Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2017

Μην ξέροντας τι έκανες, πέρυσι το "καλοκαίρι"...

<<Και καλά να μην ήξερες τι έκανες... Θες λίγο η ηλικία, θες λίγο η φοιτητική ανέμελη ζωή, θες λίγο το καλοκαιράκι, θες λίγο ο χωρισμός που πλέον ήταν καιρός να ξεπεράσεις, θες λίγο οι υποχρεώσεις που σε έπνιγαν και ήθελες να ξεσκάσεις; Σε δικαιολογείς και προχωράς. Και το πιο πιθανό είναι να μην κοιτάξεις καν πίσω ή αν κοιτάξεις να έχεις μια γλυκιά μέθη, μια μακρινή ανάμνηση, ένα κόκκινο κρασί στα χείλη...Και καλά θα κάνεις!
Έλα όμως που υπάρχουν και εκείνες οι αναθεματισμένες φορές που όχι μόνο ήξερες τι έκανες,αλλά παρότι το έβλεπες, ναι, το έβλεπες ότι δεν ήταν μόνο στραβός ο γυαλός, αλλά και εσύ αρμένιζες υπερβολικά στραβά, δεν έκανες τίποτα. Είχες πλήρη επίγνωση της αλλοπρόσαλης συμπεριφοράς σου, καταλάβαινες ότι, όχι μόνο απομακρύνεσαι από ανθρώπους που αγαπάς, αλλά κυρίως ότι δεν τους αφήνεις και περιθώρια να σε πλησιάσουν. Και παρολ΄αυτά τον χαβά σου εσύ. Και το ήθελες ...το ήθελες τόσο πολύ να μην τους αφήσεις να χαθούν, πάλευες να φωνάξεις ότι πονάς και εσύ, αλλά είχες χαθεί στο ίδιο σου το μυαλό. Γιατί στο μυαλό σου πίστευες ότι έκανες το σωστό, ότι τους προστάτευες, ότι έπρεπε να απομακρυνθείς για ό,τι κακό τους είχες κάνει...
Αλήθεια πόσο μεγάλο ήταν πια αυτό το κακό; Αναρωτήθηκες ποτέ σοβαρά; Αφού σε έψαξαν, προσπάθησαν να τα βρείτε, σε συγχώρεσαν και όχι μία αλλά πολλές φορές. Γιατί κατέβασες τοίχους γύρω σου; Γιατί να αυτοτιμωρείσαι; Γιατί να λες και να λες και να λες συνεχώς στον εαυτό σου πως δεν τους αξίζεις; Και οκ, το κάνεις... Για πόσο όμως θα το συνεχίσεις; Και όταν πια σταματήσεις, θα έχεις κουράγιο να μετρήσεις τις απώλειες;
Λένε συχνά πως αυτός που πλήττεται από κάτι ,και δεν εννοώ κάποιο αντικείμενο ή εργατικό ατύχημα για να συνεννοούμαστε, είναι αυτός που πονά πιο πολύ, αυτός που του μένει ένα αγκάθι. Μίσες αλήθειες σου λέω εγώ και κολοκύθια. Γιατί ο άλλος δεν είναι άνθρωπος; Δεν έχει το δικαίωμα να ακουστεί και η δική του εκδοχή; Δεν έχει δικαίωμα να έχει κάνει λάθη ,όχι από εγωισμό ,αλλά γιατί τότε τα έκρινε ως τις μόνες ορθές λύσεις; Δεν υπάρχει περίπτωση να έκαναν και οι άλλοι λάθη; Δε υπάρχει περίπτωση να έφυγε ,όχι γιατί το ήθελε, αλλά γιατί αν έμενε θα έπρεπε να αποκαλυφθούν πρόσωπα και γεγονότα; Μήπως έπρεπε να δώσει άτομα στον τάκο, για να αποδείξει πως και ο ίδιος δέχτηκε ύπουλα χτυπήματα; Χτυπήματα που τον οδήγησαν να δράσει ως άγριο θηρίο επιτεθέμενο προς πάσα κατεύθυνση. Το ξέρεις από παιδί ,μην το παίζεις σοκαρισμένος. Μαζί με τα χλωρά...
Και ναι, τελικά σταματάς το αυτομαστίγωμα και το μόνο που σου μένει είναι ένας βουβός πόνος. Και ο άτιμος, αν και βουβός, σου διαλύει το μυαλό,σε αφήνει για μέρες χωρίς διάθεση, σε κολλάει στο παρελθόν. Και πρόσεξε. Το ξέρεις και το ξέρω πως δεν πονάς για όλους όσους έχασες ,καθώς πολλοί δεν ήταν άξιοι να μείνουν, αλλά για όσους άξιζαν. Για όσους αγάπησες και αγαπάς με την πιο βαθιά σημασία της λέξης, αλλά ποτέ δεν τόλμησες να το πεις, γιατί είχες την πεποίθηση πως αυτό ισούται με αδυναμία. Με ένα άνοιγμα της ψυχής σου που τόσο ξεροκέφαλα κρατούσες μακριά από όλους. Κράτα τη και να τη χαίρεσαι!
Και ποιοι ήταν τελικά αυτοί που κατατάσσεις στις σημαντικές απώλειες; Εσύ ξέρεις...Σύντροφοι, φίλοι, εραστές, συγγενείς, ανεκπλήρωτοι έρωτες. Έχει καμιά σημασία;
Δούλεψε μέσα σου, μάθε να διεκδικείς, να μιλάς όταν έχεις κάτι να πεις και να μη σιωπάς, καθώς όχι μόνο δε θα θεωρηθεί ανωτερότητα ,αλλά πιθανώς να το μετανιώνεις για το υπόλοιπο της ζωής σου. Μη φοβάσαι να λες σε αγαπώ, μη φοβάσαι να αγκαλιάζεις, μη φοβάσαι να κοιτάς στα μάτια τους άλλους μην τυχόν και δουν την ψυχή σου. Ας τη δουν... Αν προλάβεις όμως να δεις εσύ τη δική τους;
Τότε θα ξέρεις τι κάνεις στη ζωή σου, ποιους θες να έχεις και ποιοι θέλουν να έχουν εσένα. Τότε κάθε ‘’καλοκαίρι’’ θα είναι δικό σου. Και το κυριότερο...Θα ξέρεις!>>


Ζέτα Παπαδημητρίου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου