Think alternatively: Ποινή φυλάκισης

Έτρεχα αλαφιασμένη χωρίς να γνωρίζω από την ταραχή μου ο δρόμος που ακολουθούσα που θα οδηγούσε. Το μόνο που ήθελα ήταν να αποκολληθεί το σώμα μου από αυτόν τον κόσμο. Από τον κόσμο που δυστυχώς σηκώνει και εσένα στα χέρια του. Σταμάτησα σε μια γωνία και γύρισα να δω ποιος με ακολουθεί, από ποιον έτρεχα. Δεν ήταν κανείς. Γύρω μου κόσμος άγνωστος, φώτα παντού και όλα αυτά τρεμόπαιζαν στο μυαλό μου προκαλώντας τα δάκρυα μου να κυλήσουν. Δεν ήξερα γιατί έκλαιγα. Έκλαιγα γιατί σε πλήγωσα; Έκλαιγα γιατί με τιμώρησα; Έκλαιγα γιατί δεν θα σε ξαναδώ; Λίγο παραπέρα ήταν ένα παγκάκι. Η κολόνα πιο δίπλα το έλουζε με φως και εκείνο άνοιξε τα χέρια του για να με αγκαλιάσει. Ξάπλωσα κουλουριασμένη επάνω του και έφερα στην σκέψη μου την πρώτη φορά που σε είδα. Εκείνη την τόσο απρόσμενη γνωριμία μας. Χαμογέλασα και άφησα τις σκέψεις μου να χορέψουν ένα βαλς, σαν αυτό που χορέψαμε το βράδυ του χωρισμού μας.

Έπεσα στην αγκαλιά σου κατά λάθος και σε έσφιξα τόσο δυνατά, μη μπορώντας να ανακτήσω τις δυνάμεις μου και να σηκωθώ στα πόδια μου. Το σώμα μου κούμπωσε επάνω στο δικό σου, νιώθοντας το σαν να βρήκε τον χαμένο μαγνήτη του. Το μυαλό μου διέταξε να απομακρυνθεί αλλά εκείνο δεν υπάκουε σε καμία άλλη εντολή εκτός από αυτήν της καρδιάς. <<Ο λόγος που σε φώναξα εδώ ήταν για να σου πω ότι δεν μπορώ να σε βλέπω άλλο πια. Και καταλαβαίνεις τι εννοώ... Ξέρω πως δεν έτυχε καμία από τις φορές που βρέθηκες μπροστά μου, όσο και αν ήθελες να με πείσεις για το αντίθετο. Είμαι παντρεμένη, έχω τρία παιδάκια και έναν άντρα που μας αγαπά και μας προσέχει όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Πέρασαν 15 χρόνια από τότε που με ένα βαλς αποφάσισες ότι έπρεπε να με βάλεις στην άκρη της ζωής σου. Δέξου το και προχώρησε. Εντάξει, κάναμε και οι δύο λάθη όταν ήμασταν νέοι. Λάθη τρομερά που κόστισαν στον έναν το χέρι του άλλου. Και; Ξέρεις γιατί; Θα σου πω εγώ. Γιατί ο εγωισμός των νιάτων μας ήταν πολύ πιο πάνω από την αγάπη που μας ένωνε. Με χώρισες, με πόνεσες, γύρισες πίσω να με διεκδικήσεις ξανά, σε πόνεσα εγώ, γύρισα εγώ να σε διεκδικήσω ξανά, με πόνεσες εσύ και πάει λέγοντας! Αυτό γινόταν... Και πέρασαν τα χρόνια. Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια. Χρόνια που αν τα καλοσκεφτείς θα δεις ότι θα μπορούσαμε να έχουμε γιο 15 χρονών και θα ήταν δικός ΜΑΣ. Και τώρα είμαστε καταδικασμένοι και οι δύο να πορευόμαστε ο ένας με το μαράζι του άλλου. Να είναι οι καρδιές μας διαχωρισμένες στα δύο μέρη επειδή κανένας από τους δύο ανεγκέφαλους ενήλικες δεν μπόρεσε να σταματήσει τον εγωισμό του. Σ'αγαπώ. Σ'αγαπώ ακόμα. Όχι ανθρώπινα, ούτε φιλικά. Σ'αγαπώ, όπως τότε, παράφορα και πολύ και δεν με αφορά τόσο το γεγονός του να σε πείσω όσο το να μάθεις πως πάντα θα σε αγαπώ. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι εφόσον δεν σε ξέχασα 15 χρόνια τώρα, θα με κάνει να σε ξεχάσω στο μέλλον; Και δεν είναι ότι δεν μπορώ, είναι ότι δεν θέλω. Ζεις μέσα μου κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό. Αλλά τελικά κατάλαβα πως είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε έτσι. Εσύ με εμένα μέσα σου και εγώ με εσένα μέσα μου. Δεν θα μπορέσει κανείς από τους δυο μας να γευτεί την απόλυτη ευτυχία της παρέας του άλλου. Μου πήρε πολύ χρόνο να τα σκεφτώ και να τα καταλάβω όλα αυτά αλλά όσο πιο σύντομα τα αποδεχτείς τόσο πιο εύκολα θα συνεχίσεις να ζεις. Χώνεψέ τα και μην έρχεσαι μπροστά μου, δεν θα κερδίσεις τίποτα. Εγώ ζω μέσα σου και εσύ ζεις μέσα μου και αυτό θα είναι πάντα το δικό μας μυστικό. Όταν η στεναχώρια μου χτυπά την πόρτα, της ανοίγω και τρέχω κοντά σου, όπως παλιά, θυμάσαι; Μέχρι που όταν σταμάτησες να μου ανοίγεις ή να ανοίγεις και να κλείνεις ξανά την πόρτα στα μούτρα μου, εγώ συνέχισα να έρχομαι νοητά. Ήσουν και είσαι το στήριγμά μου. Σε παρακαλώ όμως. Μην με τιμωρείς άλλο. Δεν έχω δυνάμεις πια... >>

Σου έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο, σκούπισα τα κλαμένα σου μάτια και γύρισα την πλάτη μου. Έφυγα νευρικά για να μην καταλάβεις ότι είχα μετανιώσει στο επόμενο δευτερόλεπτο τα όσα είπα. Ξεκίνησα να τρέχω μη γνωρίζοντας που πάω. Ξημέρωσε πια. Τέτοια ώρα ξυπνάω να ετοιμάσω πρωινό, να τους φιλήσω όλους και να απομονωθώ για να τρέξει η σκέψη μου κοντά σου. Να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι είμαι καταδικασμένη να πληρώνω το τίμημα του έρωτα μας μέχρι να κλείσω μια και καλή τα μάτια μου. Και μετά, εκεί που θα σε συναντήσω, θα σε πιάσω από το χέρι για να ζήσουμε αιώνια ξαπλωμένοι σε μια αιώρα όσα δεν ζήσαμε στην ζωή που μας χαρίστηκε...

(τα κείμενα "Think alternatively" αποτελούν κείμενα μη δημοσιευμένα τα οποία είναι φανταστικού χαρακτήρα και οποιαδήποτε ταύτιση με την πραγματικότητα, είναι εντελώς συμπτωματική)