…θα κολλούσε σίγουρα όλη η χώρα! Τι είναι τελικά η ζήλια; Εμμονή, αρρώστια, απλή ανασφάλεια; Σίγουρα έχει χτυπήσει σε όλους μας την πόρτα σε κάποια περίοδο της ζωής μας. Άλλος την κράτησε για εκείνη την ώρα, άλλος την έβαλε για τα καλά μέσα του, άλλος την έδιωξε μια και καλή. Κατά το Φρόιντ υπάρχουν τρία είδη ζήλιας, η φυσιολογική, η νευρωτική και η παθολογική, κοινώς αρρωστημένη ζήλια.
Η φυσιολογική ζήλια (το λέει άλλωστε και το όνομά της) είναι το είδος που πάνω κάτω όλοι οι άνθρωποι έχουν αισθανθεί σε μία σχέση. Είναι αυτή που προκαλείται μετά από την παρουσία και την πρόκληση που δίνει ένα τρίτο άτομο. Εκεί ο θύτης, εφόσον έχει το πάτημα, πρέπει να αντιδράσει. Λογικό να αντιδράσει άλλωστε. Εμείς δηλαδή τι κάνουμε, κυρία μου; Μπρίκια κολλάμε; Θα κάνει με τον τρόπο του την ένστασή του, θα δείξει την ενόχλησή του αλλά μέχρι εκεί.
Η νευρωτική ζήλια είναι το «τσαντάκι» των ευαίσθητων ατόμων. Των υπερευαίσθητων ατόμων. Αυτά τα άτομα δεν ψάχνουν ορατές αιτίες γιατί το έχουν μέσα τους. Προσπαθούν μέσω της νευρωτικής τους ζήλιας να προβάλουν τα αρνητικά συναισθήματα που έχουν εκείνη τη στιγμή μέσα τους. Εν ολίγοις, μας φταίει το γαϊδούρι και βαράμε το σαμάρι. Μια αγκαλιά, μια βόλτα στην παραλία, ένα δείπνο με αναμμένα κεριά και μερικά γλυκόλογα πάντα είναι ότι καλύτερο για εκείνους.
Η παθολογική-αρρωστημένη ζήλια είναι η ζήλια που δεν συγκρίνεται με τα άλλα δύο προαναφερθέντα είδη. Εδώ ο θύτης έχει εμμονή με την απιστία. Όσα δικαιώματα και αν δεν δώσεις, πάντα θα πιστεύει βαθιά μέσα του πως εσύ ίσως να τον απατάς. Αυτό οφείλεται στην χαμηλή αυτοπεποίθησή του και στο αίσθημα μειονεκτικότητας που έχει δίπλα σου. Σε αυτή τη περίπτωση και οι δύο άνθρωποι υποφέρουν, ο ένας από τα πάθη του και ο άλλος από αγανάκτηση. Μην με ρωτήσεις τι μπορείς να κάνεις εδώ. Σίγουρα υπομονή. Ο αρρωστημένα ζηλιάρης άνθρωπος δεν αλλάζει. Αλλάζει για ένα διάστημα για να σου ρίξει στάχτη στα μάτια και να απενοχοποιηθεί των κατηγοριών αλλά επιστρέφει δριμύτερος.
Διαφορετικά λειτουργούν τα δύο φύλα και διαφορετικά σκέφτονται όσον αφορά αυτό το θέμα. Οι περισσότερες γυναίκες αποκαλύπτουν πως θα δεχόντουσαν τη σεξουαλική απιστία του συντρόφου τους, αρκεί να ήταν μόνο για τη σωματική απόλαυση και δεν ακολουθούνταν από συναισθήματα. Ε, ναι, όπως λένε και οι φίλοι μας οι άντρες, «Κάθε μέρα φασολάδα δεν λέει»! Απεναντίας οι άντρες θα δεχόντουσαν η σύντροφός τους να ερωτευόταν κάποιον άλλον αρκεί να μην υπήρξε μεταξύ τους ερωτική επαφή. Δεν θα ζηλέψει τόσο όταν μάθει πως η σύντροφος ερωτεύτηκε κάποιον άλλον όσο όταν μάθει πως ο «καημένος» ο άλλος έκανε επάνω της πολλά περισσότερα από όσα έπρεπε. Βλέπουμε λοιπόν πως ο άντρας εμφανίζεται με το πρόσωπο του κατακτητή (θέλει τη γυναίκα άσπιλη και αμόλυντη από το ξένο άγγιγμα) και η γυναίκα (η συναισθηματική που δεν θέλει να χάσει τον σύντροφο) με αυτό του προστάτη της σχέσης της.
Δεν θα αναλύσουμε το κατά πόσο ζηλιάρης είναι ο άντρας ή η γυναίκα μέσα σε μία σχέση, καθότι δεν είναι και λίγα τα παραδείγματα ακραίας συμπεριφοράς και από τα δύο φύλα. Η ζήλια, όπως προαναφέραμε, σίγουρα πηγάζει από το συναισθηματικό κόσμο του ατόμου. Πόσο μοναχικός νιώθει, πόσο μειονεκτικά νιώθει απέναντι στον σύντροφο… Υπάρχουν συγκρίσεις χαρακτήρων ιδιαίτερα όταν ο ένας από τους δύο είναι κοινωνικός και ευχάριστος. Οι περισσότεροι άνθρωποι που βρίσκονται υπό την επήρεια της ζήλιας αναγνωρίζουν στον εαυτό τους την υπερβολή, μα όταν ξεσπούν είναι πλέον αργά να κάνουν πίσω. Οπότε το τραβάνε μέχρι τέλους, μήπως και ο σύντροφος δείξει κατανόηση. Σίγουρα αναγνωρίζουν στον εαυτό τους την υπερβολή και προσπαθούν να την ελέγξουν.
Θέλει πολύ κόπο, θέλει υπομονή, επιμονή και περισσότερο χρόνο για να δουλέψουμε στο μυαλό μας πως ο σύντροφος θέλει την ελευθερία του. Άφησέ τον ελεύθερο και μόνος του θα γυρίσει. Δεν χρειάζεται να κάνεις σενάρια επιστημονικής φαντασίας στο μυαλό σου. Μια βόλτα με τους φίλους, λίγος χρόνος για τον εαυτό του, λίγος χρόνος χώρια σου, θα τον κάνει να σκεφτεί πως του λείπεις και θα γυρίσει πίσω. Θέλοντας και μη, ακόμα και αν έχει στο μυαλό του να σε απατήσει, δεν θα το κάνει. Στάσου στο πλάι του με το χαμόγελο, με την κατανόηση, σπρώξε τον με την τσαχπινιά σου να λειτουργήσει ως ανεξάρτητο ον και δείξε του πως είσαι δίπλα του με τον ρόλο της συντρόφου και όχι με εκείνον της μητέρας «Επειδή άργησε να γυρίσει σπίτι». Μην ξεχνάς πως ο άντρας ή η γυναίκα, πριν γνωρίσει εσένα, σάρωνε βλέμματα και έκλεβε καρδιές. Για να έμεινε μαζί σου, κάτι παραπάνω είδε σε εσένα. Λόγω του ότι η ζήλια είναι αρρώστια, μη ελεγχόμενη μάλιστα, στην περίπτωση που νιώσεις πως δεν μπορείς να την ελέγξεις και πως εμφανίζεται άθελά σου, η επίσκεψη σε έναν ψυχολόγο πάντα είναι η καλύτερη λύση. Οι ψυχολόγοι έχουν ένα μαγικό τρόπο να περνάνε κάποια πράγματα μέσα μας. Και, σαν τελευταία συμβουλή, θυμήσου πως όσο τραβάς το σχοινί τόσο τεντώνει και κάποια στιγμή θα πέσεις κάτω. Χαλάρωσέ το λοιπόν και όλα θα λειτουργούν άψογα.
Η φυσιολογική ζήλια (το λέει άλλωστε και το όνομά της) είναι το είδος που πάνω κάτω όλοι οι άνθρωποι έχουν αισθανθεί σε μία σχέση. Είναι αυτή που προκαλείται μετά από την παρουσία και την πρόκληση που δίνει ένα τρίτο άτομο. Εκεί ο θύτης, εφόσον έχει το πάτημα, πρέπει να αντιδράσει. Λογικό να αντιδράσει άλλωστε. Εμείς δηλαδή τι κάνουμε, κυρία μου; Μπρίκια κολλάμε; Θα κάνει με τον τρόπο του την ένστασή του, θα δείξει την ενόχλησή του αλλά μέχρι εκεί.
Η νευρωτική ζήλια είναι το «τσαντάκι» των ευαίσθητων ατόμων. Των υπερευαίσθητων ατόμων. Αυτά τα άτομα δεν ψάχνουν ορατές αιτίες γιατί το έχουν μέσα τους. Προσπαθούν μέσω της νευρωτικής τους ζήλιας να προβάλουν τα αρνητικά συναισθήματα που έχουν εκείνη τη στιγμή μέσα τους. Εν ολίγοις, μας φταίει το γαϊδούρι και βαράμε το σαμάρι. Μια αγκαλιά, μια βόλτα στην παραλία, ένα δείπνο με αναμμένα κεριά και μερικά γλυκόλογα πάντα είναι ότι καλύτερο για εκείνους.
Η παθολογική-αρρωστημένη ζήλια είναι η ζήλια που δεν συγκρίνεται με τα άλλα δύο προαναφερθέντα είδη. Εδώ ο θύτης έχει εμμονή με την απιστία. Όσα δικαιώματα και αν δεν δώσεις, πάντα θα πιστεύει βαθιά μέσα του πως εσύ ίσως να τον απατάς. Αυτό οφείλεται στην χαμηλή αυτοπεποίθησή του και στο αίσθημα μειονεκτικότητας που έχει δίπλα σου. Σε αυτή τη περίπτωση και οι δύο άνθρωποι υποφέρουν, ο ένας από τα πάθη του και ο άλλος από αγανάκτηση. Μην με ρωτήσεις τι μπορείς να κάνεις εδώ. Σίγουρα υπομονή. Ο αρρωστημένα ζηλιάρης άνθρωπος δεν αλλάζει. Αλλάζει για ένα διάστημα για να σου ρίξει στάχτη στα μάτια και να απενοχοποιηθεί των κατηγοριών αλλά επιστρέφει δριμύτερος.
Δεν θα αναλύσουμε το κατά πόσο ζηλιάρης είναι ο άντρας ή η γυναίκα μέσα σε μία σχέση, καθότι δεν είναι και λίγα τα παραδείγματα ακραίας συμπεριφοράς και από τα δύο φύλα. Η ζήλια, όπως προαναφέραμε, σίγουρα πηγάζει από το συναισθηματικό κόσμο του ατόμου. Πόσο μοναχικός νιώθει, πόσο μειονεκτικά νιώθει απέναντι στον σύντροφο… Υπάρχουν συγκρίσεις χαρακτήρων ιδιαίτερα όταν ο ένας από τους δύο είναι κοινωνικός και ευχάριστος. Οι περισσότεροι άνθρωποι που βρίσκονται υπό την επήρεια της ζήλιας αναγνωρίζουν στον εαυτό τους την υπερβολή, μα όταν ξεσπούν είναι πλέον αργά να κάνουν πίσω. Οπότε το τραβάνε μέχρι τέλους, μήπως και ο σύντροφος δείξει κατανόηση. Σίγουρα αναγνωρίζουν στον εαυτό τους την υπερβολή και προσπαθούν να την ελέγξουν.
Θέλει πολύ κόπο, θέλει υπομονή, επιμονή και περισσότερο χρόνο για να δουλέψουμε στο μυαλό μας πως ο σύντροφος θέλει την ελευθερία του. Άφησέ τον ελεύθερο και μόνος του θα γυρίσει. Δεν χρειάζεται να κάνεις σενάρια επιστημονικής φαντασίας στο μυαλό σου. Μια βόλτα με τους φίλους, λίγος χρόνος για τον εαυτό του, λίγος χρόνος χώρια σου, θα τον κάνει να σκεφτεί πως του λείπεις και θα γυρίσει πίσω. Θέλοντας και μη, ακόμα και αν έχει στο μυαλό του να σε απατήσει, δεν θα το κάνει. Στάσου στο πλάι του με το χαμόγελο, με την κατανόηση, σπρώξε τον με την τσαχπινιά σου να λειτουργήσει ως ανεξάρτητο ον και δείξε του πως είσαι δίπλα του με τον ρόλο της συντρόφου και όχι με εκείνον της μητέρας «Επειδή άργησε να γυρίσει σπίτι». Μην ξεχνάς πως ο άντρας ή η γυναίκα, πριν γνωρίσει εσένα, σάρωνε βλέμματα και έκλεβε καρδιές. Για να έμεινε μαζί σου, κάτι παραπάνω είδε σε εσένα. Λόγω του ότι η ζήλια είναι αρρώστια, μη ελεγχόμενη μάλιστα, στην περίπτωση που νιώσεις πως δεν μπορείς να την ελέγξεις και πως εμφανίζεται άθελά σου, η επίσκεψη σε έναν ψυχολόγο πάντα είναι η καλύτερη λύση. Οι ψυχολόγοι έχουν ένα μαγικό τρόπο να περνάνε κάποια πράγματα μέσα μας. Και, σαν τελευταία συμβουλή, θυμήσου πως όσο τραβάς το σχοινί τόσο τεντώνει και κάποια στιγμή θα πέσεις κάτω. Χαλάρωσέ το λοιπόν και όλα θα λειτουργούν άψογα.
(το άρθρο "Αν ήταν η ζήλια ψώρα..." δημοσιεύτηκε το 2014 από το Noizy.gr με την υπογραφή μου ως Tania DeFee)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου