Μηλιά, ένα χωριό με ιστορία γενεών... Μεγάλο αφιέρωμα του AridaiaNews!

Το Aridaia News σας ταξιδεύει στον χρόνο και σας παρουσιάζει ένα αποκλειστικό αφιέρωμα στη Μηλιά Αλμωπίας.

Ιστορική αναδρομή - Λίγα λόγια για το χωριό 

Μηλιά... Ένα χωριό με ιστορία γενεών. Προσφύγων που ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους και μετοίκησαν σε περιοχές της Ελλάδος. Ένα χωριό που αναμφισβήτητα έγινε το νέο σπίτι περιφερώμενων οικογενειών μετά τον διωγμό τους από την Μικρά Ασία. Πάνω από 150 οικογένειες κατοικούσαν στο χωριό όλοι μαζί σε σπίτια που ήταν άδεια. Ήταν αρκετά τα πήγαινε- έλα των προσφύγων. Μαζί τους και 100 εκδιωγμένες οικογένειες Τούρκων που μείνανε για περίπου έναν χρόνο και έφυγαν για την Τουρκία μετά την Ανταλλαγή πληθυσμών το 1923. Με την αποχώρησή τους, στα δικά τους σπίτια έμειναν Έλληνες πρόσφυγες που συνέβαλαν στο να γεμίσει το χωριό με περίπου 1050 κατοίκους.

Η αρχική ονομασία του χωριού ήταν "Καρλάτ", τούρκικη λέξη για την ποικιλία γλυκών μήλων που υπήρξε άφθονη τότε στο χωριό. Η σημερινή ονομασία "Μηλιά" πάρθηκε το 1927 από την Επιτροπή Εποικισμού Μηλιάς. Όταν εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες, τους δόθηκαν χωράφια προσωρινά που τα καλλιεργούσαν με σιτάρι, καλαμπόκι καθώς και κουκούλια. Καλλιέργειες οι οποίες προϋπήρχαν από τους Τούρκους και λόγω άφθονων κουκουλιών, υπήρχαν και μουριές. Μετά το μοίρασμα κλήρων το 1927, καλλιεργήθηκε και η παραγωγή καπνού. Μιλάμε για τον καθημερινό μόχθο προσφύγων που μέρα με την μέρα μόνο την ανάπτυξη έφερε καθώς άρχισαν σιγά σιγά να χτίζουν και δικά τους σπίτια.

Σχολείο δεν υπήρχε. Ένα κτίριο με 2 δωμάτια έγινε το σχολείο των Τούρκων, το οποίο χρησιμοποιήθηκε αργότερα και από τους κατοίκους του χωριού μέχρι το 1934 που με συνεργασία όλων τους χτίστηκε εκ θεμελίων το Δημοτικό Σχολείο Μηλιάς.

Προορισμός διασκεδάσεως για τους κατοίκους του χωριού, φυσικά αποτελούσε το "Καϊνάκι" όπου εκεί νέοι, γέροι και παιδιά με ραδιόφωνο, ραδιοπικάπ καθώς και μουσικά όργανα, έδιναν ζωντάνια στις μέρες τους. Χορός, τραγούδι, γέλιο καθώς και ερωτικά βλέμματα νέων δεν έλειπαν ποτέ από το φιλικό αυτό περιβάλλον.

Το 1953 ιδρύθηκε από την Βασίλισσα Φρειδερίκη το <<Σπίτι παιδιού>> όπου εκεί μαζεύονταν όλα τα παιδιά για μελέτη, εργασίες καθώς και γιορτές. Μια από τις δραστηριότητες της αρχηγού - δασκάλας αποτελούσε το πλέξιμο στεφανιών για την πρωτομαγιά τα οποία έκαιγαν κάθε 24 Ιουνίου (στη γιορτή του Ιωάννου του Προδρόμου) στην πλατεία του χωριού. Σύμφωνα με το έθιμο, πάνω από την φωτιά πηδούσαν οι κοπέλες και τα παλικάρια και υπήρξε παλαιόθεν από τους ντόπιους κατοίκους. Φυσικά από τις εκδηλώσεις της Μηλιάς δεν θα έλειπε και το καρναβάλι! Η αναπαράσταση του χωριάτικου γάμου είχε τον πρωταρχικό ρόλο για την γιορτή τους αυτή. 

Το 1957 έχουμε και την πρώτη ποδοσφαιρική ομάδα με την τότε ονομασία "Ερμής". Η αλάνα του σημερινού γηπέδου του χωριού ήταν το μέρος τους και για δοκάρια, οι δημιουργικοί νέοι της εποχής χρησιμοποιούσαν πέτρες. Το πρώτο γήπεδο εγκαινιάστηκε το 1981. Η ομάδα "Ερμής" διαλύθηκε το 1995 για να αντικατασταθεί το 2010 από τον σημερινό αθλητικό σύλλογο "Αίαντα".

Παναγία η Μηλιώτισσα - Αγία Κυριακή 

Χωριό Ελμαλί ... Η επιτροπή του χωριού αυτού αποτελούνταν από τους Αντώνιο Κυριακόπουλο, Παντελή Παπαδόπουλο, Στέφανο Σπανόπουλο και Σωτήριο Τικόπουλο. Ήταν εκείνοι οι τέσσερις άνθρωποι οι οποίοι υπήρξαν πρωταγωνιστές για την μεταφορά της εικόνας της Παναγίας, της κολυμπήθρας, της καμπάνας και άλλων εικόνων μεταξύ αυτών του Αγίου Γεωργίου και Αγίου Δημητρίου. Η εκκλησία στο Ελμαλί ονομαζόταν Άγιος Γεώργιος, όνομα που δόθηκε στην αρχή και στην εκκλησία της Μηλιάς. Αξίζει να αναφερθεί το γεγονός ότι τότε δεν υπήρχαν εκκλησίες αλλά τζαμιά. Έτσι λοιπόν και στην Μηλιά υπήρχε τζαμί. Ένα υπόστεγο ήταν για αρχή η εκκλησία όπου εκεί τοποθετήθηκαν οι εικόνες της Παναγίας, του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Δημητρίου. Η καμπάνα πήρε την θέση της σε ένα πλατάνι στο τζαμί εκεί που βρίσκεται σήμερα η εκκλησία του χωριού. Το 1969 χτίστηκε η σημερινή εκκλησία στο ίδιο μέρος, όπου πήρε και την ονομασία της "Γενέθλιον της Θεοτόκου", από όνειρο που είδε την εικόνα της Παναγίας η κάτοικος του χωριού Πλουσία Μπιγάκη. Συνέβαλαν στο χτίσιμό της όλοι οι κάτοικοι του χωριού με πρωτομάστορα τον Κουρτίδη ( από το χωριό Σωσάνδρα) και βοηθούς του τον Σπανόπουλο (από την Μηλιά) και τους Καρτέλη, Διαμαντόπουλο, Μισιχρόνη και Τσαλίκη (από το χωριό Εξαπλάτανος). 

Στα χρόνια της Κατοχής οι υπόλοιπες εικόνες εκλάπησαν εκτός από την εικόνα της Παναγίας που μεταφέρθηκε στο σπίτι του Φώτιου Φωτιάδη στην Αριδαία το 1947 . Το 1949 επί προέδρου Δημητρίου Μπογδάνη, η εικόνα επέστρεψε στο σπίτι της όπου στεγάζεται έως και σήμερα. 

Η εκκλησία εορτάζεται στις 7 και 8 Σεπτεμβρίου. Γίνεται η περιφορά της εικόνας με την συμμετοχή μπάντας και η Παναγία τιμάται από πλήθος κόσμου που την συνοδεύουν. Φυσικά δεν μιλάμε μόνο για τους κατοίκους του χωριού ή των διπλανών χωριών. Κάθε χρόνο έρχονται λεωφορεία πιστών από όλη την Ελλάδα (υπερβολή δεν θα είναι να αναφέρω και τον κόσμο του εξωτερικού) για να προσκυνήσουν την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Μηλιώτισσας. 

<<Οι προσπάθειες του ιερέα του χωριού πατέρα Αθανάσιου Πουλέντση δεν ήταν λίγες και καθόλου εύκολες ώστε η Παναγία η Μηλιώτισσα να γίνει γνωστή πανελλαδικά και όχι μόνο>> μας αναφέρει ο σημερινός πρόεδρος του χωριού κ. Ιωάννης Καρφιτσόπουλος. <<Χιλιάδες πιστοί κάθε χρόνο επισκέπτονται την εκκλησία μας προκειμένου να ανάψουν ένα κερί και να προσκυνήσουν την θεία Χάρη Της>>. 

Το εκκλησάκι της Αγίας Κυριακής χτίστηκε τα τελευταία χρόνια και βρίσκεται στην περιοχή "Καϊνάκι". Λόγος γίνεται για ένα παραδεισένιο μέρος πλούσιο σε πλατάνια το οποίο είναι και πρώτο στις προτιμήσεις για τις εκδηλώσεις του Μορφωτικού Συλλόγου. Η εκκλησία γιορτάζει στις 6 και 7 Ιουλίου κάθε χρόνο και πλήθος πιστών μεταφέρεται εκεί για την αρτοκλασία. 

Μορφωτικός Σύλλογος 

Ο πρώτος μορφωτικός σύλλογος του χωριού ιδρύθηκε κάπου το 1980 με 1981. Απαρτιζόταν από 100 μέλη και διαλύθηκε το 1987 για να επιστρέψει ξανά και με απόλυτη επιτυχία το 2009. Αποτελείται από επταμελές προεδρείο και, το σημαντικότερο, από πολλά άτομα - μέλη που με μεράκι και απόλυτη συνεργασία δουλεύουν όλοι μαζί για το καλύτερο της ομάδας τους. Το χορευτικό αποτελείται από δύο τμήματα, παιδικό και γυναικείο. Διδάσκονται παραδοσιακοί χοροί αλλά κατά κύριο λόγο Μικρασιάτικοι. Ο μορφωτικός σύλλογος Μηλιάς μέσα σε λίγα μόλις χρόνια κατάφερε με απόλυτη συνεργασία, αλληλεγγύη και προπαντός με την υποστήριξη του χωριού εκτός του να αναπτύσσεται εμφανισιακά, να ράψει και τις Μικράσιατικες στολές πράγμα φυσικά χρονοβόρο και οικονομικά βαρύ για τους καιρούς που ακολούθησαν. Το κτίριο ήταν μια αποθήκη που με την συλλογική προσπάθεια των γυναικών του χωριού σήμερα την θέση της πήρε μία περιποιημένη, καινούργια, φρεσκοβαμμένη και καθαρή αίθουσα χορού και εκδηλώσεων. Εκδηλώσεις, όπως για παράδειγμα, το "Θέατρο Σκιών" που φέτος για δεύτερη χρονιά έκανε μικρούς και μεγάλους θύματα δακρύων γέλιου. Επίσης, δεν λείπουν για τους μικρούς φίλους του συλλόγου οι ετήσιες οργανώσεις αποκριάτικων πάρτι. Κάθε Οκτώβρη το επταμελές προεδρείο και οι χορευτές καλούν όλο το χωριό καθώς και τον κόσμο των διπλανών χωριών για τον ετήσιο χορό τους. Γέλια, χοροί, κέφι και τραγούδι είδαμε και από την παραπάνω αφήγηση της ιστορικής αναδρομής πως δεν έλειψαν ποτέ από αυτό το μέρος. Η δράση του συλλόγου όμως δεν ολοκληρώνεται εκεί. Ο καθένας βοηθά όπως μπορεί είτε είναι μέλος είτε όχι. Είτε πρόκειται για τον σύλλογο είτε για το χωριό. Παρατηρεί κανείς πως όλοι μαζί ενωμένοι σαν μια γροθιά, συμβάλλουν για το γενικό καλό του χωριού. Τι θέλω να πω με αυτό; Η δενδροφύτευση που διεξήχθη στο "Καϊνάκι" είναι μεγάλη απόδειξη αυτών που περιγράφονται στο παρόν αφιέρωμα. 

Η φιλοξενία του χωριού καθώς και των μελών του συλλόγου εκτός από θερμή και ευχάριστη θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και με μια πρόταση: <<σαν στο σπίτι σου>>! Τα μέλη του συλλόγου βλέπουν τον χώρο σαν το δεύτερο σπίτι τους καθώς τον φροντίζουν και τον περιποιούνται καλύτερα και από τον χώρο που μοιράζονται με την οικογένειά τους. Υποδέχονται εγκάρδια και πάντα με χαμόγελο όποιον χτυπήσει την πόρτα τους. Απλοί άνθρωποι, ζεστοί με όρεξη για δημιουργία. Με το ομαδικό τους πνεύμα μέσα σε έξι μόλις χρόνια έχουν καταφέρει αρκετά πράγματα. 

Ενεργός και γεμάτος όρεξη για να προσφέρει είναι και ο πρόεδρος του χωριού κ. Ιωάννης Καρφιτσόπουλος: <<Εμείς η δημοτική αρχή προσπαθούμε για το καλύτερο του χωριού καθώς και του συλλόγου, προσπαθούμε να βοηθήσουμε ώστε να συνυπάρχουμε όλοι μαζί σε ένα ευγενές περιβάλλον είτε αυτό λέγεται σύλλογος είτε χωριό ολόκληρο. Πιστεύω ότι το έχουμε πετύχει σε μεγάλο βαθμό με την άψογη συνεργασία που είχαμε και με τον Μορφωτικό Σύλλογο καθώς και με την εκκλησία. Μια συνεργασία με στόχο το καλύτερο.>>. 

Facebook: Μορφωτικός Πολιτιστικός Σύλλογος Μηλιάς

*Η ιστορική αναδρομή του χωριού έγινε βάσει στοιχείων που μας παρέδωσε ο Σπανόπουλος Δημήτριος του Στεφάνου ο οποίος διετέλεσε πρόεδρος του χωριού για περίπου 24 χρόνια...* 

**Θα ήθελα προσωπικά να ευχαριστήσω τον πρόεδρο του χωριού κ.Ιωάννη Καρφιτσόπουλο για την πολύτιμη βοήθειά του και στήριξή του γι'αυτό το αφιέρωμα όπως επίσης και τα μέλη του Μορφωτικού Συλλόγου για την φιλοξενία που μου παρείχαν στον χώρο τους** 

(το πολιτιστικό αφιέρωμα για την "Μηλιά, ένα χωριό με ιστορία γενεών" δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο του 2015 από το AridaiaNews.gr. Η επιμέλεια των πληροφοριών και των φωτογραφιών ήταν εξ-ολοκλήρου δική μου.) 

Ζωή μετά μουσικής

Μουσική, μελωδία, ήχος, όργανα που την συντροφεύουν, φωνή, χροιά, στίχοι... Λέξεις διφορούμενες για τους ανθρώπους, οι οποίες σε άλλους έχουν επίδραση και νόημα και σε άλλους όχι. Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων, αυτοί που αγαπούν την μουσική και εκείνοι που είναι απλώς αδιάφοροι ή όχι και τόσο ενθουσιασμένοι. Ανήκοντας στην πρώτη κατηγορία και επηρεασμένη από ένα ντοκιμαντέρ που παρακολούθησα πρόσφατα για την μουσική, εμπνεύστηκα ακόμη μια φορά να αφιερώσω αυτό το κείμενο για χάρη της.

Σε προσωπικό επίπεδο, η μουσική κατέχει καθοριστικό ρόλο στη καθημερινότητα. Με μουσική θα ξυπνήσω, με μουσική θα κάνω το διάλειμμα στη δουλειά μου, με μουσική θα γυρίσω στο σπίτι μου, με μουσική θα κοιμηθώ. Καθορίζει τα συναισθήματά μου και θεωρείται ένας από τους πολλούς παράγοντες που θα καθορίσει και την καθημερινότητά μου και την προσέγγισή μου ως προς αυτήν. Μπορεί να φαίνεται πολύ "μελό" ή υπερβολικές οι λέξεις που της αφιερώνω μα αυτοί που είναι τόσο δεμένοι μαζί της (έκαστος στο είδος του) μπορούν να καταλάβουν. Λίγες δεν είναι οι φορές που σιγοτραγουδώ κάποιο αγαπημένο τραγούδι σαν πρώτη πράξη στο πρώτο ερέθισμα που θα έχω. Θυμάσαι και αφομοιώνεις το ίδιο εύκολα τους στίχους ενός τραγουδιού που απλά σου έκανε το "κλικ" από την πρώτη φορά που το άκουσες. Στην χαρά επιλέγεις κάτι εύθυμο και αντιστρόφως ανάλογα στη λύπη. Η μουσική παρόλα αυτά αξίζει να σημειωθεί πως έχει ευεργετικές ιδιότητες όχι μόνο στην ανθρώπινη ψυχολογία μα και στην υγεία!

Ο εγκέφαλος έχει ένα σχετικό κύτταρο που πολλαπλασιάζεται σε πολλά όμοια κύτταρα με τον ήχο της μουσικής. Κάθε φορά που τα συναισθήματα σου γίνουν πιο έντονα (είτε χαράς είτε απογοήτευσης) με ένα κομμάτι, αυτό το κύτταρο πολλαπλασιάζεται. Και τι γίνεται; Αντιδρά το σώμα. Ή χορεύεις ή κουνιέσαι ή συγκινείσαι. Σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ (σ.σ "Alive Inside", παραγωγής 2014) ο κοινωνικός λειτουργός Dan Cohen ανακάλυψε πως η μουσική έχει ευεργετικές ικανότητες τόσο στην ψυχή όσο και στο σώμα. Επισκέφθηκε λοιπόν διάφορα ιδρύματα στέγασης ηλικιωμένων με άνοια και συναναστράφηκε με ανθρώπους που, αναμφισβήτητα, για εκείνους δεν είχε καμία σημασία η παρούσα ζωή που βίωναν. Κάνοντας ερωτήσεις για την ζωή τους δίχως να'χει το επιθυμητό αποτέλεσμα και σε συνεργασία με τους δικούς τους ανθρώπους, έβαζε στο Mp3 player κάποιο αγαπημένο τους τραγούδι έτσι ώστε να τους ξυπνήσει μνήμες. Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί πραγματικά αξιομνημόνευτο: έβλεπες τα πρόσωπά τους από λυπημένα και σκοτεινά να παίρνουν άλλη διάσταση. Να χαμογελούν ενώ ταυτόχρονα τραγουδούσαν τους στίχους (!) και να κουνιούνται με τον ρυθμό της μουσικής. Μόλις τελείωνε το κομμάτι, αυτομάτως εξιστορούσαν κάποια ιστορία που τους θύμιζε το τραγούδι που μόλις άκουσαν, την οποία υπό άλλες συνθήκες λόγω της άνοιας δεν θα είχαν θυμηθεί.

Βλέποντας ιδίοις όμμασι λοιπόν τι επίδραση έχει η μουσική επάνω στον άνθρωπο, προσπάθησα να αναπτύξω το θέμα περισσότερο στο μυαλό μου και να την αντιμετωπίσω αλλιώς. Ξεκίνησα την μέρα μου ακούγοντας κάποιο τραγούδι το οποίο δεν θα χαρακτηριζόταν και τόσο εύθυμο. Ακούγοντάς το, θυμάμαι πως χαμήλωσα το κεφάλι και πιέστηκα συναισθηματικά. Το ίδιο πείραμα έκανα με άλλα κομμάτια που διαφορετικά αντιμετώπισα στη συνέχεια. Και όχι, σκοπός του κειμένου δεν είναι να εμπνεύσουμε τον κόσμο στο να ακούει μόνο την εύθυμη μουσική αλλά στο να τον αφυπνίσουμε ή και να τον ενημερώσουμε πάνω στο θέμα. Δεν είναι μόνο λοιπόν μια αρμονία οργάνων που σκοπό του έχει το εμπόριο. Φυσικά και βγαίνουν χρήματα στο όνομά της αλλά μπορούμε να δούμε και την θετική της ιδιότητα την οποία ομολογουμένως σκέφτονται ή λίγοι γνωρίζουν.

Όντας τελευταία ευεργετημένη από τα "πλοκάμια" της, ανακάλυψα ένα κομμάτι το οποίο σίγουρα είναι παλιό αλλά στο βίντεο που θα σας παραθέσω, το ξεχώρισα και κατάφερε να με ταξιδέψει ... Γιατί η μουσική τελικά, δίνει και είναι όντως ζωή! Όπως και αν αποτυπώνεται...

(το άρθρο "Ζωή μετά μουσικής" δημοσιεύτηκε τον Οκτώβριο του 2016 από το AridaiaNews.gr)

Σχέσεις ανθρώπων

Τόσους μήνες αποχής από το Word μου, νιώθω τόσο αποπροσανατολισμένη και μετά βίας ο εγκέφαλος προσπαθεί να συλλάβει τις λέξεις. Γεια σας! Να'μαι και φέτος μαζί σας. Ξανά εδώ στο σπίτι μας, αγκαλιά με την οθόνη να διαβάζουμε τον περίγυρο και να ανταποκρινόμαστε στα εξωτερικά μας ερεθίσματα.

Ακόμα ένας χειμώνας εδώ στο Aridaia News και κάθε Τετάρτη το επίκαιρο θέμα θα "σκάει" σαν πυροτέχνημα στην οθόνη σας. Ευχαριστώ πολύ τον Σταύρο Βαφειάδη για την ακόμα μια χρόνια φιλοξενίας στο site και όλους εσάς για τα θετικά - αρνητικά σχόλιά σας. Ανοιχτή, όπως πάντα, στις προτάσεις και δεχόμενη τα θέματά σας. <<Σχέσεις ανθρώπων>> για πρώτο θέμα και μια κατάσταση επανάσταση! Ας τεντωθώ και να ξεκινήσω σιγά-σιγά...

Από που να ξεκινήσω καλέ μου άνθρωπε; Από την φιλία; Από την οικογένεια; Από τον έρωτα; Σχέσεις ανθρώπων και δεσμοί μεταξύ τους υπάρχουν και θα συνεχίζουν να υπάρχουν ως καίριοι και άπειροι. Μια βόλτα να κάνεις, κάποια ευκαιρία θα δοθεί για νέα γνωριμία. Πρώτη μέρα στην νέα δουλειά, θα συζητήσεις έστω και αόριστα με τον νέο συνάδελφο. Και η μια θα γίνει ακόμα μια φορά, και ακόμα μια και ακόμα μια. Γιατί το λαχταράς, το θέλεις, το ψάχνεις. Είναι οι δεσμοί που αρχίζουν να δημιουργούνται και είναι τόσο εύθραυστοι που δυστυχώς όταν θα σπάσουν, πονάνε. Σε άλλους πονάνε, σε άλλους τσούζουν απλά.

Ο φίλος σου ο καρδιακός που μοιράστηκες μαζί του ό,τι ήταν να δώσεις και ακόμα περισσότερα γιατί έτσι είναι ο Θεός, να στέλνει μια παρένθετη οικογένεια. Αυτός ο φίλος ο καρδιακός που σου σκούπισε πρώτος το δάκρυ στην πρώτη ερωτική απογοήτευση και πρώτος χειροκρότησε τα επιτεύγματά σου. Και ξαφνικά μετά από μια ασήμαντη κόντρα αντί να βρεθεί μια λύση και να συνεχίσεις από εκεί που σταμάτησες, γίνεται ένα μπαμ και όπου φύγει φύγει. Και προσπαθείς να εξηγήσεις αλλά η πόρτα είναι κλειστή. Δικαίωμά του! Αφήνουμε τους ανθρώπους να πράττουν ελεύθερα αυτό που νομίζουν πως για εκείνους είναι σωστό άσχετα αν βρισκόμαστε εμείς σε αυτή ή όχι. Η απώλεια του τις πρώτες μέρες και αργότερα τους πρώτους μήνες, δεν είναι απλά αισθητή αλλά και σημαδιακή. Νομίζεις ότι λείπει κάτι από επάνω σου ή κάτι έχεις ξεχάσει και δεν μπορείς να θυμηθείς τι. Μέχρι που όταν θα βάλεις τα πράγματα κάτω και θα τα διαχωρίσεις στο μυαλό, αν εσύ από την δική σου πλευρά φέρθηκες όπως θα έπρεπε να φερθείς και δεν αδίκησες ούτε και λησμόνησες, βγουν όλα εν τάξει τότε γυρίζει αλλιώς. Δεν μισείς, δεν λυπάσαι, εύχεσαι να είναι πάντα καλά, να χαίρει άκρας υγείας και ευτυχίας αλλά μέχρι εκεί. Την πληγή που χαράκωσε στην ψυχή σου μπορεί κάποια στιγμή να την επουλώσει αλλά η ουλή της θα θυμίζει πάντα το γεγονός.

 Το νερό αίμα δεν γίνεται έλεγαν κάποτε οι γιαγιάδες μου και έως σήμερα θα το ακούσω κάπου. Τελικά μήπως το αίμα γίνεται πολύ εύκολα νερό; Γιατί όσο πόλεμο και μαχαίρι θα επωμιστείς την σήμερον ημέραν από το οικογενειακό σου περιβάλλον, ο ξένος άνθρωπος δεν θα στο δώσει. Πιθανώς αυτό συμβαίνει λόγω του ότι σε θεωρούν δεδομένο εξαιτίας των δεσμών αίματος που σας ενώνουν. Ο ξένος, ο άγνωστος και νυν φίλος άνθρωπος σε εκτιμάει ελαφρώς περισσότερο γιατί δεν σε έχει δεδομένο και γνωρίζει ενδόμυχα πως μπορεί να γίνει παντελώς ξένος σε περίπτωση αδικίας. Κοίτα να δεις πως έχουν αλλάξει τα πράγματα και οι καιροί. Δεν βαριέσαι; Ομοίως και εδώ εύχεσαι τα καλύτερα από καρδιάς (σ.σ και δεν είναι ειρωνία) αλλά πολλές φορές το "μακριά και αγαπημένοι" είναι καλύτερο να εφαρμόζεται.

<<Οι αγάπες χάνονται, σβήνουν σαν τ'αστέρια ...>>. Συγνώμη, ξεχάστηκα νόμιζα ότι τραγουδώ. Τι να πρωτογράψω εδώ και τι να παραλείψω που ό,τι και να γράψεις ενίοτε θα είναι εναντίον σου. Εδώ να δεις μπέρδεμα! Ακόμα και να ξεπουληθείς για τα συναισθήματα, για την αρχοντιά του, για τα υπάρχοντά του όλα, άμα λυσσάξει, σε έφαγε! Αναπολείς πόσο όμορφα και αγνά ξεκίνησες αυτή τη σχέση, πόσο έρωτα και τρέλα είχε το κεφάλι σου, πόσο πόνο και δάκρυ έριξες (εις γνώσην του) στο ¨τετέλεσθαι" αυτής της σχέσης και αναρωτιέσαι πόσο υπερόπτης, εγωιστής και ηλίθιος μπορεί να γίνει ακόμα αυτός ο κόσμος. Να θέλει να είναι και φονιάς και αθώος! Εδώ να δεις πόλεμο και κατάσταση επανάσταση. Να έχεις πλησιάσει αμέτρητες φορές στο παρελθόν και το εκκωφαντικό κλείσιμο της πόρτας να κουδουνάει έως τώρα στα αυτιά σου. Και μετά να την ανοίγει, να σε βρίζει και να καταριέται. Ο άνθρωπος ο νοήμων δεν ασχολείται με την πολλή φασαρία και σημειωτέων, δεν χτυπά ξανά την πόρτα. Ο άνθρωπος της απέναντι κατηγορίας, θα του κάνει το χατήρι. Εδώ τι ευχόμαστε; Καλά μυαλά και μέσα στο κεφάλι, όχι έξω από αυτό! Καλό είναι να κάνεις τον κόκκορα, μα ακόμα καλύτερο είναι να κάνεις την κότα! Ειδικά όταν φταις ...

Ωστόσο, δεν θα μπορούσα να παραλείψω εκείνους τους αγαπημένους μου δεσμούς ανθρώπων που είναι αραχτοί και λάιτ σε όλα τους. Τους αγαπώ δις και τρις! Αυτοί ξέρουν να αδικούν τους εαυτούς τους, ξέρουν να υποχωρούν στα λάθη τους. Και σίγουρα θα είναι κάποια στιγμή τόσο λάθος που και οι επιλογές τους θα είναι λάθος αλλά θα έχουν τα κότσια να τα παραδεχτούν. Σχέσεις ανθρώπων κυρίες και κύριοι, σχέσεις ανθρώπων στα μαχαίρια μα και στην αγάπη. Ή για να το διατυπώσω καλύτερα, σχέσεις ανθρώπων που ευρέθησαν σε αγάπη και βγάλανε μαχαίρια. Η πολλή αγάπη μισεί δεν λένε; Αλλά και το μίσος, αγάπη έχει μέσα του και πολύ πόνο. Όπως είπε ο Γκαίτε όμως, <<από τους δυο που μαλώνουν, φταίει εκείνος που είναι πιο έξυπνος>>. Γιατί να μην είμαστε όλοι έξυπνοι;

Πέταξε τα σκουπίδια σου και φρόντισε μέσα τους να έχουν ό,τι χάλασε την ψυχή σου. Και μην το βλέπεις σαν κακία, πάλι θυμάσαι και πάντα θυμάσαι. Γέμισε την βαλίτσα σου με τα άκρως απαραίτητα εφόδιά σου και πάρε το αυτοκίνητο το οποίο θα συνοδεύει η αγαπημένη σου μουσική για να βρεθείς σε ομορφότερα μέρη. Και άραξε...

(το άρθρο "Σχέσεις ανθρώπων" δημοσιεύτηκε τον Σεπτέμβριο του 2016 από το AridaiaNews.gr)

Μην ζεις για να αντέχεις!

Κοίτα να δεις που έφτασε εκείνη η κουβέντα των γονιών στα αυτιά σου όταν κάποτε την άκουγες και σε αηδίαζε: <<Μην βιάζεσαι να μεγαλώσεις γιατί θα αναζητάς αυτά τα χρόνια σου>>.

Πόσο ανέμελος μπορείς να τριγυρνάς χωρίς να σε νοιάζει τίποτα σήμερα; Κάθε νέα μέρα που ξημερώνει έχει τις ευχάριστες ή δυσάρεστες εκπλήξεις της και εσύ καταλαβαίνεις ότι τις αντιμετωπίζεις 180 μοίρες διαφορετικά σε σχέση με δέκα ή περισσότερα χρόνια πριν. Δοκιμάζεσαι σαν άνθρωπος καθημερινά. Υπομονή, αντοχή, υπακοή, ανυπακοή, τέσσερις διαφορετικές λέξεις που ομοίως έχουν μια κατάληξη, "αντίδραση".

Οι ανθρώπινες αντιδράσεις κρίνονται πρωτίστως από την ψυχολογία του κάθε ανθρώπου στα ερεθίσματα που του δίνονται. Ο εγκέφαλος είναι το φίλτρο των πληροφοριών που καταφθάνουν σε αυτόν για να αντιδράσεις σε ό,τι σου δίνεται. Εκτός από εκείνες τις ημέρες που αρνείσαι να ακολουθήσεις το φίλτρο σου και έτσι πολύ απλά ζεις για να ζεις, μιλάς για να μιλάς, αντιδράς γιατί έτσι! Οι τέσσερις λέξεις που προαναφέρθηκαν για το δικό μου σκεπτικό έχουν τις δικές τους ερμηνείες:

Υπομονή: το χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός ανθρώπου του να δέχεται και να υπομένει οτιδήποτε δεν τον καλύπτει ή δεν τον ευχαριστεί γενικότερα και παρόλα αυτά για να αποφύγει δυσάρεστες καταλήξεις επιλέγει τον δρόμο της απραξίας ή της σιωπής. Χαρακτηριστικό γνώρισμα που ακόμα και ο πιο αντιδραστικός άνθρωπος ξεσκόνισε στον νου του αυτή την λέξη και την εφάρμοσε. Η υπερβολική χρήση της υπομονής φέρνει στο προσκήνιο το να καταπατούνται τα "θέλω" μας για λογαριασμό τρίτων. Να κρύβουμε αυτό που πραγματικά νιώθουμε ή σκεπτόμαστε προκειμένου να γίνουμε αρεστοί ή να μας δεχτούν. Συνήθως μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα υπομονής, αυτά τα καταπατημένα "θέλω" βγαίνουν στη φόρα και τότε κανείς από τον περίγυρο δεν νιώθει ικανοποιημένος. Και σε ένα σημείο ούτε ο άνθρωπος - θύτης νιώθει 100% την απόλυτη ικανοποίηση αλλά σίγουρα αναγνωρίζει στον εαυτό του την απελευθέρωση της φυλακής στην οποία ζούσε. Προφανώς και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις η υπομονή είναι ένα από αυτά που μας ενώνουν. Υποχωρώ - υποχωρείς - ζούμε καλά. Όταν και αν η υποχώρηση είναι εξ'ολοκλήρου μόνο από την πλευρά του ενός ατόμου, τότε το δεύτερο άτομο θα πρέπει να περιμένει την αρνητική συμπεριφορά του άλλου και φυσικά να σκεφτεί για το αν θα τραβήξει το σχοινί που τους ενώνει ή θα το χαλαρώσει προκειμένου ο απέναντι να πάρει την ανάσα που αποζητά.

Αντοχή: η αντοχή και η δύναμη είναι αδερφές. Δεν πάει πουθενά η μια χωρίς την άλλη. Αν δεν είσαι δυνατός, σαφώς και δεν αντέχεις. Γεννάται μέσα από ό,τι δυσάρεστο μπορεί να έχεις ζήσει και από αυτό τρέφεται. Τον άνθρωπο που αντέχει μην τον φοβάσαι. Όταν θα κουραστεί να αντέχει, πρώτα αντίκτυπο θα έχει στον εαυτό του και μετά σε εσένα. Συνήθως όμως η κουβέντα <<δεν έχει ανάγκη, αντέχει αυτός>> είναι πιο κοινή στο μυαλό όλων αντί να σκεφτούμε να κάνουμε την καθημερινότητα του απέναντι ή ακόμα και την δική μας ελαφρώς καλύτερη της προηγούμενης. Η αντοχή και η υπομονή δοκιμάζονται στην δύναμη σου να τις εξασκείς ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ! Κάθε μέρα εξαντλούνται και κάθε μέρα ξαναγεμίζουν.

Υπακοή: η ιδιότητα του ανθρώπου να δέχεται τα εξωτερικά του ερεθίσματα και να τα εφαρμόζει. Επίσης, υπάκουο θα μπορούσα να ονομάσω τον άνθρωπο που το "καλό αυτί" του τον ενώνει με τους συνανθρώπους. Αυτόν που ξέρει να ακούει. Για να συνδέσω την υπακοή με τις άλλες τρεις λέξεις, θα κρατήσω την πρώτη έννοια που της έδωσα. Μπορείς να δεχτείς ή, μάλλον, δέχεσαι να δεχτείς οποιοδήποτε εξωτερικό ερέθισμα σου επιφέρει η καθημερινότητα είτε σε αφορά είτε όχι. Αυτά που σε αφορούν είναι και αυτά που σε συνδέουν με την υπομονή σου, την αντοχή σου ή την ανυπακοή σου. Όταν θα τα δεχτείς, η υπομονή και η αντοχή δίνουν μάχη να είναι πρώτοι στρατιώτες της γραμμής γιατί βεβαίως, εδώ διακυβεύεται το "είναι" σου. Όταν δεν θα τα δεχτείς, καλωσορίζεις την ανυπακοή που βρέχει - χιονίζει, αρνείσαι να δεχτείς κάτι λιγότερο για εσένα.

Ανυπακοή: αρνούμαι να ακούσω οτιδήποτε δεν με εκπροσωπεί, δεν αντικατοπτρίζει τον χαρακτήρα μου ή είναι παράλογο κατά τα δεδομένα μου. Ανυπακοή συναντάς στον υπερβολικά εγωιστή άνθρωπο, ή στον αντιδραστικό, ή στον άνθρωπο που εξάντλησε την υπομονή του, την αντοχή του και την υπακοή σαν αρνητικό αποτέλεσμα όμως. Σε αυτόν που πλέον δεν θα δέχεται κάτι λιγότερο από όσα θέλει. Πόσες φορές έχουμε καταλάβει πως έφτασε ο κόμπος στο χτένι και το μοναδικό πράγμα που θέλουμε να κάνουμε εμείς ή ο απέναντι είναι να πει ένα τεράστιο "όχι σε όλα"; Ο υπερβολικά εγωιστής άνθρωπος, την ανυπακοή την έχει στο τσαντάκι του και με αυτή συμβαδίζει. Σε οποιαδήποτε δύσκολη στιγμή του, την χρησιμοποιεί σαν όπλο και αντεπιτίθεται. Ομοίως δρα και ο αντιδραστικός.

Ο λόγος ερμηνείας των τεσσάρων λέξεων είναι γιατί είναι τόσο εξέχουσες καθημερινά που σε κάνουν να νιώθεις άπραγος, στάσιμος και, ίσως σε μερικές περιπτώσεις, δυστυχισμένος. Σε περασμένο άρθρο είχα τονίσει πως την ζωή του ο καθένας την ορίζει εκείνος. Εκείνος είναι ο κυρίαρχος των επιλογών του. Είχα απερίσκεπτα ξεχάσει όμως το εξής, το να μην ξεχνάς πως είναι πολύ όμορφο να "κουβαλάς" και να πορεύεσαι με αυτές τις τέσσερις αρετές που η φύση σου παρέδωσε και οι γονείς σου "καλλιέργησαν" αλλά να μην είσαι δυστυχισμένος με αυτές. Οτιδήποτε και αν γίνει η υπερκατανάλωση αυτών, θα επιφέρουν την δυστυχία όχι μόνο την δική σου αλλά και των ανθρώπων του περιβάλλοντος σου. Αναμφισβήτητα δεν είναι όλα ρόδινα στη ζωή μας και υπάρχουν δυσκολίες που πρέπει να δώσεις αγώνα για να τις προσπεράσεις αλλά μην είσαι δυστυχισμένος με πράγματα ή γεγονότα ή ακόμα και ανθρώπους που εσύ συνεχίζεις να επιλέγεις. Ο Γιώργος, ο Χρήστος, η Βασιλική ή η Ιωάννα (όπως και αν σε λένε αναγνώστη μου) , μια φορά έρχεται στον κόσμο, άλλη δεν θα υπάρξει και άλλος όμοιός του δεν θα υπάρξει. Το δικό σου σημάδι, η δική σου γροθιά στο μαχαίρι, η δική σου προσωπικότητα και ευτυχία θα μείνουν αναμνήσεις στα μυαλά άλλων σαν λιθαράκι εδώ γύρω. Και όπως είπε και ο Chuck Palahniuk "όλοι πεθαίνουμε. Το στοίχημα δεν είναι να ζήσεις ο ίδιος για πάντα, αλλά να φτιάξεις κάτι άλλο που θα το κάνει".

Ζήσε ευτυχισμένος, μην ζεις για να αντέχεις. 

Σας εύχομαι Καλό Πάσχα. Η εβδομάδα των Παθών του Κυρίου μας να μην έχει αντίκτυπο στις δικές σας ζωές. 

Τάνια Πίντζου

<<Δρόμος η αγάπη χωρίς τελειωμό 

Ίσως να φεύγει ή ν' αρχίζει από εδώ 

ή μήπως ψάχνω για να αγαπηθώ 

Σε ό,τι μισώ...>> 

(το άρθρο "Μην ζεις για να αντέχεις!" δημοσιεύτηκε τον Απρίλιο του 2016 από το AridaiaNews.gr)

Η ζωή αλλού σε πάει

Νέος χρόνος, νέα γεγονότα, νέοι στόχοι...

Όσο περνάει ο καιρός αντιλαμβάνομαι πως χρόνο με τον χρόνο η ζωή αλλού σε πάει και σίγουρα ποτέ δεν σε ρωτάει. Άλλους στόχους είχες πέρσι, άλλους έχεις φέτος. Οι μέρες και οι άνθρωποι που τις διανύεις μεταλλάσσουν τους στόχους, τα όνειρα, τις καταστάσεις που ζεις. Η ζωή λοιπόν θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα ορμητικό ρυάκι που οι γονείς σε βοηθούν να κολυμπήσεις μέχρι την ημέρα που δεν θα έχεις την πολυτέλεια των χεριών τους να σε κρατούν. Κάτω από το νερό του δεν μπορείς να δεις τι βρίσκεται. Μπορεί να έχει πέτρες ή διάφορα ζωύφια που άλλα θα σε τσιμπήσουν, άλλα θα προσπαθήσουν να σε τσιμπήσουν μα θα τα αποφύγεις.

Μεγαλώνεις, εξελίσσεσαι ή παραμένεις στάσιμος, αλλάζουν τα θέλω σου και οι κανόνες που ζεις. Θέτεις νέες βάσεις για την κάθε μία χρονιά που σου χτυπά την πόρτα. Άνθρωποι φεύγουν, άνθρωποι έρχονται. Δύσκολος ο αποχωρισμός με τους πρώτους, χαρά η γνωριμία με τους δεύτερους. Ο μόνος που θα υπάρχεις είσαι εσύ! Αν και αυτό με τόσα που γίνονται δεν μπορείς να το πεις με απόλυτη σιγουριά αλλά καλώς εχόντων των πραγμάτων, αυτός που θα ξυπνήσει το πρωί και θα κοιταχτεί στον καθρέφτη θα είσαι εσύ. Θα πας στην δουλειά σου, θα μιλήσεις με τους φίλους, θα σκεφτείς ένα σωρό πράγματα και θα έρθει η ώρα του βραδινού ύπνου. Αυτός ο βραδινός ύπνος που θεωρείται η ώρα της ξεκούρασης για κάποιους πιθανώς να είναι η ώρα της "κούρασης".

Πριν κοιμηθείς συνήθως θα κάνεις έναν απολογισμό. Ξεκινά σαν απολογισμός της ημέρας και μπορεί να καταλήξει και απολογισμός χρόνων. Με ποιους περνούσα τις μέρες μου πριν 10 χρόνια, με ποιους τις περνάω σήμερα και με ποιους θα τις περάσω σε 10 χρόνια από τώρα; Αλλιώς αντιμετώπιζες τις καταστάσεις ανά δεκαετία και αλλιώς θα τις αντιμετωπίσεις σε 10 χρόνια από σήμερα. Καταλαβαίνεις πως θα μπορούσες να αποφύγεις κάποια λάθη σου ή θα μπορούσες να αντιδράσεις αλλιώς σε κάποιες καταστάσεις. Όπα! Νά'τος και αυτός... Αυτό το πρόσωπο το δικό σου (σ.σ είτε είναι συγγενής σου, είτε ο δεσμός σου, είτε ο/η φίλος/η σου) που σε νοιάζεται και σου κρατάει το χέρι. Τον βαριόμοιρο! Τι μπαρούφες έχει ακούσει από το στόμα σου και όμως επιμένει να είναι εδώ γιατί πιστεύει μια άλλη εκδοχή σου. Επιμένει να πιστεύει πως τα λόγια που ξεστομίζονται εν βρασμώ ψυχής είναι λόγια πτερόεντα και τίποτα παραπάνω. Τι χαζή που είσαι; Να, αυτά θα μπορούσες να τα αποφύγεις! Αλλάζεις πλευρό...

... και συνεχίζεις. Θα μπορούσες να αποφύγεις να μιλήσεις νευρικά όταν συζητούσες επειδή σου έφταιγε το γαϊδούρι και ήθελες να χτυπήσεις το σαμάρι. Και κάπως έτσι σε παίρνει ο ύπνος και ξεκινά άλλη μια νέα ημέρα του χρόνου. Μια νέα μέρα που σαφώς θα'χει την ίδια κατάληξη. Οι μέρες μας λοιπόν είναι ξέχωρες και διαφορετικές. Νέα μέρα ξεκινά και αυτή που φεύγει δεν ξαναέρχεται. Είναι μάταιο να προσπαθείς να τραβήξεις πίσω κάποιον άνθρωπο που έφυγε την προηγούμενη μέρα γιατί μπορεί να είναι αργά. Ευχήσου του τα καλύτερα, να τον έχει ο Θεός καλά και όλοι θα ζήσουμε μια χαρά. Είναι μάταιο να μετανιώνεις για μια κακή σου συμπεριφορά της περασμένης ημέρας απέναντι σε αυτό το πρόσωπο που ξέρεις ότι στην παρούσα φάση δείχνει να σε νοιάζεται. Πες "δεν πειράζει, άνθρωπος είμαι" και προσπάθησε την επόμενη φορά να μην το επαναλάβεις. Είναι άδικο μια κακή ημέρα στην δουλειά να σε κάνει να την αντιμετωπίσεις σαν αγγαρεία και να θέλεις να την αποφύγεις. Το ζητούμενο είναι να μπορείς να διαχωρίσεις την προηγούμενη μέρα με την σημερινή και την αυριανή. Άλλη ξημέρωσε χθες, άλλη ξημέρωσε σήμερα και άλλη θα ξημερώσει αύριο! Άλλαξε την ζωή σου από αύριο. Άλλαξε τα δεδομένα της και προγραμμάτισέ τα ανάλογα με τα δικά σου μέτρα και σταθμά γιατί πιθανώς να σου φέρει ή να σου πάρει κάτι.

Αναλογίσου, άλλαξε ο τρόπος σκέψης σου; Οι άνθρωποι δίπλα σου; Άλλαξαν τα δεδομένα σου; Μεγαλώνεις!

Μεγαλώνεις και σιγά σιγά όπως κολυμπάς σε αυτό το ρυάκι χωρίς τα σίγουρα χέρια να σε κρατούν, βαδίζεις προς στο να βρεις ένα μικρό σώμα να κρατήσεις και εσύ στα δικά σου χέρια για να του μάθεις να κολυμπά.

Ίσως με ματωμένα χέρια και πόδια από τις άτσαλες πέτρες που βρέθηκαν στο διάβα σου, ίσως ταλαιπωρημένος από την κακοκαιρία που σε χτύπησε, στάθηκες όρθιος και πρέπει να συνεχίσεις να κολυμπάς μέχρι να μεγαλώσει και να κολυμπήσει μόνο του αυτό το τόσο δα μικρό σωματάκι. Αυτό το κολύμπι λοιπόν, απόλαυσέ το.

Αυτό το κολύμπι είναι ο λόγος που βρίσκεις διαφορετικό τον τρόπο σκέψης σου και τους στόχους σου. Σε αυτό τα χρωστάς όλα, ακόμα και τον άνθρωπο που σε νοιάζεται.

Η ζωή σου είναι σαν ένα φλιτζάνι καφέ. Πότε γλυκιά, πότε πικρή, πότε άγευστη κι αν καμιά φορά σου χυθεί και λίγο έξω απ'το φλιτζάνι, μπορεί να είναι και για γούρι ...

2016, <<μονάχα εγώ και άλλος κανένας...>> 

Τα λέμε και φέτος ... 

(το άρθρο "Η ζωή αλλού σε πάει" δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 2016 από το AridaiaNews.gr)

Καληνύχτα μαμά, καληνύχτα μπαμπά! - Παγκόσμια ημέρα κατά της παιδικής κακοποίησης

<<... ωχ ρε, ποιος τραβάει;Αφήστε με να κοιμηθώ... Πφ, τι φως είναι αυτό που ξεπροβάλει; Και... ποιος είσαι εσύ με τα γυαλιά;>>

<<...εσύ πρέπει να είσαι η μαμά μου, έχω μια οικειότητα με το άγγιγμα σου. Πόσο όμορφη είσαι; Ωπ, να'τος, εσύ είσαι ο μπαμπάς μου. Άτιμε... Σε θυμάμαι που ακουμπούσες εκείνη τη φούσκα που ήμουν μέσα και έβλεπα το χέρι σου κόκκινο>>.

<<Χτύπησα πρώτη φορά το κεφάλι μου. Μου πονάνε και τα γόνατα. Αφού δεν κάθομαι στη θέση μου καλά να πάθω. Χαχαχα, ακόμα θυμάμαι την τρεχάλα σου μαμά. Δεν έπαθα τίποτα ευτυχώς. Μα τι φασαρία είναι αυτή που ακούγεται; Μαλώνει ο μπαμπάς την μαμά; Έκανε ζημιά; Δύσκολο πράγμα να μην μπορείς να περπατήσεις>>.

<<Περπατάω, γιούπι, έκανα τα πρώτα μου βήματα μόνος! Είμαι πρωταθλητής, λέει ο μπαμπάς. Τώρα θα μπορώ να πηγαίνω βόλτα μαζί τους όπως εκείνοι χωρίς να κάθομαι στο καρότσι>>.

<<Μ'αρέσουν πολύ εκείνες οι μέρες μαμά που δεν χρειάζεται να φύγεις για δουλειά και παίζουμε οι δυο μας στο σπίτι. Έχω αρχίσει να λέω και τις πρώτες μου λέξεις. Λατρεύω που σε βλέπω να γελάς μαζί μου. Μα τι σημάδι είναι αυτό στο πρόσωπό σου; Και, γιατί είσαι λυπημένη;>>.

<<Τι φασαρία είναι αυτή βραδιάτικα; Τι φωνές; Κάντε λίγο ησυχία, έχω σχολείο αύριο. Λες να θέλουν ο μπαμπάς και η μαμά να παίξουμε; Ας πάω μέσα. Μαμά γιατί κλαις μαμά; Έλα να σου σκουπίσω τα μάτια. Γιατί μαμά τρέμεις και με σφίγγεις στην αγκαλιά σου; Μα που είναι ο μπαμπάς;>>.

<<Πόσο λατρεύω όταν σε ακούω να γελάς με την ψυχή σου και να λάμπουν τα μάτια σου; Μην την ξανά μαλώσεις ποτέ μπαμπά>>.

<<Μα γιατί με χτυπάς; Επειδή έσπασα το ποτήρι; Φτάνει μπαμπά, με πονάει το χέρι σου. Φτάνει...>>.

<<Πλέον μεγάλωσα. Λένε συνέχεια πως είμαι άντρας και πρέπει να αναλάβω τις ευθύνες μου. Αυτό λέει η θεία μου τόσα χρόνια και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το έλεγε. Μέρα με την μέρα ζούσα μαθαίνοντας πως είναι να τρως ξύλο. Να σε χτυπούν και να βλέπεις τι αντίκτυπο έχει πάνω σου και η πιο ελαφριά σφαλιάρα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο τρομαγμένος ένιωσα όταν είδα για πρώτη φορά την μητέρα μου να κλαίει ματωμένη στο πάτωμα. Ο μπαμπάς έπινε κάτι από ένα μπουκάλι που τον μετέτρεπε σε ένα τέρας που ήθελε να κατασπαράξει την οικογένειά του. Θυμάμαι πόσο αβοήθητος ένιωθα που ήθελα να σώσω την μαμά μου και μετά τον εαυτό μου από τα βάναυσα χέρια του. Όταν δεν κατάπινε εκείνον τον διάολο ήταν ο καλύτερος και ο πιο στοργικός μπαμπάς που θα μπορούσε να έχει ένα παιδί. Τον αγαπούσαν όλοι οι συμμαθητές μου στο σχολείο γιατί τους καλούσε στο σπίτι κάθε Σάββατο απόγευμα και τους κερνούσε χυμό και γλειφιτζούρι. Πως θα μπορούσα να τους παραπονεθώ λοιπόν για το τι κάνει σε εμένα και στη μαμά; Δεν θα με πίστευε κανείς. Μεγάλωσα. Είμαι έτοιμος να βγάλω το λύκειο και ακόμα απορώ πως θα βρεθούν λεφτά για να με συντηρήσουν. Για σπουδές ούτε λόγος! Ο μπαμπάς έχει γίνει ένας πολύ ισχυρός αρχηγός του σπιτιού που πλέον φοβόμαστε να του πούμε ακόμα και καλημέρα με τον τρόμο μήπως και μας χτυπήσει. Την περασμένη εβδομάδα ήμουν το τελευταίο του θύμα. Δεν ήθελα να τον βοηθήσω να κόψουμε ξύλα με την δικαιολογία ότι είχα πολύ διάβασμα. Μπήκε στο δωμάτιο, με άρπαξε από το κεφάλι ρίχνοντάς με από την καρέκλα και μου έδωσε δυο σφαλιάρες. Στο πρόσωπο! Τα σημάδια τους ήταν εμφανή όχι μόνο στο πρόσωπό μου αλλά και στη ψυχή μου. Ακόμη ξυπνάω από εφιάλτες τα βράδια που βλέπω εκείνη τη σκηνή και με δακρυσμένα μάτια δίνω μια υπόσχεση κάθε φορά στον εαυτό μου: θα σώσω εμένα και την μάνα μου από αυτόν τον Γολγοθά το συντομότερο δυνατόν. Οι ρόλοι αντιστράφηκαν ξανά. Ο μόνιμος του εχθρός είναι πλέον η μαμά. Χθες παρασυρόμενος από την μέθη του όρμηξε να την χτυπήσει με ένα σίδερο. Εκείνη έντρομη φώναξε το όνομά μου δυνατά. Μπήκα στη μέση και προσπάθησα να τον διώξω από μπροστά της. Του φώναξα για πρώτη φορά στη ζωή μου πως αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση θα φύγω από το σπίτι. Εξαγριώθηκε περισσότερο και τώρα ερχόταν απειλητικά προς το μέρος μου. "Βάρα" του φώναξα. "Φυσικά μόνο αυτό ξέρεις να κάνεις με καταπληκτική μαεστρία. Βάρα!". Έκανε ένα βήμα μπρος και σταμάτησε σαν να τον εμπόδισε ένα αόρατο χέρι. Με δακρυσμένα μάτια παραμέρησα την μητέρα μου στο δωμάτιό της. Την παρακάλεσα να πάρουμε το αυτοκίνητο και να φύγουμε. Θα βρίσκαμε την άκρη οι δυο μας για το πως θα ζήσουμε. Τουλάχιστον δεν θα ξυπνούσαμε με την ατμόσφαιρα του φόβου γύρω μας. Αρνήθηκε. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω το γιατί και αν θέλετε, δεν θέλω να καταλάβω το γιατί. Προσπάθησα να την μεταπείσω χαϊδεύοντας το αναψοκοκκινισμένο της από τα κλάματα πρόσωπο. Δεν δέχτηκε να ακούσει κουβέντα. Δικαιολογούσε τον πατέρα μου πως ήταν ο καλύτερος άνθρωπος που είχε συναντήσει ποτέ της και πως δεν πράττει, ούτε μιλάει ο εαυτός του αλλά το ποτό. Θύμωσα τόσο πολύ μαζί της.

Είσαι άξια της μοίρας σου μαμά. Μαζί μεγαλώσαμε. Εγώ μεγάλωσα εσένα και εσύ εμένα. Υπήρξε ένας τρίτος στη σχέση μας που μας κακοποίησε με τους χειρότερους τρόπους. Ψυχολογικά και σωματικά. Εγώ δέχτηκα να φύγω από τον βούρκο και μαζί μου να τραβήξω και εσένα. Εσύ βλέπεις επέλεξες να μείνεις. Δεν ξέρω αν μένεις γιατί τον αγαπάς ή γιατί τον συνήθισες. Δεν ξέρω αν τον αγαπάς γιατί φοβάσαι την μοναξιά στα γεράματά σου, αν και δεν θα άφηνα ποτέ το χέρι σου χωρίς το δικό μου να το αγκαλιάζει. Δεν μπορείς να με αναγκάσεις όμως να μείνω μαμά. Ο θυμός μου για εκείνον και το μίσος μου είναι τόσο μεγάλο που θα γίνει κακό στο σπίτι μας. Κάθε φορά που αντικρίζω το αγριεμένο του πρόσωπο εύχομαι να πεθάνει με τον οποιονδήποτε τρόπο εκείνη τη στιγμή. Δεν θα λυπηθώ, δεν θα κλάψω. Αυτό του αξίζει! Κάποιος να χτυπήσει εκείνον όπως χτυπούσε εμένα και φοβόμουν να μιλήσω. Φοβόμουν να περπατήσω στον δρόμο γιατί ντρεπόμουν. Νόμιζα πως όλος ο κόσμος ήξερε τα όσα περάσαμε σε αυτό το σπίτι. Πλέον δεν είμαι υποχρεωμένος όμως να δέχομαι ούτε εκείνον ούτε και εσένα. Καληνύχτα μαμά. Σ'αγαπώ πολύ. Τόσο πολύ και τόσο δυνατά που δεν μπορώ να βλέπω την καταστροφή σου...

Όσον αφορά εσένα μπαμπά, σε ευχαριστώ για όλες τις πίκρες που μου έδωσες. Σε ευχαριστώ που μπροστά στα μάτια μου ουκ ολίγες φορές χτύπησες τη γυναίκα που με έφερε στον κόσμο και αυτό επειδή δεν βρισκόμουν εύκαιρος εγώ για να το κάνεις. Σε ευχαριστώ που χτύπησες εμένα άλλες τόσες φορές όταν άρχισα να μεγαλώνω. Σε ευχαριστώ για τους εφιάλτες που βλέπω ακόμα στον ύπνο μου, για το ψυχολογικό χάος που μου προκαλούν όσα έζησα μέσα στο σπίτι. Σε ευχαριστώ που μισώ το χέρι σαν μέρος του σώματος και πόσο μάλλον το δικό σου. Ευχαριστώ μπαμπά που δεν θα μπορέσω ποτέ να κάνω οικογένεια γιατί φοβάμαι μήπως και γίνω σαν εσένα. Φοβούμενος πως θα πληγώσω το παιδί μου θα τα βάζω με τον εαυτό μου και θέλοντας και μη τα νεύρα μου δεν θα με κρατούν ήρεμο. Σε ευχαριστώ για όλα. Ο πόνος που μου προκάλεσες και μου προκαλείς ακόμα ήταν ένα μεγάλο μάθημα ζωής. Ένα μάθημα το οποίο μου δίδαξε πως εφόσον σε προδίδει ο άνθρωπος που σε έφερε στον κόσμο, τότε όλοι αυτοί εκεί έξω γιατί να μην το κάνουν; Δεν ξέρω τι σε οδήγησε να τα κάνεις όλα αυτά και ούτε θέλω να μάθω. Δεν ξέρω αν μπορώ να σε συγχωρέσω και αν θέλω να το κάνω. Ξέρω μόνο ένα: πως εφόσον δεν μπορώ να σου κάνω κακό, θα σε διαγράψω από την ζωή μου. Τόσο εύκολα και απλά όσο εύκολα χαστούκιζες το πρόσωπό μου. Καληνύχτα μπαμπά...>>.

19 Νοεμβρίου: Παγκόσμια ημέρα κατά της παιδικής κακοποίησης.
* Το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλες εκείνες τις ψυχούλες που υποφέρουν βουβά... από ντροπή! Γιατί αυτό νιώθουν. Ντροπή και φόβο πως αυτές ευθύνονται για ό,τι τους συμβαίνει.

(το άρθρο "Καληνύχτα μαμά, καληνύχτα μπαμπά - Παγκόσμια ημέρα κατά της παιδικής κακοποίησης" δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο του 2015 από το AridaiaNews.gr)