Κυριακή 4 Ιουνίου 2017

Μέχρι το τέλος -- παράκληση από αναγνώστη

Editorial

Ξύπνησε! Επιτέλους αυτό που είχα αφυπνίσει άθελά μου και με γέμισε όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, ξύπνησε μετά από τρεις σχεδόν μήνες απόλυτου ύπνου. "Θέλω να γράψω, θέλω να γράψω ...". Τι να πρωτοέγραφα όμως που τρεις μήνες κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ έβρισκα το θέμα μου, το άρχιζα και το ανέβαλα για την επόμενη μέρα; Θα τον πάρω τηλέφωνο! Χτυπάει ... <<Καλέ μου τι κάνεις;>>. <<Καλά είμαι, εσύ;>>. <<Καλά είμαι και εγώ. Θέλω να γράψω, βρες μου ένα θέμα>>. <<Θέλω να μου γράψεις κάτι ερωτικό και αγαπησιάρικο>>. <<Έχω γράψει πολλά τέτοια όμως!>>. <<Θέλω να μου πεις για εκείνους τους έρωτες που μας κρατάνε πίσω, που νιώθεις ενοχές ακόμα και γι'αυτά που δεν έκανες. Σου στέλνω και ένα ιδανικό τραγούδι που είμαι σίγουρος ότι θα σε εμπνεύσει>>.

Έχω αφιερώσει πολλά κείμενα σε αυτόν τον βάρβαρο έρωτα. Έχω προσπαθήσει να τον εξηγήσω με όσες περισσότερες λέξεις γίνεται. Και αυτόν και την φιλενάδα του την αιώνια αγάπη. Έχω πει και ξαναπεί πως σε κάθε χωρισμό, νιώθεις μια συναισθηματική σταύρωση, ένα μαρτύριο που δυστυχώς δεν ξέρεις πόση θα είναι η διάρκειά του. Σε συντροφεύει ένας ακατάπαυστος δυνατός χτύπος της καρδιάς αργά και σταθερά λες και θα σε εγκαταλείψει ακόμα και αυτή. Προσδοκάς για την ημέρα που θα σταματήσει όλο αυτό το μεγάλο ΓΙΑΤΙ να βουίζει στα αυτιά σου και στο στόμα σου, θα σταματήσεις να σταυρώνεις τον εαυτό σου και να του ρίχνεις ευθύνες που έφυγε. Θα σταματήσεις να έχεις ενοχές που δεν προλάβες να δώσεις όσα είχες ακόμα να δώσεις...

Πόσο ριψοκίνδυνο σε κάνει ο πόνος της αγάπης; Ακόμα και να πέθαινες δεν θα σε ένοιαζε όσο και αν νιώθεις ευγνώμων γι'αυτό που έζησες και μεταξύ μας, θα ξαναζούσες! Ήταν ένα χέρι που σε ταξίδεψε σε άλλον κόσμο, σου έδειξε ό,τι είχε και δεν είχε και ξαφνικά σε προσγείωσε στην πραγματικότητα. Και εσύ την αγάπησες! Την αγάπησες σφόδρα κακομοίρη μου. Σκούπισες τα κλαμένα μάτια της και φίλησες το χέρι της που έτρεμε και όλα αυτά με αντάλλαγμα την εγκατάλειψη και τον διαρκές πόνο που όσα χρόνια και να περάσουν αντί να σβήσει ή να καταλαγιάσει, δυναμώνει βουβά και σου τρώει τα σωθικά. Νιώθεις ότι σε λιώνει μέσα σου και ακόμα και αυτό, σου είναι τόσο πολύτιμο που θες να το κρατήσεις δικό σου και να μην το μοιραστείς με κανέναν. Σου πιέζει το στομάχι, σου στραγγίζει την καρδιά και κάπου εκεί αντί να ξεστομίσεις κάτι εγωιστικό λόγω του πόνου που νιώθεις, εσύ σκέφτεσαι τις ενοχές και τις Ερινύες που σε κυνηγούν γι'αυτά που δεν πρόλαβες να δώσεις. Οπότε καταδικάζεσαι εις διπλούν. Νιώθεις προδομένος από τον ίδιο σου τον εαυτό που δεν έγινες η γυάλα της για να την προστατέψεις σε κάθε τι κακό που μπορεί να την κυνηγά. Νιώθεις ότι είναι ο σκοπός σου, γι'αυτό ήρθες στον κόσμο αυτόν, για να αγαπηθείς αλλά και να αγαπήσεις με πράξεις, όχι με λόγια! Να γίνεις η ασπίδα που δεν θα της δημιουργήσει την παραμικρή γρατζουνιά. Να είσαι αυτό το στήριγμά της που κάθε φορά που θα σου χτυπάει την πόρτα, θα την ανοίγεις περιχαρής για να μην νιώσει μόνη και ότι δεν αγαπιέται από κανέναν.

<<... αυτούς που φεύγουνε νωρίς, ποτέ δεν τους ξεχνάμε...>>. Ε ναι! Γιατί αποφάσισε μόνη της να φύγει. Δεν σε ρώτησε, δεν στο συζήτησε, δεν σου έδωσε κάποια φθηνή δικαιολογία τουλάχιστον να την θυμάσαι και να πατάς εκεί επάνω για να ξεφύγεις από την σκιά της. Σε αφήνει να μην ξεχάσεις. Σαν να σου υπόσχεται πως εσείς οι δύο θα τα ξαναπείτε. Σε πέντε, δέκα χρόνια! Τότε που δεν θα μπορείτε να κάνετε τίποτα για να ολοκληρώσετε αυτό που είχατε αρχίσει. Τότε που πιθανώς να σας ακολουθούν ακόμα δύο άνθρωποι στις ζωές σας. Τότε που θα έχετε μπει σε έναν λάκκο πιο βαθύ και θα παλεύετε με τα δαιμόνια που σας άφησε μέσα σας. Τότε που ... <<Διάολε! Επιθύμησα τόσο την μυρωδιά σου και το βλέμμα σου...γιατί με βασανίζεις Θεέ μου;>>

Δεν θα σου απαλύνω τον πόνο, δεν θα σου χαϊδέψω τα αυτιά. Δεν ξέρω αν ποτέ θα σταματήσει το μαρτύριο της. Μακάρι! Μακάρι να γίνει χθες! Η ζωή σου συνεχίζεται όμως και δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να καταπιάνεσαι με πολλά για να μην σκέφτεσαι. Για να μην τιμωρείσαι. Και να ξέρεις πως πολλές φορές συζητώντας τα προβλήματα του απέναντι, ξελαφρώνουν και οι δύο από οτιδήποτε τους θεριεύει. <<Μέχρι το τέλος η ψυχή και όμως πηγαίνει και πιο κει ...>>

(*αφιερωμένο σε αυτόν που το ζήτησε)


(το άρθρο "Μέχρι το τέλος -- παράκληση από αναγνώστη) δημοσιεύτηκε τον Μάιο του 2017 από το AridaiaNews.gr)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου