Καλή Χρονιά!
Άργησα αλλά επανήλθα και φέτος για να σου ευχηθώ 2017 καλύτερες ευχές εν συγκρίσει με αυτές της περασμένης χρονιάς. Φαντάζομαι συζητάς με φίλους και γνωστούς πως σε βρήκε ο νέος χρόνος, συγκρίνεις τα περσινά με τα φετινά, άλλα καινούργια άλλα ίδια... Το moto που καθιέρωσα για φέτος είναι το <<όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας ήταν, είναι και θα είναι πάντα περαστικοί>>. Κανείς δεν μένει (δυστυχώς) για πάντα και με την φυγή του όλο και κάτι θα πάρει.
Είναι όπως εγκαταλείπεις εσύ το δύσκολο κομμάτι της εκάστοτε σχέσης που σε κακοποιεί συναισθηματικά, κάπως έτσι γίνεται και με εκείνους. Ξέρεις κάτι; Με στεναχωρεί αυτή η κατάσταση κάθε φορά, όσο και αν με θυμώσει στην αρχή, υπάρχει η μπούμερανγκ στιγμή που με στεναχωρεί. Γιατί να μην υπάρχουν δύο άνθρωποι (όχι περισσότεροι) που να πορευτούμε από τα γεννητάτα μας έως το θανατικό μας; Γιατί πρέπει να έρχεται κάποιος, να τρέφουμε αισθήματα γι'αυτόν και μετά να φύγει; 2017 με νέους ανθρώπους και αυτό με ενοχλεί. Είναι πολλές οι αλλαγές παιδιά, δεν προλαβαίνω να τις συνειδητοποιήσω. Μείνετε λίγο περισσότερο, στηρίξτε αυτούς που σας έχουν ανάγκη, μην βιάζεστε να κάνετε σχέσεις (ερωτικές/φιλίας) με ημερομηνία λήξεως. Πως καταντήσαμε έτσι άνθρωπέ μου;
Ξέρεις τι θυμήθηκα τις προάλλες; Όταν ήμασταν στην εφηβεία το τότε in moto που λέγαμε ο ένας στον άλλον <<και αν χάσεις αυτό το λεωφορείο, θα περάσει το επόμενο>>. Έλα μου ντε όμως που δεν είμαστε εμείς αυτοί της στάσης πλέον αλλά το ίδιο το λεωφορείο! Ξεκινάμε μια διαδρομή και είμαστε από στάση σε στάση. Άλλους παίρνουμε μαζί, άλλους αφήνουμε, κανείς πλέον δεν μένει για πολύ. Γι'αυτό σου λέω και θα στο ξαναπώ, όλοι οι άνθρωποι ήταν, είναι και θα είναι πάντα περαστικοί στη ζωή μας. Οι καλοί που πέρασαν απλά ακολούθησαν άλλο δρόμο για την ζωή τους, οι ακατάλληλοι που πέρασαν ήθελαν εξαρχής το καλό σου αρκεί να μην ήταν καλύτερο από το δικό τους καλό. Και οι μεν και οι δε σου λείπουν. Και αναρωτιέσαι; Τι γίνεται τώρα; Αυτή θα είναι η κατάσταση; Άλλος φεύγει άλλος έρχεται, σκορποχώρι όλα; Ω ναι! Έτσι θα συνεχίσει να είναι η κοινωνία. Χάθηκαν οι αξίες της εκτίμησης και της πραγματικής φιλίας και αληθινών συναισθημάτων προς τους ανθρώπους. Οι παιδικές φιλίες ψιλομένουν και ακόμα και γι'αυτό θα σου πω πως είμαι αρκετά επιφυλακτική μιας που μεγαλώνουμε και έτσι όπως κυλάνε όλα σαν ρόδα, ακόμα και αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί με απόλυτη σιγουριά.
Όχι, όχι μην αισθάνεσαι μόνος, απλά προσπάθησε να συνειδητοποιήσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται πως η ζωή σου θα είναι αυτή. Δεν θα είσαι μόνος αλλά και δεν θα είσαι κατά 90% με τους ίδιους ανθρώπους στο πέρας των χρόνων. Έμαθα σε όλα τα πράγματα να αφήνω ένα 10% στον αέρα να αιωρείται σε περίπτωση που ξαναμφισβητήσω τον εαυτό μου. Τα πράγματα έχουν ως εξής: πάνε, έρχονται, μένουν, ξαναφεύγουν, ξαναέρχονται αλλά εγώ μένω ΕΔΩ. Είμαι εδώ και φέτος να κρατήσω συντροφιά σε εσένα και εσύ σε εμένα, να συζητήσουμε ό,τι θες, να μου προτείνεις ό,τι θες, να κρατήσεις την ανωνυμία σου αλλά παρόλα αυτά να πεις ό,τι θες να πεις και να εισακουσθείς παραέξω. Και υποσχέθηκα πως φέτος θα γράψω πολύ περισσότερο από άλλες χρονιές ... Stay Tuned!!
(το άρθρο "Η δύναμη να λες αντίο" δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 2017 από το AridaiaNews.gr)
