που βγάζει προς τα έξω. Ό,τι νιώθεις, δείχνεις. Αν νιώθεις κόμπλεξ, κόμπλεξ θα εξωτερικεύσεις. Αν νιώθεις υψηλή αυτοεκτίμηση, το ίδιο θα βγάλεις. Ο συνδυασμός του φέρεσθαι και του λέγειν σου, της τσαχπινιάς σου και της γλυκιάς σου ματιάς, κάνει τον άνδρα πολύ εύκολα έρμαιο στα χέρια σου. Πολλά και αμέτρητα τα παραδείγματα εκείνων των γυναικών που το στυλ τους "αντροφέρνει". Η περίπτωση αυτή έχει ως αποτέλεσμα ο γοητευτικός άνδρας που έχεις βάλει στο μάτι να σε βλέπει σαν το χαμένο φιλαράκι του από το στρατό ή σαν τον μικρό του... αδερφό! Μην εκπλαγείς με τις φιλικές του προθέσεις. Πως θα μπορούσε αυτός ο άνδρας να αφήσει την σκέψη του να οργιάσει με αυτό το παρουσιαστικό που συναντάει;
 
   Τι να σου κάνουν τα make up και τα eye liner όταν το στόμα του Σούλη του νταλικιέρη είναι τόσο αθώο μπροστά στο δικό σου; Δεν αντιλέγω, πολλές φορές σε κάνουν να ξεφεύγεις από τους καλούς και ευγενικούς σου τρόπους γιατί σε βγάζουν (σίγουρα μεταφορικά) έξω από τα ρούχα σου με τον καυστικό τρόπο που μπορεί να έχουν. Εξαίρεση των περιπτώσεων, και αυτό να αποφεύγεται, το εν ψυχρώ μπινελίκωμα. Ότι πιο αντιαισθητικό για τα μάτια τα δικά τους. Επίσης, πρέπει να διαχωρίσεις πως διαφορετικό είναι το mood που υπάρχει με τον ελκυστικό Αδάμ και διαφορετικό εκείνο με τις φίλες. Οι φίλες δεν είναι Αδάμ και ο Αδάμ δεν είναι οι φίλες. Με τις φίλες οτιδήποτε ειπωθεί θα αντιμετωπισθεί με χιούμορ και αστείρευτο γέλιο. Από τον ομορφούλη Αδάμ όμως θα έχεις στην καλύτερη των περιπτώσεων "στραβομουτσούνιασμα" και στη χειρότερη "κράξιμο". Τίποτα από τα δύο δεν αντέχεις, το ξέρω πολύ καλά.

Αναποφεύκτα απαγορεύσιμο θεωρείται και το "σαν γυναίκα αυτοκράζομαι". Είναι εκείνο το είδος της γυναίκας που κυκλοφορεί με την φούστα δεκαπέντε παλάμες πάνω από το γόνατο, με το μπλουζάκι ίσα που κρύβει τα δυο επίμαχα σημεία και το βάψιμο "έβαλα όλα όσα περιέχει το νεσεσέρ μου". Τι;;; Περιμένεις συναισθήματα;;; Μήπως και το δαχτυλίδι της πρότασης γάμου; Νομίζω πως τα σχόλια είναι περιττά για εκείνες τις γυναίκες που αντιπροσωπεύουν το συγκεκριμένο στυλ. Δεν το κατακρίνω, δεν το κατηγορώ, πως θα μπορούσα άλλωστε να το κάνω; Ένα πιο συμμαζεμένο και ταυτόχρονα σέξυ ντύσιμο θα μπορούσε να είναι πιο σέξυ στα μάτια ενός άνδρα. Η γυναίκα με τύπο και μυστήριο θα 'χει περισσότερα βλέμματα να τη στολίζουν όταν περπατάει και μεγαλύτερη ουρά ανδρικών κοιλιακών να περιμένουν για ένα της χάδι. Εκείνη που "ξεχύνεται" κατ' αυτούς και με άλλους ποικίλους τρόπους για πέντε λεπτά απόλαυσης σίγουρα θα αντιμετωπισθεί σαν κάτι παροδικό και ανούσιο. Είσαι υπόλογη των πράξεών σου λοιπόν.
 
   Δεν είναι καθόλου τυχαίο που στην φαντασία των ανδρών η γυναίκα βρίσκεται μπροστά τους με ύφος απόλυτης υποταγής, με μια δόση σάλτσας από νάζι και πρόστυχου ύφους. Δεν έχει και άδικο ο βαριόμοιρος εδώ που τα λέμε! Επίσης, τυχαίο δεν είναι το ότι οι άνδρες δεν παρακολουθούν λεπτομερώς το βάψιμό σου, αν άλλαξε ή παραμένει το ίδιο. Άβαφτη, βαμμένη, το ίδιο όμορφη θα σε δει. Η γυναίκα πρέπει να ξεκινάει με το μέσα σου και να καταλήγει στο έξω σου. Να φροντίσεις να είσαι όμορφη και γλυκιά σαν το ροδάκινο. Όπως το ροδάκινο έχει το κουκούτσι του καλά φυλαγμένο μέσα, έτσι να είσαι και εσύ. Το κουκούτσι πρέπει να το έχεις στην καρδιά και όχι στο μυαλό. Όπως και νά'χει, όσο όμορφη μυρωδιά μπορεί να έχεις επάνω σου, όσο ελκυστικό ή σέξυ είναι το περιτύλιγμά σου, άλλο τόσο σε "σαπίλα" μπορείς να μετατρέψεις το μεθυστικό σου άρωμα από το φέρεσθαι σου. Είσαι τόσο ικανή για όλα γι'αυτό και ο Θεός σου έδωσε το χάρισμα να αντέχεις μέχρι και τους σωματικούς πόνους. Μην αυτοκαταστρέφεσαι, αλλά δούλεψε επάνω σου.
 
Με εκτίμηση και σεβασμό, 
μια γυναίκα.

(το άρθρο "Η γυναίκα κατά... γράμμα!" δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 2014 από το Noizy.gr με την υπογραφή μου ως Tania DeFee)

Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα


   Εκείνος ο γοητευτικός και απίστευτα σέξι, απέναντι, με το όμορφο χαμόγελο και το σαγηνευτικό βλέμμα. Με εκείνο το προκλητικό και απόλυτα αισθησιακό ανδρικό του άρωμα που έκανε το μυαλό σου να παίρνει χίλιες στροφές το δευτερόλεπτο. Με το απίστευτα καλαίσθητο ντύσιμό του και το εκπληκτικά προσεγμένο στήσιμο του. Το όνομα αυτού; Ο πειρασμός και η προδοσία γίνανε ζευγάρι και του δώσανε το όνομα ΙΟΥΔΑΣ. Δεν χάνει καιρό και αραδιάζει τα δίχτυα του. Σε περικυκλώνει από παντού και η μόνη λύση (άλλο που δεν θες) είναι να ενδώσεις. Και έρχεται το πρώτο ραντεβού, έρχεται και το δεύτερο ραντεβού, να και οι ρομαντικές κινήσεις, να και οι γραπτές "καλημέρες", και σε κάνουν αλοιφή για κάλους. Και την ώρα που πετάς στο ροζ σου σύννεφο, τσουπ! Σε μαγκώνει από τα μαλλιά και πέφτεις κάτω.

   "Δεν είμαι σε φάση μιας νέας σχέσης. Δεν είναι ότι δεν μου αρέσεις. Φυσικά και μου αρέσεις, απλά νιώθω πως δεν σου δίνω τόσα όσα πρέπει να σου δώσω, και αισθάνομαι άσχημα".Εντάξει, σου κακοφάνηκε αλλά τουλάχιστον ήταν ειλικρινής και δεν σε παίδεψε ο άνθρωπος. Νιώθεις συγκίνηση και δέος που βρέθηκε ακόμα ένας άντρας να είναι άξιος της εμπιστοσύνης σου και πείθεις τον εαυτό σου πως δεν είναι όλοι γουρούνια αλλά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Δοξάζεις τον Ύψιστο που τουλάχιστον σε "σφύριξε" γκολ στο γήπεδο Καραϊσκάκη τώρα που ήταν ακόμα νωρίς και δεν περίμενε να δει πόσα είσαι ικανή να κάνεις για εκείνον ώσπου να βαρεθεί. Καμία κακία από πλευράς σου. Απεναντίας έχεις την στάση εκείνης της γυναίκας με αυτοσεβασμό και αυτοεκτίμηση που στέκεται στο ύψος της και δέχεται τις απέναντι επιλογές, όποιες και αν είναι αυτές.

   "Ρε, αυτός είναι! Αυτός είναι! Και ποια είναι αυτή δίπλα του;". Και εκεί που πίνεις όμορφα και ωραία το ποτό σου με την αγαπημένη σου γυναικοπαρέα, ο τζέντλεμαν περνάει μπροστά από το μαγαζί (που, παρεμπιπτόντως, ξέρει ότι συχνάζεις) συνοδευόμενος από την νέα του κουκλίτσα. Έχεις μείνει στήλη άλατος, η θερμοκρασία του σώματός σου δεν συμπίπτει σε καμία περίπτωση με αυτή του χώρου, νιώθεις το αίμα σου να βράζει σαν το νερό στη κατσαρόλα πριν ρίξεις τα μακαρόνια μέσα, το φρύδι έχει φτάσει στον Θεό από την σύγχυση και, εν ολίγοις, ο ταύρος εν υαλοπωλείω είναι τόσο αθώος μπροστά στα νεύρα που έχεις. Οι καλές Σαμαρείτισσες που σε συντροφεύουν, λόγω του ότι δεν θέλουν να σου χαλάσουν την καρδιά, φροντίζουν να τον δικαιολογήσουν λέγοντας πως "έλα μωρέ φίλη θα είναι". Τον γλίτωσες τον Κορυδαλλό. Ο σατανάς δεν υποκύπτει όμως. Να ένα τηλέφωνο, να και κανα δυο πρόσωπα που επισκέπτονται την παρέα σου, φροντίζουν να σε πληροφορήσουν πως ο κύριος Ιούδας έχει νέο δεσμό! Βέβαια. Με την κουκλίτσα που λέγαμε πριν; Θυμάσαι;


 Αγαπητοί μου φίλοι άντρες, ήθελα απλά με αυτή την ιστορία να σας δείξω γιατί έχει γίνει καραμέλα στα στόματα των γυναικών το ότι όλοι είστε ίδιοι. Πολλές φορές τα λεγόμενά σας με τις πράξεις σας δεν συμπίπτουν. Θα ήταν πολύ όμορφο και πολύ ευγενικό εκ μέρους σας να παραδεχτείτε σε μια γυναίκα πως δεν είναι αυτό που νομίζατε ότι μπορεί να είναι, ή ότι τελικά δεν σας βγαίνει το συναίσθημα μαζί της, παρά να την "ξεφορτωθείτε" με μια απίστευτα χαζή δικαιολογία. Για κακή σας τύχη, οι καταστάσεις τα φέρνουν έτσι που αυτή θα μάθει την αλήθεια. Γι'αυτό τον λόγο δεν σας έχει εμπιστοσύνη. Αν εξομολογηθείτε την αλήθεια εξαρχής είστε τόσο καθαροί που μπορείτε από την επόμενη μέρα κιόλας να κυκλοφορήσετε με όποια θέλετε και σας κάνει κέφι, χωρίς να χρειάζεται να μπείτε σε διαδικασία απολογίας. Από την άλλη πλευρά (για εκείνη την ανδρική λέω), υπάρχει το ενδεχόμενο να μην σας νοιάζει κιόλας. Το δέχομαι! Μην απορρήσετε όμως γιατί ακούγονται φήμες γύρω από το όνομά σας ή γιατί κάποια γυναίκα η οποία σας αρέσει αδιαφορεί. Το γυναικείο στόμα μπορεί πολύ εύκολα να σε κάνει μεγιστάνα συναισθημάτων, και όχι μόνο, αλλά μπορεί άλλο τόσο εύκολα να σε καταστρέψει. Δεν είναι τυχαίο το "όταν δυο γυναίκες συνωμοτούν, ο διάολος κάθεται στη γωνία και παίρνει μαθήματα". Αυτή που σε γέννησε (γιατί γυναίκα σε γέννησε) έχει την ιδιότητα από την φύση της να σε στείλει από τον παράδεισο στην κόλαση και αντιστρόφως. Είστε τόσο πρωτοπόροι σε πολλά. Ξέρετε με πολύ καλό και ικανοποιητικό τρόπο πως να κάνετε να ανθίσει η καρδιά μας σαν γαρύφαλλο μα ώρες ώρες δίνετε την εντύπωση πως κοιμάστε με τα τσαρούχια. Ντελίριο χαζομάρας δικής σας, ντελίριο νεύρων δικό μας. Μια αλήθεια είναι αρκετή από μέρους σας.

   Το "Δεν είμαι σε φάση" εν έτει 2014, εκτός από ξεπερασμένο, θεωρείται και μέγα καραγκιοζιλίκι. Ανεκτίμητη η σπουδαία κληρονομιά που άφησε πίσω του ο Ευγένιος Σπαθάρης, δεν λέω. Αλλά δεν θέλουμε να έχουμε επαφή μαζί της μέσω εσάς. Υπάρχουν παραστάσεις που μπορούμε να την δούμε.

   Φτιάξτε την εικόνα σας. Σας αγαπάμε τόσο πολύ και μπορούμε ακόμα περισσότερο.

"Μα αυτός κοιτάει αγέρωχα,
και πουλάει φτηνά τον έρωτα.
Σαν Ιούδας φιλά υπέροχα,
μα δε με γελά, δε με ξεγελά"



(το άρθρο "Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα" δημοσιεύτηκε τον Οκτώβρη του 2014 από το Noizy.gr με την υπογραφή μου ως Tania DeFee)

Αποκήρυξα τον έρωτα (Μυθοπλασία)

 Καλοκαίρι 2014,
Σάββατο 23 Ιουνίου

Περπατώ αφηρημένη χαζεύοντας τον κόσμο γύρω μου. Πρόσωπα χαρούμενα, θλιμμένα, αγχωμένα, κάθε λογής πρόσωπα με σκυμμένο κεφάλι. Ζευγαράκια πάσης ηλικίας, παιδάκια που παίζουν, κοπέλες που βγαίνουν από τα μαγαζιά χαρούμενες για το νέο τους απόκτημα. Και κάπου εκεί γύρω είμαι και εγώ. Ανάμικτα συναισθήματα έχει αυτός ο κόσμος συμπεριλαμβανομένου και τα δικά μου. Εγώ απλά περπατώ σκεπτική και, ανά διαστήματα, παρατηρώ τους γύρω μου για να δω μήπως και ένας από όλους αυτούς που με περιτριγυρίζουν έχει την ίδια στάση, το ίδιο απλανές βλέμμα, την ίδια ίσια γραμμή στα χείλη. Δεν είναι λύπη αυτό που νιώθω, ούτε στεναχώρια. Δεν είναι μελαγχολία. Είναι κάτι σαν απολογισμός. "Μαστιγώνω" τον εαυτό μου με κοσμητικά επίθετα στα λάθη μου και με επιβραβεύω στις ένδοξες νίκες μου. Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά υπάρχουν και κάτι αγκάθια. Άλλα σου ματώνουν το δάχτυλο όταν τα πειράζεις και, άλλα, μόνο που τα βλέπεις, νομίζεις ότι θα σε πειράξουν αν τα πλησιάσεις. Ένα από αυτά έχει το όνομα "έρωτας".

   Πως τολμάω και το συζητώ ακόμα; Πως τολμάω και ελπίζω, βαδίζοντας προς το εξιδανικευμένο; Μου τραβάει την προσοχή ένα κοριτσάκι που κλαίει. Μικρό σε ηλικία, κάπου στα οχτώ, κλαίει με τα χεράκια του να καλύπτουν το αναψοκοκκινισμένο του πρόσωπο, επειδή το χτύπησε ο πατέρας. Την χαστούκισε γιατί έπεσε με το ποδήλατο και έσκισε το σαγόνι της. Κακοποιό στοιχείο της κοινωνίας! Παιδί είναι και θα πέσει. Στα συναισθήματά μου προστίθενται και τα νεύρα.

 Κάθομαι προβληματισμένη σε ένα παγκάκι. Χτυπάει το κινητό. Δεν το σηκώνω για κανέναν απολύτως λόγο. Αγναντεύω στον ορίζοντα, ενώ ο νους μου έχει κολλήσει εκεί στο ίδιο θέμα. Έρωτας! Όλοι το περιγράφουν σαν κάτι υπέροχο που σε ξεσηκώνει και σε αναζωογονεί. Σε ξαναζωντανεύει, και προσθέτει στον οργανισμό εξωπραγματικές δυνάμεις. Είναι μια ανώτερη δύναμη που δεν σε ρωτάει στην άφιξή της. "Εγώ την μισώ! Την μισώ, την μισώ αυτή την δύναμη". Ήμουν υπέρ και δίπλα της και τώρα είμαι ενάντια και απέναντί της. Δεν θέλω να την σκέφτομαι, δεν θέλω να την κάνω θέμα συζήτησης. Πολλές φορές όταν πληγωνόμουν, ορκιζόμουν πως εκείνη η φορά ήταν η τελευταία που μου έδινα την ευκαιρία να ερωτευτώ.

   Και κάπου εκεί, αναλύοντας μέσα μου τον κακοποιό έρωτα, μου έρχεται στο μυαλό ο πρώην. Ο άνθρωπος που μου έμαθε να προσέχω εμένα, βάζοντάς με να υπόσχομαι για χατήρι του να κάνω πράγματα. Εκείνος ο μοναδικός πρώην που, ενώ δεν με έκανε να τον μισήσω με την ειλικρίνειά του, με έκανε να μισήσω και να αποκηρύξω τον έρωτα. Ξαναχτυπάει το κινητό. Βλέπω στην αναγνώριση την νέα επαφή που προστέθηκε στο κινητό μου πριν από έναν μήνα. Έχει αρχίσει και ανησυχεί αλλά εγώ δεν έχω διάθεση να του μιλήσω. Απορρίπτω την κλήση και στέλνω γραπτό μήνυμα "Είμαι καλά, απλά έχω λίγη δουλειά. Θα σε πάρω μόλις τελειώσω. Σε φιλώ!".

   Ξαναπέφτω με ζήλο και φθόνο στις σκέψεις μου. Αυτή την φορά σκέφτομαι την κατάσταση με τον νυν. Είναι καλό και γλυκό παλικάρι. Αφιερώνει χρόνο και θα αφιέρωνε πολύ περισσότερο αν δεν τον φρέναρα. Ήμουν ειλικρινής απέναντί του και του εξήγησα τι συμβαίνει με εμένα αλλά, εκείνος, υποστηρίζει προφανώς πως ο επιμένων νικά. Πηγαίνει με τα νερά μου, αν και πιστεύω πως κάποια στιγμή θα κάνει τέτοιο "μπαμ" που θα ακουστεί πανελλαδικώς. Του έδωσα την δυνατότητα να φύγει μακρυά μου μα επαναλαμβάνει συνεχώς πως βρίσκεται στην ίδια κατάσταση με εμένα, οπότε μένει δίπλα μου.


Γυρνώ αριστερά το κεφάλι και βλέπω στο δίπλα παγκάκι ένα ζευγαράκι να ανταλλάσσει φιλιά σφιχταγκαλιασμένοι. Επιστρέφω το κεφάλι μου στην ίδια θέση με πριν και μουρμουρίζω "ο έρωτας είναι μια οφθαλμαπάτη". Είναι οφθαλμαπάτη, είναι ένα δαχτουλουργικό κόλπο άριστα στημένο, που εκτελείται μπροστά στα μάτια μας, κάνοντάς μας να χάσκουμε σαν μικρά παιδιά. Είναι ένα μπαλόνι που αν το ακουμπήσει καρφίτσα, γεμίζουν τα παιδικά μας μάτια με δάκρυα. Είναι το ίδιο ακριβώς μπαλόνι με την στάμπα του αγαπημένου ήρωα καρτούν που λύνεται από τον καρπό, ενώ νομίζαμε ότι είναι σφιχτά δεμένο. Το παρακολουθούμε να φεύγει ψηλά στον ουρανό και, με το βλέμμα μας, το αποχαιρετούμε, ελπίζοντας πως η μαμά θα μας βρει ένα νέο ίδιο μπαλόνι. Αυτό είναι ο έρωτας!

   Έρχονται στο μυαλό τα λόγια μιας φίλης που, όταν συζητάμε, προσπαθεί να με πείσει πως δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε πλέον πάνω σε αυτό το θέμα. Εκεί που είχαμε κάποτε την ίδια άποψη, τώρα δεν μπορώ να την πείσω και ίσως δεν έχω πια την ανάγκη να το κάνω. Το ψυχολογικό χάος που μου προσφέρει αυτή η αναθεματισμένη λέξη δεν μπορεί να το καταλάβει κανείς, οπότε δεν μπαίνω στην διαδικασία να εξηγώ. Οι γύρω μου κουράστηκαν να με βλέπουν μόνη, προβληματισμένη και να το ρίχνω συνέχεια έξω. Αυτοί που με ξέρουν καλά, ξέρουν πως όλο αυτό είναι αντιδράσεις. Μα τους ξεγελώ εύκολα ... ή έτσι νομίζω πως κάνω!

   Η ώρα έχει πια περάσει και εγώ πρέπει να συνοψίσω τις σκέψεις μου. Ξέρω πως αν μείνω και σκεφτώ εκτενέστερα κάποια πράγματα της ζωής μου, δεν θα θέλω να γυρίσω πίσω. Χτυπάει η ειδοποίηση γραπτού μηνύματος στο κινητό. "Μου λείπεις... σήκωσε το τηλέφωνο να σε ακούσω λίγο". Μήνυμα που με έκανε να χαμογελάσω. Δεν είμαι ερωτευμένη μαζί του. Ίσως να μην μπορέσω να ερωτευτώ ποτέ ξανά. Έχω απαρνηθεί δια παντός τους εφήμερους ενθουσιασμούς που σου προσφέρει ο έρωτας. Σίγουρα η μοναχική ζωή δεν παλεύεται. Ο κάθε ανθρώπινος χαρακτήρας είναι οι επιλογές του είτε σωστές είτε λάθος. Έζησα την έως τώρα ζωή μου έντονα, και συνεχίζω να το κάνω. Ο δυναμικός και, εν συνεχεία, κεφάτος χαρακτήρας μου δεν μου επιτρέπουν να εξωτερικεύω την λύπη μου.

 Σηκώνομαι απ΄το παγκάκι και περπατώ με τα χέρια στις τσέπες. Χαμογελώ αμήχανα γιατί μου φαίνεται αστεία η εξέλιξή μου από την μια στιγμή στην άλλη. Αισθάνομαι ότι και η σημερινή μέρα, όπως οι προηγούμενες, δεν θα έχει ως αποτέλεσμα να με πείσω για το ότι ίσως είμαι υπερβολική. Θυμάμαι τα καμώματά μου όλα, ένα-ένα, από πιτσιρίκα μέχρι τώρα. Ό,τι αγάπησα, ό,τι ερωτεύτηκα, ό,τι γούσταρα να έχω δικό μου το διεκδίκησα και με το παραπάνω. Το λαχτάρησα; Το απέκτησα! Έτσι είμαι εγώ. Ό,τι καψουρεύτηκα, το άφησα να με διαλύσει. Το πλήρωσα με το παραπάνω. Όσα πλήρωσα πλήρωσα όμως. Δεν έχω άλλα λεφτά για να πληρώνω πονεμένους έρωτες. Τώρα κοιτάω το ΕΓΩ και αφού το ΕΓΩ δεν έγινε ΕΜΕΙΣ, "μοναξιά μου για πες τον καφέ πως τον θες;".

   Ώρα για να επιστρέψω στον πραγματικό κόσμο. Οικογένεια, φίλες και φίλοι, νέος σύντροφος και ο καιρός γαρ εγγύς για την επόμενη απομόνωση στον εαυτό μου. Εαυτέ μου σε αγάπησα, αλλά δεν σε ερωτεύτηκα ποτέ. Όλους όσους πέρασαν ναι, αλλά εσένα όχι. Και μην ελπίζεις πως θα το κάνω ποτέ...

(η μυθοπλασία "Αποκήρυξα τον έρωτα" δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 2014 από το Noizy.gr με την υπογραφή μου ως Tania DeFee)

Αξύριστος, μελαχρινός και κούκλος



 Όλοι γνωρίζουμε πως οι φίλοι μας οι άνδρες είναι το ισχυρό φύλο, εν αντιθέσει με εμάς τις γυναίκες που, κατά τα λεγόμενά τους, αποτελούμε το ασθενές φύλο. Πολλές θα μου ρίχνατε μούντζα γι'αυτή μου την δήλωση και θα είχατε απόλυτο δίκιο ως "δυναμικές γυναίκες". Δεν σας κρύβω πως και εγώ η ίδια αν άκουγα ένα γυναικείο στόμα να λέει κάτι τέτοιο, εκτός από την ορθάνοιχτη παλάμη μου, θα την στόλιζα και με κοσμητικά επίθετα διαφόρων κατηγοριών. Οπότε ας συμπληρώσω πως, κατά τη θεωρία, έτσι είναι. Στην πράξη αλλάζουν συνήθως τα πράγματα. Όχι δεν είμαι φεμινίστρια, όχι δεν είναι όλοι οι άντρες μαλθακοί (σ.σ για να μην τους χαρακτηρίσω με την πασίγνωστη γυναικεία καραμέλα) και φυσικά υπάρχουν άνδρες που... την πατάνε! Βέβαια. Δεν είναι λίγοι οι άνδρες που, όσο σκληροτράχηλοι και να φαίνονται, υποτάσσονται σε δύο γυναικεία πόδια, σε μία γυναικεία ομορφιά, σε δύο μάτια λαμπερά και σε ένα γλυκό χαμόγελο. Όταν συμβεί αυτό, ένα αρκετό ποσοστό ανδρών θα παραδεχτεί το "με μάγεψες μάγισσα". Σύμφωνα με την ιστορία, ο ανήρ είναι ο κυνηγός και η γυνή το θήραμα. Τι γίνεται όμως όταν αλλάξουν οι ρόλοι και, συνήθως, λόγω της εμφάνισης; Τι γίνεται όταν βγαίνουν στους δρόμους και σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό και το τσιγάρο να γίνεται στάχτη γιατί τά'χεις χάσει;


 Ποτέ δεν μου άρεσαν οι πρόλογοι. Πάντα ήθελα και θέλω να μπαίνω στο ψητό κατευθείαν. Ήθελα απλά να σχολιάσω γι'αυτή την επιδημία - μόδα - εμφάνιση των ανδρών του να είναι μελαχρινοί και μουσάτοι. Κυκλοφορούν με θράσος και θάρρος, με το κεφάλι ψηλά, σαν να βλέπεις γενναίο πολεμιστή να γυρνά μετά από πόλεμο. Οπλοφορούν με ένα βλέμμα που σαρώνει τα "όχι" όλου του κόσμου και τα μετατρέπει σε "ναι". Φοράνε εκείνα τα αρώματα απόλυτης βαρβατίλας που όσο ρομαντικό και αν τον θες, μόνο από το άρωμα και την εμφάνισή του παρακαλάς να είναι το χειρότερο τσογλάνι που ξέρει να αγαπά (Ε ναι! Μην χάσεις εντελώς την γυναικεία σου εξάρτηση από αγάπες και λουλούδια!). Μπαίνουν στις καφετέριες, στα μπαρ, στα σούπερ μάρκετ ακόμα και στα νοσοκομεία τσούρμο όλοι μαζί λες και τους έχει αφήσει λεωφορείο έξω από την πόρτα. "Μην γίνεσαι λιγούρα", φωνάζεις από μέσα σου ενώ τον κοιτάς χάσκοντας. Μελαχρινοί Αυτοκράτορες, όνομα και πράμα! Έχουν κατακτήσει την Ελλάδα, την έχουν υπό τον έλεγχό τους και δεν υπολογίζουν τίποτα. Σαρώνουν στο πέρασμά τους και μετά λένε πως οι γυναίκες είναι μάγισσες.

   Δεν ξέρω στ'αλήθεια τι είναι αυτό που σε μαγνητίζει, αλλά αυτά τα μελαχρινά παλικάρια αποτελούν την κορυφή στα γυναικεία "θέλω". Κάθονται εκεί στον εγκέφαλό σου σε ένα πουφ, χαμογελάνε πονηρά, το βλέμμα τους πετάει σπίθες και εσύ πρέπει να πολεμήσεις και την (λογική) λιγουριά σου να τον κατασπαράξεις σαν τρωκτικό και το να μην του δείξεις ότι σε έχει καταφέρει. Που είναι τώρα, γλυκούλα μου, το moto που έλεγες στις χωρισμένες φίλες σου ότι εσύ κοιτάς μόνο τον χαρακτήρα και όχι την εμφάνιση; Θα σου πω εγώ που είναι. Το έκλεισες σε ένα συρτάρι και πέταξες το κλειδί στη θάλασσα!

   Βρείτε την φωτογραφία ενός μελαχρινού με μούσι πρώην σας. Επεξεργαστείτε την καλά, όπως κάνατε όταν χωρίσατε μαζί του, και ρωτήστε το κλασσικό πικρόχολο γυναικείο "τι του βρήκα" στον εαυτό σας. Δείτε το πρόσωπό του καθαρά, επεξεργαστείτε το βλέμμα του και προσπαθήστε να θυμηθείτε και να ενστερνιστείτε το χαμόγελό του όπως τότε που ήσαστε ερωτευμένη μαζί του. Τι είναι αυτό τελικά που σας τράβηξε; Το σύνολο; Το χαμόγελο ή τα μάτια; Επίτηδες παρέλειψα το μούσι. Το μούσι φίλες μου, εκπέμπει μια αγριάδα. Μια επιθετικότητα. Όπως προανέφερα, θυμίζει τον άνδρα που έφυγε για τον πόλεμο και επέστρεψε καταπονημένος και κουρασμένος για να τον περιποιηθεί η πιστή γυναίκα του. Επίσης, μας θυμίζει και τους Κρητικούς φίλους μας που ως γνωστόν λόγω του ότι κατάγονται από την Λεβεντογέννα Κρήτη, δεν σηκώνουν ούτε καν αρκετά από τα πολλά. Και τα δύο παραδείγματά μου, στο σύνολό τους έχουν την αγριάδα.


 Εδώ έρχεται όμως το εξής ερώτημα: μήπως τελικά δεν τους θέλουμε και τόσο βουτυρομπεμπέδες όσο τους παρουσιάζουμε; Μήπως τελικά η μελαχρινομουσάτη βαρβατίλα μας τραβάει περισσότερο από τον ξανθό γλυκούλη άνδρα; Σκοπός μου δεν είναι να προσβάλλω τους ανοιχτόχρωμους άνδρες αλλά να εκφράσω με ακράδαντα επιχειρήματα πως τελικά το σύνολο των γυναικών που γνωρίζει έναν μελαχρινό άνδρα, σχεδόν αμέσως θα πει "υπαγε οπίσω μου σατανά". Και άδικο δεν θα έχει. Κάθε φορά που βρέχει, μαζί με τις στάλες της βροχής ο Θεός πρέπει να ρίχνει και από δαύτους. Ή τους σπέρνουν στα χωράφια και μετά τους μαζεύουν. Ή τους παράγει κάποιο παράνομο εργοστάσιο. Δεν ξέρω πια τι να υποθέσω και τι να σκεφτώ. Και εφόσον κυκλοφορούν ελεύθερα και χωρίς ντροπή, ας βάλουν στο τσεπάκι τους και μια φωτογραφία που θα δείχνει πως είναι ξυρισμένοι. Α! Φυσικά δεν το αναφέραμε αυτό. Την έχουν πατήσει πολλές φίλες μας γυναίκες που ερωτεύτηκαν έναν μουσάτο άνδρα και, μόλις τον είδαν ξυρισμένο, ήθελαν να ανοίξει η γη να τους καταπιεί από την απέχθεια. Μικρό το κακό φυσικά, γιατί μούσι είναι και μεγαλώνει.

   Θερμή παράκληση προς όλες τις φαρμακοβιομηχανίες και προς όλους τους επιστήμονες να εφεύρουν ένα φάρμακο που να τους εξαφανίσει. Μεγάλο το κακό. Ανθίζουν οι γυναικείες εξάψεις, αυξάνονται οι χωρισμοί και τα ξυραφάκια δεν κάνουν καθόλου σωστή δουλειά. Ξυρίζονται και ξαναβγαίνουν! Πολλές φορές ακούω μεγάλης ηλικίας άνδρες που βγαίνει λίγο το γένι και τρέχουν να ξυριστούν να αναρωτιούνται "αυτή η νεολαία πως αντέχει και μένει αξύριστη; Δεν τους πιάνει φαγούρα;". Σε όλους εκείνους λοιπόν θα ήθελα, πολύ ευχάριστα, να απαντήσω με το εξής γυναικείο moto: "Αν νομίζετε πως επειδή είστε ψηλοί, μελαχρινοί και αξύριστοι ότι θα χαμογελάσετε και θα σας ερωτευθούμε... δίκιο έχετε! Έτσι είναι". Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Γυναίκες, πέστε μαλακά στην παγίδα τους. Είναι επικίνδυνοι και σκληροπυρηνικοί. Μολών λαβέ θαρραλέα, θρασύ και γοητευτικά παλικάρια. Μολών λαβέ!

(το άρθρο "Αξύριστος, μελαχρινός και κούκλος" δημοσιεύτηκε τον Σεπτέμβρη του 2014 από το Noizy.gr με την υπογραφή μου ως Tania DeFee)

Πέμπτη 21 Απριλίου 2016

Ηθοποιός σημαίνει φως

   Η δημοφιλής σταρ, Αλίκη Βουγιουκλάκη, η αξέχαστη Μελίνα Μερκούρη που έκανε τις Κάννες να χορεύουν χασάπικο, ο μεγάλος δάσκαλος Δημήτρης Χορν που ανύψωσε στη ζωή και στο σανίδι την Έλλη Λαμπέτη, η «Κλυταιμνήστρα» της Επιδαύρου, Κατίνα Παξινού, άνθρωποι που στιγμάτισαν τον Κινηματογράφο, αλλά περισσότερο το Θέατρο. Άνθρωποι προς μίμηση, απομυθοποιημένοι και μη, εκ των οποίων ο καθένας έβαλε το λιθαράκι του στον χώρο του θεάτρου. Ονόματα που θα διψούσαμε για μία τελευταία τους θεατρική πράξη και μία συμβουλή. Έλληνες ηθοποιοί που η Ελλάδα δεν θα ξαναδεί όμοιούς τους. Από εκείνους που στριφογύριζαν, τραγουδούσαν, χόρευαν και τραβούσαν τα βλέμματα όλων όταν ήταν παιδιά...

   Δεν είναι μόνο μια λέξη. Δεν είναι μόνο μια ατάκα. Είναι αυτό το "κάτι άλλο" που νιώθεις μέσα σου από τον οισοφάγο μέχρι το στέρνο όταν μιλάς για την ηθοποιία και το θέατρο. Είναι ένα συναίσθημα που όμοιό του δεν υπάρχει. Δεν είναι χαρά, ούτε και μελαγχολία. Αυτό το "κάτι" το απερίγραπτο, το οποίο σε κυνηγάει από μικρή. Ναι, σε εκείνη την ηλικία που βάφεσαι, ντύνεσαι, βάζεις τακούνια, ελευθερώνεις τα μαλλιά και πας στον καθρέφτη μπροστά για να υποδυθείς την Αλίκη όταν τραγουδάει το "Σ'αγαπώ" στον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Δημήτρης Παπαμιχαήλ μπορεί να μην υπάρχει δίπλα σου για να του το τραγουδήσεις, αλλά εσύ έχεις την λύση και το τραγουδάς σε κάποιον αόρατο. Δεν βρίσκεις δυσκολία στο να κάνεις το κομμάτι σου. Τι και αν δεν σου κάνει κανείς το κέφι να γυρίσετε μαζί ένα "Χτυποκάρδια στο θρανίο"; Και το τραγούδι ακούγεται όλο και πιο δυνατά, μέχρι που εκείνη η καημένη η μαμά σου έρχεται για να σου κάνει παρατήρηση αλλά την πιάνουν τα γέλια. Στην ερώτηση "τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις" αντί για τα συνηθισμένα απαντάς "θεατρίνα" και όχι τραγουδίστρια.

   Στο σχολείο δηλώνεις πρώτη συμμετοχή όταν η δασκάλα ψάχνει απεγνωσμένα παιδάκια για να απαγγείλουν ποιήματα. Δεν ντρέπεσαι, δεν κλαις, παρά το μαθαίνεις πρώτη και βγαίνεις με σηκωμένο το κεφάλι και όλο θάρρος για να ακουστεί ο λόγος σου σε όλα αυτά τα ζευγάρια μάτια που σε κοιτούν. Το καλύτερό σου είναι όταν διοργανώνονται γιορτές που περιλαμβάνουν θεατρικά έργα και αγχώνεσαι μήπως και δεν προλάβεις να είσαι στην ομάδα. Και αν περισσέψει κάποιος ρόλος; ΕΓΩ! Μπορώ να κάνω και δεύτερο και τρίτο ρόλο χωρίς κούραση καμία και χωρίς ωχαδερφισμό, παρά το νεαρό της ηλικίας που διψάει για παιχνίδι. Στο φροντιστήριο Αγγλικών διοργάνωναν Χριστουγεννιάτικη γιορτή, στην οποία έκανες τέσσερις ρόλους. Τον Ιησού, την Παναγία, ένα πρόβατο και τον Άι Βασίλη. Τέσσερα διαφορετικά θεατρικά έργα και εσύ να αλλάζεις σαν τρελή για να προλάβεις να βγεις στην σκηνή. Κανένα λάθος, κανένα κενό και, φυσικά, δεν ξέχασες ούτε λέξη. Σιγά σιγά το αστέρι σου αναγνωρίζεται και από τους γύρω αλλά δέχεσαι το ότι είναι απλά ευγενικοί και δεν το εννοούν.

 
 Στην εφηβεία και, πλέον, στην ηλικία των δεκαπέντε, νιώθεις έντονα μέσα σου πως δεν σε καλύπτει ούτε η δουλειά της αστυνομικού, ούτε της γιατρού. Ψάχνεις να βρεις τι είναι αυτό που θέλεις να ακολουθήσεις σε λίγα χρόνια που θα τελειώσεις το σχολείο και θα σε χαροποιεί σαν επάγγελμα. Ξέρεις τι είναι αυτό, αλλά δεν το ξεστομίζεις. Όχι ακόμα. Το έργο σου όμως συνεχίζεται, όταν ο καθηγητής (φιλόλογος) θέλει να παρουσιάσει στους συμμαθητές σου την Αντιγόνη του Σοφοκλή και μυστικά σου το προτείνει στο διάλειμμα για να δει αν τολμάς. Μα φυσικά τολμάς! Και όχι απλά δέχεσαι, αλλά ο ενθουσιασμός στο πρόσωπό σου σε κάνει να θες να το μοιραστείς με όλους και, κυρίως, με τα μητρικά μάτια που έχεις σκοπό να τους δείξεις ότι μπορείς να κάνεις πάντα κάτι παραπάνω από όσα νομίζουν. Η Αντιγόνη πετυχαίνει, αν και ερασιτεχνικά. Ο καθηγητής ενθουσιασμένος, παρά τις λίγες τεχνικές που σου έδειξε, σε συμβουλεύει να μην αφήσεις αυτό το "κάτι" να πάει χαμένο. "Κάτι"; Γιατί το ονομάζουν "κάτι"; Δεν έχει όνομα;

   Στην τελευταία τάξη του Λυκείου, πλέον, αναγνωρίζεσαι ως το "νούμερο" του σχολείου γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν μπορείς να τον κάνεις να γελάσει, δεν υπάρχει καθηγητής που δεν τον έχεις μιμηθεί εν γνώσιν του, δεν υπάρχει ατάκα που μπορεί να μην σου έχει βγει αυθόρμητα. Εκεί, ακούς τα πρώτα σχόλια. Σχόλια από όλους. Εκείνη η μαμά, αγχωμένη για την πρόοδο της κόρης και για το τι θα ξεστομίσουν οι καθηγητές, όταν ακούει από τους περισσότερους το "στείλτε την στην δραματική σχολή, μην της το στερήσετε" παραληρεί και φεύγει εκνευρισμένη από το σχολείο. Εσύ, ζεις στο όνειρό σου μέχρι που σου κάνουν πρόταση στο τέλος της χρονιάς να μιμηθείς όλους τους καθηγητές μπροστά σε όλους τους μαθητές του σχολείου. Φυσικά και αρνείσαι. "Όχι! Εμένα η δική μου τέχνη, το δικό μου άστρο δεν θέλω να προσβάλλει κανέναν! Υπάρχει και άλλος τρόπος για να πεισθώ πως υπάρχει "κάτι" σε εμένα;"

   "Μαθήματα θεάτρου στον σύλλογο ΚΑΘΑΡΣΗ". Το ενδιαφέρον σου και ο αυθορμητισμός σου σε οδηγούν με τόλμη να συνεργαστείς με επαγγελματία σκηνοθέτη του θεάτρου. "Αν δεν δει εκείνη το "κάτι" μου, δεν μπορεί κανένας να το δει". Στην γνωριμία σας εξηγείς το ιστορικό σου και το ψώνιο σου. "Δεν είναι απλά η δόξα ή το να παίξω σε ένα θεατρικό έργο. Εγώ το αγαπάω το θέατρο. Τις τεχνικές του, τα μάτια, την κίνηση, την δυνατή φωνή, τις σπίθες που βγαίνουν από τα δικά μου μάτια και το νιώθω, αυτό εδώ..." και ανεβαίνεις στο σανίδι. Εκείνο το τρίξιμο... Στα αυτιά των πολλών είναι ένα απλό τρίξιμο λόγω του ότι είναι φτιαγμένο από ξύλο. Στο δικό σου αυτί είναι αρμονία. Σου φέρνει στο μυαλό ότι επάνω του βρίσκεσαι εσύ και το τρίξιμό του κάνει τους θεατές να σιωπούν για να ακούσουν καθαρά τι έχεις να πεις. "Θέλω να μου πείτε αν όντως έχω ΤΑΛΕΝΤΟ! Εγώ δεν το λέω "κάτι", το λέω ταλέντο. Εσείς είστε επαγγελματίας, μόνο εσείς έχετε δικαίωμα να ξέρετε. Μου το υπόσχεστε πως θα μου πείτε την αλήθεια στο τέλος της χρονιάς;"

   Οι πρόβες συνεχίζονται πυρετωδώς και εσένα δεν σε σταματάει ούτε αρρώστια, ούτε άλλες ασχολίες, ούτε καν οι πανελλήνιες που κρίνουν το μέλλον σου. Αντί για τα Λατινικά που γράφεις την επόμενη μέρα, εσύ διαβάζεις τον ρόλο της Ωραίας Ελένης που σου δόθηκε με μεγάλη χαρά από την σκηνοθέτη. Είναι πρωταγωνιστικός και κατά βάθος δεν θέλεις να την απογοητεύσεις. Η φωνή της και η πίεσή της, λόγω του ότι επένδυσε σε εσένα, είναι μεγάλη. "Πρέπει να βγάλεις όσο πιο δραματικό μπορείς τον μονόλογο της Ωραίας Ελένης!!! Συγκρίνεται η ομορφιά της με αυτήν της Ερμίας! Δεν έχεις το δικαίωμα να το κάνεις απλά μελαγχολικό! Πρέπει να κλάψεις κοριτσάκι μου, το καταλαβαίνεις;" μέχρι που όντως βάζεις τα κλάματα και αυτό γιατί μια ολόκληρη πρόβα πήγε χαμένη επειδή η Σοφία θέλει να σου βγάλει το δραματικό στοιχείο από μέσα σου. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί κάθονται στις καρέκλες βαριεστημένοι και το "άντε κοριτσάκι μου να τελειώνουμε" είναι πια έντονο στο πρόσωπό τους.

   Φτάνει η πρεμιέρα. Οι αφίσες στους δρόμους "Ο σύλλογος ΚΑΘΑΡΣΗ σας παρουσιάζει το Όνειρο Θερινής νυκτός του Ουίλιαμ Σαίξπηρ" κάνουν την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά. "Δεν θα την απογοητεύσω! Δεν θα την απογοητεύσω!". Πολύ άγχος μέχρι και την τελευταία στιγμή. ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ. Η ερώτηση της μαμάς «διάβασες;» για την Ιστορία των πανελλαδικών είχε για απάντηση το ναι το δικό σου αλλά... για τον ρόλο της παράστασης! Δεν της επιτρέπεις να σου αποσπά την προσοχή. Είμαστε έτοιμοι για την πρεμιέρα. Φύγαμε!

"Τα αγαθά", έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, "κόποις κτώνται". Ποια είμαι εγώ που θα μπορούσα να αμφισβητήσω αυτή τους την φιλοσοφική φράση; Δόθηκαν αρκετές παραστάσεις του έργου. Ίδρωσες πολύ και περίμενες να δεις το αποτέλεσμα. Τι κατάφερες; Τι είναι αυτό το "κάτι" που κανείς δεν τολμάει να του δώσει όνομα, παρά μόνο εσύ; Στις στιγμές εκείνες που έπρεπε να βγεις να απαγγείλεις τον μονόλογο και να τους τραβήξεις τα βλέμματα, εσύ, θέλοντας και μη, θυμόσουν τις τσιρίδες της σκηνοθέτη και, παίρνοντας το λυπημένο ύφος, έγινες αυτομάτως δραματική. Δυνατό χειροκρότημα! "Αχ. Τι συναίσθημα ήταν αυτό τώρα; Φτερούγισε η καρδιά μου". Το δυνατό τους χειροκρότημα έκανε την καρδιά σου να βγάλει φτερά. Λένε ότι έτσι είναι και του έρωτα το φτερούγισμα. Όχι. Άλλο το ένα πέταγμα στον ουρανό, και άλλο αυτό. "Ξαναχειροκροτήστε με, σας παρακαλώ! Θέλω πάλι να το νιώσω! Μου θυμίζει εκείνο το συναίσθημα της χαράς όταν με επιβράβευαν για κάτι που έχω κάνει. Πιο μεγάλη είναι η χαρά όμως τώρα!"

   "Θέλω να σου πω κάτι, μπορώ να σου μιλήσω για λίγο ιδιαιτέρως; Από τις 11 έως τις 13 Σεπτέμβρη το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος έχει οντισιόν. Θέλουμε έναν μονόλογο και ένα τραγούδι. Τον δραματικό μονόλογο τον έχεις πιασμένο από τα μαλλιά, το τραγούδι θα δουλέψουμε μαζί και θα τα καταφέρεις". "Δηλαδή ...;". "Ναι. Το'χεις κορίτσι μου, το'χεις". Δεν θα ξεχάσεις ποτέ την ημέρα εκείνη που επιβεβαιώθηκες. Δεν μπορείς να την ξεχάσεις. Εκείνη η ημέρα σε έκανε να πάρεις το θάρρος για να ανακοινώσεις στους γονείς σου πως, όχι μόνο θα δηλώσεις σχολή θεατρολογίας στις πανελλήνιες, αλλά και ότι θα πας στις εξετάσεις του θεάτρου που σου πρότεινε η σκηνοθέτης σου. Κρίμα που το παραλήρημα τους σε μετέπεισε. "Και τι νομίζεις; Ότι το θέατρο θα σε βοηθήσει να ζήσεις; Θα πρέπει να ξαπλώνεις σε ένα σωρό κρεβάτια για να πετύχεις! Να μην πετάει το μυαλό σου. Να κάνεις μια αξιοπρεπή δουλειά και όχι να είσαι ζητιάνα. Δεν θα σε πληρώνουμε εμείς για να γίνεις ηθοποιός!". Και κάπου εκεί ο κόσμος όλος καταρρακώνεται και το όνειρο γκρεμίζεται. Δεν μπορείς να χτυπήσεις τα πόδια και να κάνεις το δικό σου, εφόσον ποτέ δεν το έκανες. Συμβιβάζεσαι με κάτι άλλο για επάγγελμα και, όταν έχεις τα δικά σου χρήματα, ακολουθείς το όνειρό σου, έστω και ερασιτεχνικά.


 Αυτό το άστρο, όταν ανάψει πάνω από το κεφάλι, δεν σβήνει, οποιαδήποτε πουριτανιστική χαζομάρα και αν ακούσεις από τους ανθρώπους γύρω σου. Η τρέλα, η απερισκεψία, ο παλιμπαιδισμός, η κρυφή μοναξιά που μπορεί να νιώθεις και να μην το δείχνεις, η αδιαφορία για το πως φαίνεσαι εξωτερικά και η φαντασία που σε διακατέχει είναι από εκείνα τα χαρακτηριστικά επάνω σου που σε κατηγοριοποιούν και σε καθιστούν διαφορετική από το γενικό σύνολο. Το συναίσθημα που σου προσφέρει μια θεατρική παράσταση δεν θα μπορέσει ποτέ κανείς τους να το νιώσει. Εκείνο δε που νιώθεις όταν μιλάς για το θέατρο δεν συγκρίνεται με τα πλούτη όλου του κόσμου. Αποφεύγεις να το εξηγείς γιατί δεν θα το καταλάβουν μα, απεναντίας, ίσως χαρακτηριστείς "ψώνιο". Το μικρόβιο της ηθοποιίας δεν σε αφήνει να ησυχάσεις. Είναι ένα φυτό με ροζ άνθη και καταπράσινα φιλαράκια που, όταν το μυρίσεις, η μυρωδιά του σε κάνει να ονειρεύεσαι τα βράδια πως έπαιζες την Μήδεια στην Επίδαυρο και ο Ευριπίδης, αλά μπρατσέρο με τον σκηνοθέτη Ζυλ Ντασέν, σε χειροκροτούν όρθιοι και συγκινημένοι που δεν πρόδωσες την εμπιστοσύνη τους. Το σανίδι είναι ο μεγαλύτερος κριτής σου. Όσο πιο μεγάλο το τρίξιμο, τόσα μάτια σε προσέχουν. Το μεγαλύτερο δώρο σου είναι το χειροκρότημα. Δεν είναι εύκολο να τους μαγνητίσεις με τον λόγο σου. Και ακόμα, δεν είναι καθόλου εύκολο το να μην τους κουράσεις αλλά να θέλουν να σε χορτάσουν τα μάτια τους. Είσαι η όαση στη δίψα τους και το φως στα μάτια τους. Γιατί, ηθοποιός σημαίνει φως...

(το άρθρο "Ηθοποιός σημαίνει φως" δημοσιεύτηκε τον Σεπτέμβρη του 2014 από το Noizy.gr με την υπογραφή μου ως Tania DeFee)

Καλοκαιρινά rendezvous



   Έχει φύγει ο εξαντλητικός χειμώνας και έφτασε επιτέλους η ημέρα που κανονίζεις την καλοκαιρινή άδεια από την δουλειά. Όλοι φεύγουν διακοπές, και εσύ αναρωτιέσαι τι να κάνεις αυτή τη ρημαδο-εβδομάδα που σου δίνεται απλόχερα από τον εσωστρεφή και απαιτητικό εργοδότη σου. Μέχρι που ένα φιλικό ζευγάρι σου ανακοινώνει πως θα πάνε τα δυο τους διακοπές στην Ιθάκη και, λόγω του ότι γουστάρουν με όλη τους την ψυχή την παρέα σου, σε πείθουν να ακολουθήσεις. Γιατί όχι άλλωστε; "A little party never killed nobody".

   Ετοιμάζεις πυρετωδώς και εναγωνίως τις βαλίτσες σου με το άγχος μήπως ξεχάσεις κάτι. Όλα έτοιμα. Το τελευταίο βράδυ πριν το ταξίδι, λόγω άγχους μήπως και σε πάρει ο ύπνος το πρωί, μένεις ξάγρυπνη σερφάροντας στο Facebook, μιας που ο ύπνος ξέχασε να περάσει σήμερα από εκεί. Όπα, να και οι πρώτες σκέψεις τύπου "γιατί να μην έχω και εγώ κάποιον να πάμε διακοπές ζευγάρια;", "τι δουλειά έχω εγώ ελεύθερη κοπέλα μέσα στο ζευγάρι;", "μήπως τελικά να μην πάω και να κάτσω σπίτι μου να κάνω και εκείνη την γενική καθαριότητα που έλεγα;"... "Ωχ, σκάσε πια και κοιμήσου. Γερνάς και παραξενεύεις!" λέει το υποσυνείδητο τσαμπουκαλεμένο, ενώ σε κοιτάει λοξά-λοξά. Και ενώ αναρωτιέσαι για το πότε θα ξημερώσει να πατήσεις νησιώτικο έδαφος, μιας που η πόλη σε εξουθένωσε και αυτόν τον χειμώνα, σε παίρνει ο ύπνος με το κινητό στο χέρι, το οποίο θα βρεθεί στον τοίχο το πρωί σαν λαλήσει ο αλέκτωρ.

   Είναι ωραία τελικά να φεύγεις ταξίδι με φίλους (οι οποίοι να μην ξεχνάμε ότι είναι ζευγάρι) και να μην σε κάνουν να νιώθεις μειονεκτικά λόγω του ότι αποφάσισες στα πρώτα -άντα σου να γεροντοκορέψεις για λίγο διάστημα. Τα γέλια, οι φωτογραφίες και οι εντυπώσεις καθ'όλη την διάρκεια της διαδρομής είναι ο πρόλογος ενός ταξιδιού που θα σου αφήσει αναμνήσεις με γλυκές νότες θαλασσινού αέρα και εικόνες χαλαρού και ξέγνοιαστου κόσμου που βρίσκονται στην εξίσου relaxing mood με εσένα. Και τσουπ, χωρίς να το καταλάβεις, βλέπεις πέρα στον ορίζοντα την στεριά.

   Πρώτη στάση στο ξενοδοχείο. Η καθαριότητα, το εξυπηρετικό, χαμογελαστό και (δήθεν) χαρούμενο που σε γνώρισε προσωπικό, σου ανεβάζει την διάθεση και προμηνύει μετάνοια που λίγες ώρες πριν σκεφτόσουν να ακυρώσεις την μοναδική ευκαιρία χαλάρωσης και ανεμελιάς για φέτος το καλοκαίρι. Αφού αφήσεις στο δωμάτιο τους "κακοποιούς" του σώματος που καταπόνησαν το κορμί σου λόγω βάρους, επόμενη στάση είναι φυσικά αυτό που θα σου δώσει την απαιτούμενη ενέργεια για να συνεχίσεις την ημέρα σου. Ένα καλό και περιποιημένο φαγητό με την συνοδεία του πατροπαράδοτου ούζου και της καλής παρέας είναι ότι πρέπει μετά από ταξίδι. Μέχρι να πέσουν οι μπαταρίες σου, λόγω αϋπνίας. Ώσπου, κάπως έτσι, φτάνει και το βράδυ. Δεν θα γνωρίσεις την νυχτερινή ζωή του νησιού;

   Λίγο το κρασί, λίγο η θάλασσα, λίγο και το αγόρι της το μελαχρινό που την μεθάνε, κάνουν την φίλη σου να θέλει να ανταλλάξει κάτι φιλάκια, κάτι βλέμματα και κάτι τέτοια που σε κάνουν να θες να φύγεις και να περπατήσεις λίγο μόνη. Προορισμός; Φυσικά η θάλασσα! Περπατάς με το αέρινο άσπρο μάξι φουστάνι σου, χαλαρωμένη και ξεκούραστη, ελαφρώς μεθυσμένη από την φρουτώδη σαγκριά που σου σερβίρανε, και παλεύεις με τα ξανθά ανέμελα μαλλιά σου που το αεράκι τα κάνει να είναι εμπόδιο στο οπτικό σου πεδίο. Μια ελαφριά μελαγχολία σε κατακλύζει και σε οδηγεί να θέλεις να ανάψεις έναν γλυκό πειρασμό, που ενδόμυχα γνωρίζεις ότι είναι ο αργός σου θάνατος. Καθισμένη στα βράχια, τσακώνεσαι με την τσάντα σου που, ενώ ποτέ δεν λείπουν τα τσιγάρα, πάντα θα λείπει ο αναπτήρας. Επ! Μην βρίζεις! Έναν χειμώνα έβριζες. Χαλάρωσε, δεν χάλασε και ο κόσμος.


 Ξενερωμένη, ετοιμάζεσαι να αποχωριστείς τον καθημερινό σου έρωτα όταν, μπροστά σου, ανάβει μια μικρή φλογίτσα. Ανάβεις δειλά-δειλά, χωρίς να σηκώσεις τα μάτια και να δεις σε ποιο πρόσωπο ανήκει αυτό το brutal χέρι που έκανε την μύτη σου να έχει έναν μικρό οργασμό από την πικάντικη μυρωδιά του. "Ευχαριστώ πολύ", χωρίς περαιτέρω λόγια, αλλά πλανάσαι πλάνην οικτρά αν νομίζεις πως αυτή η μίνι-γνωριμία θα τελειώσει εκεί. Αισθάνεσαι την παρουσία του δίπλα σου ενώ κάθεται απρόκλητος και αμίλητος, και πλέον παίρνεις σκληρές και δυνατές δόσεις αυτού του αρώματος που σου ξεσηκώνει τα σωθικά. Εθεάθη! Ψηλός, μελαχρινός, ελαφρώς αξύριστος, κάπου στα τριάντα πατημένα, σωματικά καλυμμένος υπό την ένδυση λευκού λινού πουκαμίσου και λινού παντελονιού. Δείχνεις σαν τα καρτούν, που τα μάτια τους στροβιλίζουν δολάρια. Σίγουρα χάρηκες που τον γνώρισες και, σαν γυναίκα που γνωρίζεις κατά βάθος ότι μετράς παρουσιαστικά, βάζεις το πιο όμορφο χαμόγελο που πήρες σκονισμένο από το μπαούλο για να τον γοητεύσεις. Οφθαλμός αντί οφθαλμού. Σε γοήτευσε και πρέπει να ανταποδώσεις.

   Τα πρώτα στοιχεία έχουν δοθεί φόρα παρτίδα. Ελεύθερος, στο νησί με φίλους, κάτοικος Αθηνών (ουψ, γαμώτο!), και θέλει να σε ξαναδεί. Που τελικά σε ξαναβλέπει στην ρεσεψιόν του ξενοδοχείου ενώ πας να πάρεις το κλειδί σου επί ματαίω, γιατί γνωρίζεις πως ουσιαστικά ούτε σήμερα θα περάσει ο Μορφέας από εκεί. "Τυχαίο;", λέει χαμογελαστός. Δεν χρειάζεται να γυρίσεις. Αυτό το άρωμα το αποστήθισες τώρα. "Μοιραίο θα έλεγα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο", απαντάς όλο ομορφιά και χάρη. Στόχος επετεύχθη. Ο κομψός λεβέντης το πρωί θα σε περιμένει στον μπουφέ για να σου πει καλημέρα. Και έτσι οι μέρες της εβδομάδας κυλάνε όμορφα και ρομαντικά, από εκεί που δεν το περίμενες. "Τρομάρα σου! Ήθελες γενική καθαριότητα!", σε χλευάζει η γυναικεία εσωτερική σου φωνή.

   Τους φίλους σου τους βλέπεις μόνο τα μεσημέρια στο φαγητό, οι οποίοι είναι καθαρά απορημένοι πια για το που χάνεσαι μόνη και ενοχλημένοι μήπως έκαναν κάτι λάθος και σε έφεραν σε αμηχανία. Καθησυχάζοντάς τους πως όλα είναι καλά, έρχονται και οι αποκαλύψεις της νέας γνωριμίας, που σου βάζει την πονηριά στο μυαλό να πάρεις μια αναρρωτική άδεια μίας εβδομάδας ακόμα. Τα πράγματα είναι φως φανάρι. Ήρθες μπακούρι και θα φύγεις δεσμευμένη. "Και μετά τι θα γίνει;". Η απορία της φίλης σου σε ξυπνάει λίγο από το όνειρο, αλλά ακόμα δεν θέλεις να σκεφτείς το μετά. Το τώρα είναι το θέμα, και τώρα θέλεις να γεμίσεις από ενθουσιασμό όπως τότε που ήσουν έφηβη και ήσουν ερωτευμένη με τον Γιωργάκη από το απέναντι θρανίο.

   Καθώς οι μέρες κυλάνε, ο έρωτας φουντώνει, τα φιλιά και οι αγκαλιές αυξάνονται, οι επισκέψεις στο δωμάτιο είναι πλέον καθημερινές και το "και μετά τι θα γίνει;" της φίλης σου έρχεται και κατσικώνεται σε μια πολυθρόνα με τα χέρια σταυρωμένα και τα φρύδια στο μέτωπο. Ήρθε η ώρα να το λήξεις, ή μήπως να το συνεχίσεις και όπου βγει; Ξεκινάς να τον συναντήσεις στο beach bar που σε περιμένει, λαμπερή από τον έρωτα αλλά ελαφρώς ανήσυχη από αυτά που θέλεις να του πεις. Οι μπαλάντες, το μυστήριο βλέμμα του,το αρρενωπό του πρόσωπο και το ηλιοκαμένο του σώμα απόψε έχουν κακό σκοπό. Πως θα μπορέσεις να ξεκινήσεις αυτή τη κουβέντα όταν το μόνο που θες είναι να αγοράσεις ένα σπίτι και να μείνεις εκεί μαζί του για πάντα; "Ποιος γυρνάει αύριο στην Αθήνα;", λέει απογοητευμένος ενώ σε έχει στην αγκαλιά του και το πρόσωπό του γέρνει στον λαιμό σου. Σίγουρα από την δύσκολη θέση σε έβγαλε για να ξεκινήσεις την συζήτηση αλλά και, πάλι, σου είναι αδύνατον να την συνεχίσεις. Βάζεις τα δυνατά σου και κάπου εκεί λες "ποιος αφήνει την Ιθάκη και εσένα;". Πολύ καλά τα πήγες! Εύγε.

   Μετά από μία ώρα ασταμάτητης κουβέντας για το τι μέλει γενέσθαι, μετά από τα τέσσερα κόκκινα κρασιά που έχεις κατεβάσει και σε καθιστούν ευάλωτη της κατάστασης, καταλήγετε συγκινημένοι και οι δύο πως το ειδύλλιο συνεχίζεται, παρά τις έξι ώρες απόστασης που σας χωρίζουν. Εκεί έρχονται και οι πρώτες υποσχέσεις τύπου "θα έρχομαι κάθε τριήμερο εφόσον εγώ μπορώ", "δεν θα το αφήσω να τελειώσει έτσι", "είμαι ερωτευμένος μαζί σου" και το τελειωτικό "ας συνεχίσουμε έτσι και που ξέρεις, ίσως έρθω μόνιμος κάτοικος στην δική σου πόλη". Ιθάκη-Ξανθιά Θεσσαλονικιά και καπάτσα κοριτσάρα, σημειώσατε 0-2.



 Ο αποχωρισμός της επόμενης μέρας περιλαμβάνει γλυκό ξύπνημα με φιλιά, τριαντάφυλλο στο μαξιλάρι, πρωινό στο δωμάτιο και ένα χαμόγελο του, λες και έχει στο κρεβάτι του τον χρυσό όλου του κόσμου. Εξουθενωμένη από το προηγούμενο βράδυ, που συμπεριλάμβανε βόλτες στην παραλία αγκαλιά, καθώς και συνεχείς βόλτες στο κορμί του, μαζεύεις τα μπογαλάκια σου, αναθεματίζοντας την ώρα και την στιγμή που ξημέρωσε αυτή η μέρα. Τα φιλιά και οι αγκαλιές δίνουν και παίρνουν στο λιμάνι, και η ισχυρή τελευταία τζούρα της μυρωδιάς του σου βουρκώνει τα μάτια. "Μην κλαις ρε χαζή. Την Παρασκευή θα είμαι εκεί. Μας το υποσχέθηκα".

   Επιστροφή στην πόλη του ΠΑΟΚ που πανηγυρίζει την ένδοξη νίκη του, σήμερα, μετά από φιλικό ντέρμπι που είχε με τον Ολυμπιακό της Αθήνας. Δεν θέλεις αυτή την ένταση που κυριαρχεί στους δρόμους από τους φανατικούς της όμορφης Θεσσαλονίκης και κλείνεσαι απευθείας στο διαμέρισμα για να του τηλεφωνήσεις καθησυχάζοντάς τον πως έφτασες καλά. Πόσο όμορφη είναι η φωνή του και από το τηλέφωνο, ε; Όσο οι μέρες κυλάνε, τα τηλεφωνήματα και τα μηνύματα στο κινητό και στο Facebook σου δίνουν δύναμη πως φτάνει η Παρασκευή και θα σχηματιστεί ουράνιο τόξο στο σπίτι σου. Και φυσικά, έρχεται η Παρασκευή. Έρχονται πολλές Παρασκευές ακόμα, μέχρι που πλέον αρχίζουν και μειώνονται. Εκεί λαμβάνει χώρα το εναλλακτικό σου σχέδιο. Αθήνα, η πόλη της σοφίας και της ένδοξης ιστορίας. Μάνα της ελληνικής γλώσσας και πατρίδα της ευρέως γνωστής Ακρόπολης. Το σχέδιο όμως έχει αρχίσει και φθείρει. Πολλή η απόσταση, πολλή η κούραση και πολλά τα χρήματα για ένα τέτοιο πήγαινε-έλα κάθε εβδομάδα. Και όσο δεν θέλεις να τελειώσει, τόσο πορώνεσαι για να το σώσεις. Η υπόσχεση της μετακόμισης ηχεί και κρούει στα αυτιά σου έντονα και δυνατά, αλλά δεν βλέπεις φως στο τούνελ. Οι επαγγελματικές υποχρεώσεις και των δύο χαλάνε τα σχέδια που είχαν στρωθεί σε εκείνο το φθηνό, ξύλινο, τετράγωνο τραπεζάκι του δωματίου στην Ιθάκη. Οι υποσχέσεις δεν έχουν εκπληρωθεί και, όπως φεύγει σιγά σιγά το μαύρισμα από το κορμί, φεύγει και ο έρωτας σας. Η καλοκαιρινή ένωσή σας έχει περάσει σε άλλη διάσταση, που πλέον η επικοινωνία γίνεται πιο κρύα και φιλική γιατί οι τσακωμοί και οι ζήλιες σας υπενθυμίζουν συνεχώς το αγκάθι ανάμεσά σας: την απόσταση.

   Ξανά ήρθε ο νέος χειμώνας και σε βρίσκει πάλι μόνη και έρημη να τρως ένα μπολ ποπ κορν βλέποντας σαπουνόπερες και κλαίγοντας σαν την Bridjet Jones. "Welcome back to reality sweety!", σου λέει το πικρόχολο ένστικτο που δεν σε προειδοποίησε εγκαίρως γι'αυτή τη κατάσταση και τώρα μετράς το τι έκανες και τι δεν έκανες. Και αν με ρωτήσεις αν έπρεπε να το ζήσεις, εγώ ξέρεις τι θα σου πω, έτσι; Φυσικά και επέλεξες σωστά που το έζησες. Σε αυτή τη ζωή είσαι περαστική, και εσύ, και εγώ, και εκείνος, και όλοι. Η ιστορία της Ιθάκης, μετά τον Οδυσσέα και την Πηνελόπη, είχε πρωταγωνιστές εσένα και εκείνον και, μολονότι δεν γράφτηκε σε κανένα βιβλίο, σίγουρα γράφτηκε στην καρδιά και των δύο. Μην μοιρολατρείς, μην μοιρολογείς και μην αναθεματίζεις τίποτα από όλα όσα έζησες και επέτρεψες να συνεχίζουν να λαμβάνουν χώρα στην καθημερινότητά σου. Εκτός του ότι δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, δεν ξέρεις και αν κάτι πραγματικά τελειώνει. Δεν σου είπα να τον περιμένεις μια ζωή, αλλά δεν σου είπα και να τον ξεγράψεις. Μυστήριαι αι βουλαί των ανθρώπων και ο καιρός γαρ εγγύς για κάτι νέο, απρόσμενο και άκρως καυτό ειδύλλιο. Τόσο καυτό όσο και το περασμένο καλοκαίρι.

(το άρθρο "Καλοκαιρινά rendezvous" δημοσιεύτηκε τον Σεπτέμβρη του 2014 από το Noizy.gr με την υπογραφή μου ως Tania DeFee)

Σε προσέχεις για να σε έχω (Μυθοπλασία)



 Κως. Τετάρτη, 17 Ιουνίου. Κάθομαι στο μπαλκόνι μου και συλλέγω το διαμελισμένο, από την κούραση, κορμί μου. Το πρωί στην δουλειά, το μεσημέρι στης φίλης μου το σπίτι. Υποφέρει μέρες τώρα από μία δηλητηρίαση που την ταλαιπωρεί και την εξουθενώνει όλο και περισσότερο. Δώσαμε μαζί εξετάσεις για τον ΑΣΕΠ και η επιτυχία ήταν διπλή. Διοριστήκαμε στο ίδιο νησί, που δηλώσαμε για να μην χωρίσουν οι δρόμοι μας. Εκείνη έφυγε από την Θεσσαλονίκη με χαρά, εγώ με μία πίκρα. Ο χωρισμός μου με τον Σταύρο, για να ακολουθήσω το όνειρό μου, δεν ήταν ότι καλύτερο. Εκείνος δεν ήθελε να σταθεί εμπόδιο σε μένα, εγώ δεν θα έφευγα αν μου το ζητούσε. Έχουν περάσει οκτώ μήνες από την τελευταία φορά που τον είδα. Δεν χάσαμε επικοινωνία όμως. Μιλάμε σχεδόν κάθε μέρα στο τηλέφωνο, αλλά τον νιώθω όσο περνάει ο καιρός να απομακρύνεται. Τις τελευταίες μέρες δεν με έχει πάρει τηλέφωνο όμως. Προσπαθώ να επικοινωνήσω μαζί του και το σηκώνει ο αδερφός του αραδιάζοντάς μου ότι δικαιολογία σκεφτεί το φτωχό του μυαλό, προκειμένου να με ξεγελάσει. Ουφ! Δεν μπορώ άλλες σκέψεις. Πάω για ύπνο.

   Άλλη μια μέρα στους δρόμους. Πρώτα στην δουλειά και μετά από το σπίτι της Μαρίας. Μου έχει δώσει το κλειδί να μπαίνω για να μην κουράζεται στο "σήκω - κάτσε", μιας που έχει γίνει το δεύτερο σπίτι μου. Σήμερα, από το πρωί δεν έχω ξυπνήσει καλά. Έχω ένα κακό προαίσθημα. Δεν είδα και καλό όνειρο... Η φιλενάδα με διαβεβαιώνει πως είναι μια χαρά με την υγεία της, αλλά το βάρος μέσα μου δεν έχει φύγει. «Φταίει η πανσέληνος», μου λέει γελώντας, αλλά εμένα δεν με πείθει. Την βλέπω πως είναι περίεργη η όψη της. Σαν να μου κρύβει κάτι. Με κοιτάει πολύ έντονα στα μάτια και με ρωτάει συνέχεια για εσένα. Πόσες μέρες έχουμε να μιλήσουμε, αν είσαι καλά, και άλλες ερωτήσεις που με οδηγούν να την ρωτήσω τι έπαθε ξαφνικά σήμερα και μου κάνει τόσες ερωτήσεις για εμάς. Μου απαντά κάπως νευρικά. «Πρέπει να σου πω κάτι. Ο Αργύρης με πήρε τηλέφωνο, μου είπε κάτι που δεν ξέρω πως να σου το πω.» Σάστισα μερικά λεπτά και προσπάθησα να ξετυλίξω το κουβάρι. Ο αδερφός σου, πήρε τηλέφωνο την Μαρία; Πως έγινε αυτό; Αυτοί οι δύο είναι σαν τον σκύλο με την γάτα. Η αγωνία μου κορυφώνεται. Η Μαρία συνεχίζει, σφίγγοντας τα χείλη της: «Ο Σταύρος είχε ένα ατύχημα πριν τέσσερις ημέρες. Δεν τρεφόταν σωστά, δεν κοιμόταν πολλές ώρες, κουραζόταν από πολλά πράγματα, τα οποία τον έκαναν να είναι επιρρεπής. Καθώς περπατούσε για κάποιες εξωτερικές δουλειές ζαλίστηκε και λιποθύμησε. Και...»...«Τι και ρε Μαρία; Συνέχισε! Είναι καλά;»...«Ξέρεις... Χτύπησε στο κεφάλι. Είναι στο νοσοκομείο.» Άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Να τσιρίζω και να θυμώνω με τον αδερφό σου που δεν βρήκε την ευγενή καλοσύνη αντί να μου αραδιάζει όλες αυτές τις δικαιολογίες, να μου πει την αλήθεια έτσι ώστε να πάρω μια άδεια και να έρθω εκεί κοντά σου. Πέρασαν χιλιάδες σκέψεις από το μυαλό μου. Από το ότι μπορεί να έχεις κάτι σοβαρότερο και να μου το κρύβουν, μέχρι και το ότι μπορεί να σε χάσω από την ζωή. Πήρα την τσάντα μου και έφυγα. Άρχισα να περπατάω στους δρόμους και να κλαίω. Πήρα τηλέφωνο να κλείσω εισιτήριο αλλά λόγω κακοκαιρίας δεν έφευγε ούτε αεροπλάνο ούτε καράβι. Τηλεφώνησα στον αδερφό σου. Μου υποσχέθηκε πως θα με ειδοποιεί για κάθε εξέλιξη της υγείας σου και μου ανέφερε πως την ώρα που σε μετέφεραν με το ασθενοφόρο, πριν χάσεις τις αισθήσεις σου ξανά, του είπες να μην με ειδοποιήσει και να μην με ανησυχήσει. Ξέρω πως μια ανθοδέσμη για "Περαστικά" και αυτό το γράμμα δεν θα αναπληρώσουν την απουσία μου. Ξέρεις όμως πως εγώ ποτέ δεν έκανα ότι μου έλεγες. Πάντα έκανα το δικό μου. Εύχομαι να σου έδωσαν το γράμμα αμέσως μόλις συνήλθες, όπως τους παρήγγειλα. Ήθελα απλά να με διαβάσεις. Να με νιώσεις εκεί δίπλα σου. Να σου δώσει δύναμη να σηκωθείς ξανά όρθιος. Ήθελα να σου μιλήσω. Την τελευταία φορά που μιλήσαμε στο τηλέφωνο υπήρξε μια ένταση. Σου θύμωσα! Ανέκαθεν, όταν μαλώναμε, εγώ θύμωνα αλλά εσύ είχες μια ψυχραιμία σαν να έλεγες από μέσα σου «έλα μωρέ, θα μας περάσει και μετά όλα θα είναι καλά». Γιατί έτσι γινόταν! Δεν ήθελα να σε πάρω τηλέφωνο, δεν ήθελα να ρίξω τα μούτρα μου. Τις τελευταίες ημέρες μετάνιωσα για την συμπεριφορά μου. Και τι έγινε δηλαδή που μου έκανες μια χοντρή πλάκα; Εγώ δεν σου έχω κάνει; Το άσχημο προαίσθημά μου βγήκε, ναι μεν αληθινό, αλλά μου έδειξε, δε, και έναν δρόμο που δεν τον είχα φανταστεί ποτέ.

 
 Λένε πως κανέναν άνθρωπο δεν πρέπει να έχουμε σίγουρο στην ζωή μας και πως σήμερα η ημέρα ξημερώνει για όλους, αλλά η αυριανή για τους μισούς. Ένα θέμα υγείας είναι ένα θέμα υγείας και ευχόμουν να μην το βιώσει κανείς από τους δυο μας. Με ταρακούνησε πολύ η περιπέτεια της υγείας σου. Μου έδειξες πως τελικά είσαι τόσο σημαντικός για εμένα που δεν με νοιάζει που μένεις, που μένω, με ποια κοιμάσαι και με ποιον ξυπνώ. Με νοιάζει απλά να υπάρχεις και να χαμογελάς. Να ξέρω πως κάπου είσαι όρθιος, κάνεις φιλικές συζητήσεις και γελάς. Πως περνάς όσο μπορείς μια ευχάριστη ζωή. Γιατί, όπως μου είπες την ημέρα που με αποχαιρετούσες στο λιμάνι, "σημασία δεν έχει το ότι χωρίζουμε, σημασία έχει το ότι θα υπάρχουμε ο ένας στη ζωή του άλλου". Πόσο δίκιο είχες όταν εγώ μέσα μου ούρλιαζα να μου πεις να μείνω; Πόσο πολύ με αγάπησες που με έσπρωξες να κυνηγήσω ένα χαμένο όνειρο και ας ήσουν ο χαμένος της υπόθεσης; Όλα αυτά εγώ γιατί τα κατάλαβα τώρα; Δεν μπορούσα να τα καταλάβω πριν μου πάθεις ότι έπαθες; Τρελάθηκα από την αγωνία μου. Με έστειλες στον άλλον κόσμο και με γύρισες. Δεν θα αντέξω να σε χάσω ή να ξέρω πως ταλαιπωρείσαι από κάτι. Σε παρακαλώ! Εσύ έλεγες πως εγώ θέλω σπρώξιμο για οτιδήποτε είναι να κάνω στη ζωή μου. Το σπρώξιμο το δικό μου είσαι εσύ. Μπορεί να σου θυμώνω, αλλά μετά κάνω ότι θα μου πεις εσύ. Αν δεν μου το πεις εσύ, τότε ποιος; Σου είπα πως νιώθω ανασφαλής όταν δεν μιλάω μαζί σου. Βάλε τα δυνατά σου να παλέψεις οτιδήποτε σε κυνηγάει και τρελαίνει το μυαλό σου. Όταν σε γνώρισα ήσουν ένα θηρίο ανήμερο και πάλευες με θεούς και δαίμονες και τώρα ηττήθηκες από έναν αγώνα τον οποίο δεν μου λες. Θέλω τώρα, αυτή τη στιγμή που διαβάζεις αυτό το γράμμα, να μου στείλεις ένα γραπτό μήνυμα με μία λέξη: ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ. Το "Υπόσχομαι" όμως θα προϋποθέτει λίγες αλλαγές: θα μου υπόσχεσαι πως θα παλέψεις να ανταπεξέλθεις στη μίζερη ζωή σου, θα μου υπόσχεσαι πως θα αφιερώσεις χρόνο στον εαυτό σου, θα μου υπόσχεσαι πως θα χαμογελάς, έστω και σαν αγγαρεία, και πως όταν με σκέφτεσαι και θέλεις την παρέα μου θα με αναζητάς ότι ώρα και αν είναι. Εφόσον ήθελες να υπάρχουμε ο ένας στη ζωή του άλλου, δεν θα υπάρχουμε μόνο για τις βλακείες που ανταλλάζουμε και γελάμε, αλλά και για οτιδήποτε ΜΑΣ βασανίζει. Επιτέλους αποδέξου ότι έχεις ανάγκη μια συντροφιά. Έλεγες ότι εγώ δεν τα αντέχω όλα, αλλά τελικά εσύ δεν αντέχεις. Και αν αντέχεις και είσαι παλικάρι, απόδειξέ το μου!! Γίνε δυνατός. Κάν' το για χατίρι μου. Με έβαλες να σου υποσχεθώ κάποτε πως θα κυνηγήσω το όνειρό μου και πως την επιτυχία μου θα την αφιερώσω σε εσένα. Εγώ ό,τι υποσχέθηκα το έκανα πράξη. Εσύ; Θα το κάνεις πράξη; Σ'αγαπώ. Πάντα θα σε αγαπώ. Το ήξερα από την αρχή που σε γνώρισα ότι πάντα θα κατέχεις πλεονάζουσα θέση στη καρδιά μου. Είτε το θέλεις, είτε όχι. Η αγάπη μου για εσένα όμως είναι προστατευτική και διαρκής και όχι με διαλείμματα. Εφόσον δεν θα μου έκανες ποτέ κακό, τότε να σε προσέχεις. Θυμήσου ότι μου χρωστάς για όλα όσα σου έχω δώσει απλόχερα, δεν σου χρωστάω. Καιρός να μου τα ξεπληρώσεις όλα, έως την τελευταία χάρη που μπορεί να μου ζήτησες. Χαμογέλασέ μου. Σκούπισε τα υγρά σου μάτια, γιατί ξέρω ότι συγκινήθηκες, και άρχισε τον αγώνα που σου ζητώ ΕΓΩ.Περαστικά σου.

   Υ.Γ.: Σε περιμένω στο νησί. Πάντα σε περιμένω. Κάθε μέρα, από την πρώτη ημέρα που σου έστειλα την διεύθυνσή μου, όταν θα βγω από το σπίτι κοιτάζω αριστερά και δεξιά μήπως και σε δω κάπου να στέκεσαι όρθιος. Σε περιμένω για να ρίξουμε έναν πανηγυρικό καυγά σαν τους παλιούς. Έναν καυγά επειδή με τρόμαξες. Σε φιλώ.

(η μυθοπλασία "Σε προσέχεις για να σε έχω" δημοσιεύτηκε τον Σεπτέμβρη του 2014 από το Noizy.gr με την υπογραφή μου ως Tania DeFee)

Γυναίκα με παρελθόν;

Παίζει ρόλο στο ξεκίνημα μιας νέας σχέσης το παρελθόν μιας γυναίκας; Υπάρχουν άντρες που δεν δίνουν σημασία σε αυτό; Υπάρχει η αντίθετη πλευρά που υποστηρίζει πως ό,τι ήταν στο παρελθόν της μια γυναίκα μπορεί να υπάρξει και στο μέλλον της; Πώς πρέπει να χειριστεί μια γυναίκα αυτό το θέμα και πως μπορεί να αλλάξει την γνώμη του συντρόφου της;

   Ελλάδα 2014. Γυναίκες και άντρες εν συγχύσει. Η οικονομική κρίση έχει φέρει γκρίνια και αναστάτωση στις ζωές και των μεν και των δε. Όταν όλα πηγαίνουν στραβά και ανάποδα, το γυναικείο χέρι ζητάει ένα ανδρικό και το ανδρικό πρόσωπο ένα γυναικείο άγγιγμα. Οι δεσμοί των ανθρώπων έχουνε γίνει αφόρητα δύσκολοι και φαίνεται "βουνό" στο μυαλό μια νέα γνωριμία, ένας νέος έρωτας ο οποίος μπορεί να επιφέρει πόνο και ανησυχία. Οι εργένηδες και οι εργένισσες εμπλέκονται σε ιστορίες που δεν υπάρχει μέλλον και όλο αυτό γιατί δεν αισθάνονται έτοιμοι να δεσμευτούν ψυχή τε και σώματι. Η επονομαζόμενη "ελεύθερη σχέση". Δεν υπάρχουν δεσμεύσεις, δεν υπάρχει πίεση, δεν υπάρχει ζήλια και έλεγχος. Υπάρχει η ειδοποιός διαφορά όμως, με την οποία χωρίζεται ο ανήρ από το θήλυ.


 Για κακή τύχη όλων μας, ο οικογενειακός περίγυρος μας μεγάλωσε με μασημένες καραμέλες. Μία από αυτές είναι πως ο άντρας με επιβαρυμένο παρελθόν θεωρείται έμπειρος και αντάξιος για να κάνει οικογένεια όταν κατασταλάξει (εν ολίγοις, μάγκας), ενώ η γυναίκα θεωρείται "φθηνή", "χυδαία" και ρίξτε την στο πυρ το εξώτερον, γιατί θα στο κάψει το σπίτι από χίλιες δυο μεριές. Η ανισότητα και η χωριατίλα ξεχειλίζει τους χαρακτηρισμούς από τα στόματα σαν τους καταρράκτες του Νιαγάρα. Θα ήταν ευτυχία πολλών να επαναλαμβάνεται η ιστορία του Κωσταλέξι ξανά και ξανά. Δυστυχώς όμως, για κακή τύχη κάποιων, υπάρχουν και οι γυναίκες που για τους δικούς τους λόγους κάνανε την ζωή τους άνω κάτω για ένα χρονικό διάστημα, μέχρι που μπήκαν σε μία σχέση και αποφάσισαν να αφήσουν το παρελθόν στο παρελθόν. Η ανησυχία τους τώρα είναι η εξής… «Και αν θελήσει να μάθει για τη ζωή μου και το παρελθόν μου, πώς να του κρύψω πράγματα; Πώς να μην του πω την αλήθεια όταν και εγώ θέλω το ίδιο από εκείνον»;

   Χαλαρά! Δεν χρειάζεται ούτε άγχος, ούτε ανησυχία και προπάντων καθόλου φόβος. Ξεκινάμε από τα απλά βήματα. Το να μιλήσει μια γυναίκα για τη ζωή της και να είναι ειλικρινής προς τον άνθρωπό της είναι προς τιμήν της. Το κακό είναι να το κάνει στην αρχή της σχέσης. Επ ουδενί στα πρώτα "μέλια" δεν ανοίγεις να απαγγείλεις τα Ευαγγέλια της ζωής σου. Δεν σε ξέρει, δεν τον ξέρεις. Θα βγάλει εύκολα συμπεράσματα και πόσο μάλλον λανθασμένα. Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους και ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω. Για να πιάσεις ένα τόσο λεπτό ζήτημα, θα πρέπει να έχεις διαπιστώσει πως ο άνθρωπος που συναναστρέφεσαι εδώ και καιρό και που θα συνεχίσεις να συναναστρέφεσαι για πολύ καιρό ακόμα, έχει γνωρίσει, έχει μάθει και έχει δει την ψυχή σου. Έχει καταλάβει ποιος είναι ο χαρακτήρας σου. Τότε και μόνο τότε, θα μπορείς να είσαι σε θέση να μιλήσεις για την ζωή σου. Έτσι και εκείνος θα μπορέσει να δώσει ελαφρυντικά και να καταλάβει την αδυναμία σου και για ποιον λόγο υπήρξες θύμα των επιπόλαιων αποφάσεών σου.

   Σοβαρά πρέπει να πάρουμε όμως τις περιπτώσεις εκείνων των ανδρών που το επιβαρυμένο παρελθόν της συντρόφου τους έκανε να απομακρυνθούν και να την στήσουν στον τοίχο φοβούμενοι πως είναι αναξιόπιστες, έστω και αν τα λάθη τους γίνανε σε μικρή ηλικία, έστω και αν μετάνιωσαν. Αυτό συμβαίνει λόγω του υπερυψωμένου εγωισμού τους και των παρωπίδων που έχουν. Δεν μπορεί να τους κατηγορήσει κανείς γι αυτή τους την αντίδραση, καθότι έτσι νιώθουν και έτσι πράττουν. Μπορείς να του δώσεις χρόνο. Όσο χρόνο θέλει. Άφησέ τον ελεύθερο και απάλλαξέ τον από κάθε τι που να δείχνει την εμφανή σου παρουσία. Μόνο όταν θα μείνει μόνος θα μπορέσει να δει τα πράγματα με διαφορετικό μάτι. Έτσι θα μπορέσει να συζητήσει μαζί σου με ηρεμία τι τον έκανε να αντιδράσει έτσι και, ίσως, να θελήσει να μάθει με λεπτομέρειες πώς ένιωθες για να πράξεις τα πεπραγμένα. Φυσικά, υπάρχουν και εκείνοι οι άντρες που όταν ξεκινάς να μιλάς για σένα και τις λάθος επιλογές σου, πριν καν ακούσουν η απάντησή τους είναι «Δεν με νοιάζει τι έκανες πριν από εμένα, με νοιάζει τι θα κάνεις ενώ είμαστε μαζί». Αυτό το είδος σε βγάζει αυτομάτως από την δύσκολη θέση να εξηγείς, αρκεί να δεχτείς όμως πως και το δικό του παρελθόν ανήκει στο παρελθόν και δεν θα του το "κοπανίσεις", όπως σεβάστηκε και εκείνος το δικό σου.

 
 Όλοι οι άνθρωποι έχουν κάνει λάθος επιλογές. Είτε άντρες είτε γυναίκες. Δεν χρειάζεται να κρίνει κανείς τον απέναντί του για κανέναν απολύτως λόγο. Δεν μπορεί να νιώσει ο οποιοσδήποτε που έχεις απέναντί σου την ψυχοσύνθεση που είχες την περίοδο που επέλεγες ό,τι επέλεξες. Δεν μπορεί κανείς να σε κάνει να μετανιώνεις για όσα επέλεξες. Την μετάνοια σου την δίνει ο ίδιος σου ο εαυτός και γι αυτό επιλέγεις να πας μπροστά, αφήνοντας το παρελθόν να μείνει πίσω χωρίς να το σκαλίζεις. Και στο κάτω κάτω της γραφής, για τι να μετανιώσεις; Για όσες εμπειρίες έζησες και σε έκαναν σοφότερη; Για όσες καταστάσεις πέρασες για να καταλάβεις ποια ήταν τα όριά σου; Για να καταλάβεις τι είναι αυτό που ψάχνεις και τι είναι αυτό που δεν αρμόζει στον χαρακτήρα σου; Ποιος άνθρωπος τη σήμερον ημέραν δεν έκανε λάθος επιλογές που μπορεί εσένα να σε κάνει να νιώσεις ένοχη; Απολογία δεν έχεις να δώσεις σε κανέναν για το γεγονός ότι ήσουν ελεύθερη και επέλεξες να ζήσεις τη ζωή σου όπως την έζησες. Μόνο στον εαυτό σου έχεις να απολογηθείς. Και όταν θα είσαι έτοιμη να αφήσεις πίσω το παρελθόν και να κοιτάξεις το μέλλον το οποίο θα προϋποθέτει οικογένεια και παιδιά, τότε και μόνο τότε αναρωτήσου «Τελείωσε η εργένικη ζωή μου»; Η ζωή σου να είναι οι επιλογές που έκανες ΕΣΥ και όχι κάποιος άλλος για εσένα. Αυτή είναι η ερμηνεία της λέξης "ΕΖΗΣΑ". Και εσύ, αγαπητέ φίλε άντρα, που κολλάς στη λεπτομέρεια, μην κρίνεις για να μην κριθείς. Ίσως το "είναι" να αξίζει περισσότερα από το "φαίνεσθαι".

(το άρθρο "Γυναίκα με παρελθόν;" δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 2014 από το Noizy.gr με την υπογραφή μου ως Tania DeFee)