Think alternatively: Ποινή φυλάκισης

Έτρεχα αλαφιασμένη χωρίς να γνωρίζω από την ταραχή μου ο δρόμος που ακολουθούσα που θα οδηγούσε. Το μόνο που ήθελα ήταν να αποκολληθεί το σώμα μου από αυτόν τον κόσμο. Από τον κόσμο που δυστυχώς σηκώνει και εσένα στα χέρια του. Σταμάτησα σε μια γωνία και γύρισα να δω ποιος με ακολουθεί, από ποιον έτρεχα. Δεν ήταν κανείς. Γύρω μου κόσμος άγνωστος, φώτα παντού και όλα αυτά τρεμόπαιζαν στο μυαλό μου προκαλώντας τα δάκρυα μου να κυλήσουν. Δεν ήξερα γιατί έκλαιγα. Έκλαιγα γιατί σε πλήγωσα; Έκλαιγα γιατί με τιμώρησα; Έκλαιγα γιατί δεν θα σε ξαναδώ; Λίγο παραπέρα ήταν ένα παγκάκι. Η κολόνα πιο δίπλα το έλουζε με φως και εκείνο άνοιξε τα χέρια του για να με αγκαλιάσει. Ξάπλωσα κουλουριασμένη επάνω του και έφερα στην σκέψη μου την πρώτη φορά που σε είδα. Εκείνη την τόσο απρόσμενη γνωριμία μας. Χαμογέλασα και άφησα τις σκέψεις μου να χορέψουν ένα βαλς, σαν αυτό που χορέψαμε το βράδυ του χωρισμού μας.

Έπεσα στην αγκαλιά σου κατά λάθος και σε έσφιξα τόσο δυνατά, μη μπορώντας να ανακτήσω τις δυνάμεις μου και να σηκωθώ στα πόδια μου. Το σώμα μου κούμπωσε επάνω στο δικό σου, νιώθοντας το σαν να βρήκε τον χαμένο μαγνήτη του. Το μυαλό μου διέταξε να απομακρυνθεί αλλά εκείνο δεν υπάκουε σε καμία άλλη εντολή εκτός από αυτήν της καρδιάς. <<Ο λόγος που σε φώναξα εδώ ήταν για να σου πω ότι δεν μπορώ να σε βλέπω άλλο πια. Και καταλαβαίνεις τι εννοώ... Ξέρω πως δεν έτυχε καμία από τις φορές που βρέθηκες μπροστά μου, όσο και αν ήθελες να με πείσεις για το αντίθετο. Είμαι παντρεμένη, έχω τρία παιδάκια και έναν άντρα που μας αγαπά και μας προσέχει όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Πέρασαν 15 χρόνια από τότε που με ένα βαλς αποφάσισες ότι έπρεπε να με βάλεις στην άκρη της ζωής σου. Δέξου το και προχώρησε. Εντάξει, κάναμε και οι δύο λάθη όταν ήμασταν νέοι. Λάθη τρομερά που κόστισαν στον έναν το χέρι του άλλου. Και; Ξέρεις γιατί; Θα σου πω εγώ. Γιατί ο εγωισμός των νιάτων μας ήταν πολύ πιο πάνω από την αγάπη που μας ένωνε. Με χώρισες, με πόνεσες, γύρισες πίσω να με διεκδικήσεις ξανά, σε πόνεσα εγώ, γύρισα εγώ να σε διεκδικήσω ξανά, με πόνεσες εσύ και πάει λέγοντας! Αυτό γινόταν... Και πέρασαν τα χρόνια. Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια. Χρόνια που αν τα καλοσκεφτείς θα δεις ότι θα μπορούσαμε να έχουμε γιο 15 χρονών και θα ήταν δικός ΜΑΣ. Και τώρα είμαστε καταδικασμένοι και οι δύο να πορευόμαστε ο ένας με το μαράζι του άλλου. Να είναι οι καρδιές μας διαχωρισμένες στα δύο μέρη επειδή κανένας από τους δύο ανεγκέφαλους ενήλικες δεν μπόρεσε να σταματήσει τον εγωισμό του. Σ'αγαπώ. Σ'αγαπώ ακόμα. Όχι ανθρώπινα, ούτε φιλικά. Σ'αγαπώ, όπως τότε, παράφορα και πολύ και δεν με αφορά τόσο το γεγονός του να σε πείσω όσο το να μάθεις πως πάντα θα σε αγαπώ. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι εφόσον δεν σε ξέχασα 15 χρόνια τώρα, θα με κάνει να σε ξεχάσω στο μέλλον; Και δεν είναι ότι δεν μπορώ, είναι ότι δεν θέλω. Ζεις μέσα μου κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό. Αλλά τελικά κατάλαβα πως είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε έτσι. Εσύ με εμένα μέσα σου και εγώ με εσένα μέσα μου. Δεν θα μπορέσει κανείς από τους δυο μας να γευτεί την απόλυτη ευτυχία της παρέας του άλλου. Μου πήρε πολύ χρόνο να τα σκεφτώ και να τα καταλάβω όλα αυτά αλλά όσο πιο σύντομα τα αποδεχτείς τόσο πιο εύκολα θα συνεχίσεις να ζεις. Χώνεψέ τα και μην έρχεσαι μπροστά μου, δεν θα κερδίσεις τίποτα. Εγώ ζω μέσα σου και εσύ ζεις μέσα μου και αυτό θα είναι πάντα το δικό μας μυστικό. Όταν η στεναχώρια μου χτυπά την πόρτα, της ανοίγω και τρέχω κοντά σου, όπως παλιά, θυμάσαι; Μέχρι που όταν σταμάτησες να μου ανοίγεις ή να ανοίγεις και να κλείνεις ξανά την πόρτα στα μούτρα μου, εγώ συνέχισα να έρχομαι νοητά. Ήσουν και είσαι το στήριγμά μου. Σε παρακαλώ όμως. Μην με τιμωρείς άλλο. Δεν έχω δυνάμεις πια... >>

Σου έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο, σκούπισα τα κλαμένα σου μάτια και γύρισα την πλάτη μου. Έφυγα νευρικά για να μην καταλάβεις ότι είχα μετανιώσει στο επόμενο δευτερόλεπτο τα όσα είπα. Ξεκίνησα να τρέχω μη γνωρίζοντας που πάω. Ξημέρωσε πια. Τέτοια ώρα ξυπνάω να ετοιμάσω πρωινό, να τους φιλήσω όλους και να απομονωθώ για να τρέξει η σκέψη μου κοντά σου. Να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι είμαι καταδικασμένη να πληρώνω το τίμημα του έρωτα μας μέχρι να κλείσω μια και καλή τα μάτια μου. Και μετά, εκεί που θα σε συναντήσω, θα σε πιάσω από το χέρι για να ζήσουμε αιώνια ξαπλωμένοι σε μια αιώρα όσα δεν ζήσαμε στην ζωή που μας χαρίστηκε...

(τα κείμενα "Think alternatively" αποτελούν κείμενα μη δημοσιευμένα τα οποία είναι φανταστικού χαρακτήρα και οποιαδήποτε ταύτιση με την πραγματικότητα, είναι εντελώς συμπτωματική) 

Που σταματάει η ευγένεια μιας δυναμικής προσωπικότητας;

Πως εκλαμβάνει ο καθένας μας μια δυναμική προσωπικότητα; Πως την αντιμετωπίζει; Τι είναι η δυναμική προσωπικότητα και ποια τα οφέλη της; Χρειάζεται κανείς να είναι σε έναν βαθμό δυναμικός ή το "τσάι και συμπάθεια" κερδίζει πάντα; Όλα αυτά τα ερωτήματα έλυνα τις μέρες που μας πέρασαν μέχρι που η γνώμη μου γι'αυτή την κατηγορία ολοκληρώθηκε. Δυναμική προσωπικότητα για εμένα, είναι ο άνθρωπος που επειδή ακριβώς έχει καλοσύνη και φιλοτιμία μέσα του, αν του πατήσεις τον κάλο, θα δεις την άλλη πλευρά του εαυτού του που σίγουρα είναι εντελώς διαφορετική αυτής που γνώρισες. Δεν είναι κακία, μήτε παραφροσύνη. Είναι κούραση του να δέχεται με εγκράτεια και σύνεση το μακρύ και το κοντό του καθενός. Είναι αντίδραση που δεν αρέσει ούτε στον ίδιο που αντιδράει αλλά την δείχνει γιατί ακριβώς δεν υπάρχει υπομονή να καρτερεί για την μελλοντική του δικαίωση.

Καταρχάς, ο κόσμος δύσκολα δέχεται ό,τι είναι διαφορετικό από εκείνον. Ό,τι ξεχωρίζει είτε καλό είτε κακό, δεν είναι άμεσα αποδεκτό από το περισσότερο ποσοστό του κόσμου. Παρόλα αυτά, υπάρχει δε και το ποσοστό εκείνων που μπορούν να καταλάβουν προς τι η αντίδραση ενός ατόμου τέτοιου. Ίσως να διαφωνούν, ίσως τελικά το λακονίζειν εστί φιλοσοφείν αλλά επειδή το λακονίζειν κούρασε όταν το χρησιμοποιούσε για πολλά συναπτά έτη, τώρα ο βούρδουλας είναι το μόνο μέσον επικοινωνίας. Για τον λεκτικό βούρδουλα μιλάμε πάντα. Σίγουρα λοιπόν, γίνεσαι δυναμική προσωπικότητα και δεν γεννιέσαι με αυτό το χάρισμα/κατάρα. Ο κόσμος μπερδεύει τις έννοιες και στα μάτια τους είσαι ο αγενής, ο νταλικιέρης, ο εγωιστής, ο, ο, ο... Και όλα αυτά γιατί; Επειδή δεν σηκώνεις πολλά πολλά, δεν κλαψουρίζεις, δεν ρίχνεις πισώπλατες μαχαιριές, δεν γουστάρεις εύκολα όποιον και όποιον, δεν προσποιείσαι, δεν δέχεσαι ότι δεν ταιριάζει με το κεφάλι σου, δεν φοβάσαι, δεν θέλεις τα εύσημα και τα χειροκροτήματα κανενός, δεν τα ζητάς και δεν τα έχεις ανάγκη στην τελική. Είσαι αυτός που είσαι, τα'χεις καλά με τον εαυτό σου και βαδίζεις μόνος με την δική σου φιλοσοφία. Δεν εννοώ σε καμία περίπτωση πως οι απέναντι άλλων προσωπικοτήτων έχουν ανάγκη όλων αυτών των χαρακτηριστικών που προανέφερα. Σίγουρα όμως μια δυναμική προσωπικότητα, δεν έχει ανάγκη τίποτα από όλα αυτά.

Τα οφέλη μιας τέτοιας προσωπικότητας προφανώς και θα είναι διαφορετικά για τον κάθε άνθρωπο. Άλλος πιστεύει ότι δεν έχει οφέλη αυτό καθώς αναλώνεσαι σε καταστάσεις που ακριβώς επειδή δεν τις θες, ασχολείσαι μαζί τους και τις υπεραναλύεις. Άλλος πιστεύει πως το μόνο όφελος μιας τέτοιας προσωπικότητας είναι το να είσαι σε ένα διαρκές λεκτικό δούναι και λαβείν μέχρι να βρεις το δίκιο που σου αναλογεί. Το δικό μου πιστεύω είναι πως το όφελος γι'αυτούς τους ανθρώπους είναι να περάσουν στα μυαλά του περίγυρου που τον πνίγει πως "εσύ έχεις δικαίωμα σεβασμού και εκτίμησης, εμένα γιατί μου το αφαιρείς;". Δεν είναι μαγκιά, δεν είναι εξιλέωση, είναι καθαρή αντίδραση για κάθε δράση που δέχεται το άτομο αυτό. Όλοι οι άνθρωποι αποζητούμε τον σεβασμό που μας ανήκει. Τον σεβασμό τον κερδίζουμε όμως, δεν τον απαιτούμε. Εφόσον δεν με σέβεσαι λοιπόν, για ποιον λόγο απαιτείς το να σε σεβαστώ; Από εκεί ξεκινάει το σκεπτικό των ατόμων αυτών. Θεωρώ πως η βάση όλων αυτών των αντιδράσεων είναι σίγουρα η καταπατημένη καλοσύνη τους που είτε την εκμεταλλεύτηκαν είτε δεν την σεβάστηκαν. Δεν τους θεωρώ κακούς ανθρώπους, όχι γιατί ανήκω στην ομάδα τους (καθώς τυγχάνει να συναναστρέφομαι με αρκετούς της ίδιας κατηγορίας), αλλά γιατί μπορώ κατά κάποιον τρόπο να αναγνωρίσω τον λόγο όλων αυτών των αντιδράσεων που προκαλούν καθώς και που εξωτερικεύουν.

Θαυμάζω απεριόριστα τους ανθρώπους που χαρακτήρισα "τσάι και συμπάθεια" λόγω της καρτερικότητας τους που αντιμετωπίζει τις καταστάσεις που τους έρχονται. Ειλικρινά, πολλοί από εμάς σας θαυμάζουμε που η εγκράτεια και η σύνεση του λόγου σας είναι περισσότερη του θυμού και των νεύρων σας. Είστε το άκρον άωτον το δικό μας και όπως λέει και ο λαουτζίκος, τα ετερώνυμα έλκονται και επιβεβαιώνω. Σαφώς και η υπομονή με την αδιαφορία είναι το καλύτερο από όλα στον πόλεμο κάποιων, σαφώς και το να μην παίζεις το παιχνίδι τους είναι και αυτό ένα από τα καλύτερα μα εδώ εμπλέκονται και θέματα χαρακτήρα. Αν είσαι ήπιων τόνων άνθρωπος περισσότερο από τους άλλους, είναι φυσικό επακόλουθο να αντιμετωπίζεις έτσι τα της ζωής <<ξεράσματα>>. Αν είσαι λίγο πιο εκρηκτικός, τότε ο εγκέφαλος σου δίνει σήματα με νεκροκεφαλές, σφυριά, απαγορευτικά κτλ κτλ όπως στα καρτούν.

Εν κατακλείδι, αξίζει να αναφερθώ στο γεγονός ότι άνθρωποι είμαστε όλοι όπως και αν έχει πλαστεί ο χαρακτήρας του καθένα λόγω των βιωμάτων του. Όλοι αξίζουμε τον σεβασμό που μας αναλογεί. Όπως είπε και ο Λέων Τολστόι <<όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανείς τον εαυτό του>>. Αν δεν μπορείς εσύ να αλλάξεις τον εαυτό σου, πως έχεις την απαίτηση να αλλάξει τον εαυτό του ο απέναντι; Δεν είναι δύσκολο να συναναστραφείς με μια δυναμική προσωπικότητα. Ίσως είναι πιο σκληρός ο τρόπος τους αλλά πολλές φορές το να πιάνεις την ζωή από τα μαλλιά είναι καλύτερο από το να την φοβάσαι. Χίλιες φορές να είσαι μόνος χωρίς πολλούς ανθρώπους φανφάρες παρά με αυτούς και να πίνεις χάπια με την σέσουλα. Σκέψου το!

(το άρθρο "Που σταματάει η ευγένεια μιας δυναμικής προσωπικότητας;" δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο του 2017 από το AridaiaNews.gr)